Subsidiariteit

Men hoort nogal eens wat – vandaag minder dan vroeger – over subsidiariteit. Sommigen leggen die uit als de leer die politieke beslissingen op ‘het meest passende niveau’ wil leggen. Dat is fout, omdat élk niveau dat zichzelf ernstig neemt zichzelf passend kan vinden.

Een goede formulering van het subsidiariteitsbeginsel vindt men in Quadragesimo Anno: Evenals datgene wat de individuen op eigen initiatief en door eigen energie tot stand kunnen brengen, hun niet ontnomen en niet in handen van een gemeenschap mag worden gesteld, zo is het ook een onrechtvaardigheid en tevens een ernstig nadeel, ja een verstoring van de juiste orde, datgene, wat door kleine lichamen van ondergeschikte rang kan worden verricht en verschaft, over te dragen op grote van hogere orde[1]. Deze formulering is zeer zinvol. Het Woordenboek Filosofie verklaart dat hogere en lagere gemeenschappen een eigen autonomie toekomt. Daarmee is het recht op interventie niet verworpen, maar wel beperkt. Dat komt omdat elke ‘hogere gemeenschap’ is samengesteld uit ‘lagere gemeenschappen’, zodat die hogere gemeenschap ten onder gaat als de lagere worden vernietigd[2].

In de christendemocratie wordt subsidiariteit geassocieerd met het beeld van de menselijke persoon als vrij en scheppend wezen. Elke mens is uniek. Hij is autonoom en bezit persoonlijke waardigheid. Bijgevolg zijn de instituties die hij schept waardevol, want ze zijn de expressie van die scheppende kracht van die unieke mens. De christelijke ideologie verklaart – niet ten onrechte – dat vrijheid geen individuele kwestie is (zoals het liberalisme stelt), maar slechts kan bestaan binnen een bestaande morele gemeenschap[3].  Ideologen herkennen in dit alles de leer van het personalisme: de mens is een redelijk schepsel.

In ieder geval beantwoordt aan het mensbeeld van het personalisme en de politieke doortrekking ervan naar de idee van de subsidiariteit een staatsvorm die men op de een of andere manier democratisch moet noemen. Immers: een staatsvorm waarbij van bovenaf alles wordt opgelegd, eventueel vanuit een besloten cenakel, spoort niet met het mensbeeld van de vrije mens die leeft in subsidiaire verbanden.

Wie hierover nadenkt zal merken dat het trias personalisme-subsidiariteit-democratie niet zo vanzelfsprekend is. Velen beschouwen het dan ook als een westerse uitvinding, die niet zomaar in andere delen van de wereld ingevoerd kan worden.[4] Toch zullen sommigen zeggen dat er belangrijke raakpunten zijn met de Afrikaanse zogeheten Ubuntu-filosofie, zoals die onder meer door Ramose wordt uiteengezet[5].

De EU als orkestmeester

Met dit alles op de achtergrond worden we gedwongen na te denken over de ‘zaak Europa’ en meer concreet over ‘de EU’.

Wie de moeite neemt om de tekst van de ‘grondwet voor Europa’ door te nemen, zal zich afvragen welke materie niet door Europa moet worden behandeld[6].

De waarheid is dat de EU – dat is dus niet hetzelfde als Europa – zich, zoals iemand ooit in een vrije tribune schreef, zich met “alles en nog wat bemoeit”. Er is niets wat veilig is voor Europese bemoeizucht.

Ziehier wat het bekende CIA-Factbook over de Europese unie schrijft[7]:

(…) today’s hybrid intergovernmental and supranational organization of 27 countries across the European continent stands as an unprecedented phenomenon in the annals of history.

En voorts: Although the EU is not a federation in the strict sense, it is far more than a free-trade association such as ASEAN or Mercosur, and it has certain attributes associated with independent nations: its own flag, currency (for some members), and law-making abilities, as well as diplomatic representation and a common foreign and security policy in its dealings with external partners.

De EU is dus geen staat zoals we ons die veelal voorstellen, maar heeft er wel heel wat trekken van weg.

In ieder geval merken we hoe de EU zich inderdaad met alles bemoeit, en vooral: haar eisen aan de zogeheten lidstaten oplegt. De EU is de orkestmeester.

Enkele voorbeelden: de EU-bazen noemen de Hongaarse wetgeving schandelijk – met de vraag overigens of zij de teksten van die wet zelf wel gelezen hebben!

De EU legt eigenmachtig en over de regeringen van de lidstaten heen haar zogeheten klimaatbeleid op.

De EU plaatst zichzelf als wereldspeler en richt zich vooral als antagonist tegenover China.

En dan is er die schier eindeloze diarree van ‘verordeningen’- eigenlijk: wetten.

Ook hier weer enkele recente voorbeelden:

• Een verordening over diergezondheidszorg;
• Een verordening over gegevensbescherming;
• Een verordening over bescherming van natuurlijke personen;
• Een verordening over veiligheid van machines;
• Een verordening met betrekking tot het gebruik van drones.

Wie wil kan de lijst naar believen aanvullen.

Telkens weer voert de EU aan dat deze materies van internationaal belang zijn. Met een dergelijke redenering kun je echter zowat alles doordrukken. In een interdependente wereld  hangt alles aan alles vast en dus is alles van internationaal belang. China kan in Italië knopen voor modekleren laten maken. Vervolgens kun je verklaren dat die knopenindustrie van internationaal belang is…

Het is duidelijk dat er in deze omstandigheden van enige vorm van subsidiariteit niets in huis komt. De EU beslist alles – letterlijk alles, ondanks alle schone schijn of mooi gepraat.

Over de gevolgen hiervan voor de democratie zou een lange verhandeling kunnen geschreven worden, maar dat gaat het onderwerp van deze bijdrage verre te buiten.

De menselijke natuur en toepassing op Europa

Moeten we ons wel zorgen maken over het feit dat de EU (maar niet alleen de EU) met elke vorm van subsidiariteit de vloer veegt?

Toch wel, zoals zal blijken.

Er bestaan filosofische stelsels die alles wat zij niet universeel achten ondergeschikt maken aan wat sinds jaar en dag De Rede wordt genoemd.

Filosofen zoals Immanuel Kant en René Descartes liepen zelfs hoog op met de mens als rationeel wezen. Het beeld van de mens als een rationeel wezen doortrekt zelfs de hele 18-eeuwse wijsbegeerte. Afkomstig uit het Latijnse ratio wordt de rede beschouwd als een onderdeel van de menselijke ziel. Die rede is evenwel de enige bron van ware kennis en moet daarom alle andere aspecten van de ziel overstemmen[8].

Jammer genoeg dwingt de moderne wetenschap ons het beeld van de mens als rationeel wezen van zijn voetstukje te halen: de mens is helemaal niet dat rationele wezen, waarvoor de Verlichtingsfilosofen hem hielden.

Het menselijk gedrag is doordesemd van emotionaliteit. In werkelijkheid is zuiver rationeel denken alleen in de wiskunde mogelijk. De moderne psychologie en neurofysiologie verwerpen trouwens het dualisme van rationaliteit versus irrationaliteit.

Om te beginnen: de menselijke hersenen verschillen structureel nauwelijks van die van andere hogere zoogdieren. Er is een grote overeenkomst tussen de structuren van de hersenen van de chimpansee (Pan Troglodytes) of de Bonobo (Pan Paniscus) en die van de mens[9]. Daaruit mag men geen gelijkheid afleiden, maar het besef moet wel de aandacht wekken.

Maar vooral: niets van wat zich in het lichaam afspeelt, en ipso facto van wat in het brein gebeurt, vindt plaats zonder dat er verbinding is met de structuren die met emoties in verband worden gebracht. Met andere woorden: alles binnen ons lichaam en binnen ons geestelijk leven heeft altijd een emotionele lading[10].

Voor wie deze uitspraak nogal brutaal vindt, ziehier wat de Noord-Brabantse psycholoog Adriaan Vingerhoets in februari 2021 in de inleiding van zijn boek schrijft: In dit boek toon ik aan dat emoties juist wel heel essentieel zijn voor ons functioneren.(…) De mens is een (ultra)sociaal wezen, en het feit dat hij zich in een groep staande kan houden, zich kan ontwikkelen en ontplooien en met anderen kan samenwerken, danken we aan het feit dat onze emoties ons fysiologisch functioneren, ons denken, onze motivatie en onze communicatie en(…) ons gedrag beïnvloeden[11].

Neen: de mens is geen rationeel wezen!

Een andere manier om het niet-rationele karakter van ons bestaan te beschrijven vindt men bij Jacob Jolij: we zien niet de wereld, maar we zien vooral wat we met de wereld kunnen doen[12].

Laat ons dit alles nu eens toepassen op het functioneren van grote, machtige politieke eenheden, zoals de EU (of de VN).

De sturende functies in de machtige organisaties worden ingenomen door normale mensen, dit is: mensen van vlees en bloed, wier denken en beslissingen doortrokken zijn van emotionele inhouden. Ook de leden van de Europese Commissie ontsnappen niet aan deze wetmatigheid.

Hun denken en hun beslissingen worden dus niet alleen door rationaliteit ingegeven, al zullen ze bij hoog en bij laag beweren van wel. Ze verwijzen voor hun beslissingen meestal naar bergen studies, zonder er bij te bedenken dat ook die studies gemaakt werden door mensen die eveneens in de ban van irrationaliteit zijn[13].

Veel vertrouwen kan zoiets toch niet wekken? Zijn stevige dwarse en kritische groepen dan niet noodzakelijk?

Hoe is het mogelijk dat mensen, aan wier intelligentie men niet moet twijfelen, desondanks in de greep van irrationaliteit komen zodra ze in een machtsstoel terecht komen?

Daar zullen wel verschillende verklaringen voor te bedenken zijn, maar één ervan is vast het verschijnsel van cognitieve dissonantie. De EU is een grote machine, waarin wie dan ook platgemalen wordt. Hiermee is bedoeld dat zelfs het meest kritische individu in de greep van het machtsdenken komt zodra hij de poort binnengaat. Om zich staande te houden moet men het alvast doen voorkomen dat men het spel meespeelt, anders wordt men als individu platgewalst. Dat is dan bewust gedrag. Maar gaandeweg verdwijnt de eigen kritische geest, omdat die psychologisch gewoon niet vol te houden valt. Mettertijd gaat men het dominerende discours zelf voeren, waarbij men gebruik maakt van de argumenten zoals ‘internationaal belang’. Deze verschuiving naar conformiteit geschiedt onbewust en de personen in kwestie geloven oprecht dat zij hun eigen, doordacht oordeel volgen.

Zo komt het dat de EU, en vooral de top ervan, er vast van overtuigd is dat zij het met de Europeanen goed voorhebben. Ze zijn ervan doordrongen dat hun interpretatie van subsidiariteit als ‘beslissen op het meest geschikte niveau’ correct is.

Conclusie: de EU-staat als een gevaar

Hoe komt het dat de bevolking dat allemaal neemt?

Uiteraard werd die bevolking al vele jaren, onder meer door de media, murw gemalen zodat zij liever kiest voor Brood en Spelen dan voor een veel moeilijker subsidiaire levensvoering.

Maar er is ook duidelijk massieve manipulatie in het spel. Ad Vingerhoets legt ons uit hoe bestuurlijke machten de bevolking in hun greep krijgen. Ook die bevolking bestaat uit mensen die in belangrijke mate door emoties gedreven worden. Het volstaat angst te scheppen om de bevolking in één richting te dwingen. Angst is in onze evolutionaire voorgeschiedenis een fundamentele drijfveer en die angst is helemaal niet uit ons systeem verdwenen. Vingerhoets haalt de Covid-19 – psychose aan, maar zijn verhaal laat zich makkelijk naar andere maatschappelijke toestanden doortrekken. Maak de mensen bang en ze worden mak.

Natuurlijk staat dit alles haaks op elke principe van democratische subsidiariteit. Bange mensen hopen op hulp en bijstand en hoe groter de machten schijnen die ze aanroepen, hoe harder ze schreeuwen, want dat dempt de angstgevoelens. Voor hedendaagse mensen zonder veel binding met hun medemensen werkt dit mechanisme des te meer omdat het individualisme en het hedonisme elke steun vanuit de eigen gemeenschap heeft ondermijnd.

Dat is precies van Alexis de Tocqueville ooit schreef: boven al deze egocentrische individuen torent een enorm bevoogdend machtsapparaat als enige instantie die hun welzijn garandeert en hen van de wieg tot in het graf begeleidt.[14]

In zijn De Staat pleit Plato voor een staatsvorm waarbij de macht door filosofen wordt uitgeoefend. Immers, zo verklaart Plato, het volk is niet bekwaam tot rationeel oordelen over wat het beste is voor de staat.

Het is heel goed denkbaar dat de EU-sanhedrins van deze oude Platonische gedachten doordrongen zijn en daarom het begrip subsidiariteit op een nogal eigenwijze manier interpreteren.

Jammer genoeg voor Plato en allen die zijn mening delen: de mens die de bestuurlijke kwaliteiten bezit waarnaar zij op zoek zijn, bestaat niet.

Er bestaan geen rationele mensen. Echt niet.

Daarom is het beter de woorden van Albert Einstein in herinnering te brengen, toen men hem het presidentschap van de nieuwe staat Israël aanbood: “Daar ben ik te dom voor”.

We moeten ons dus inderdaad zorgen maken om grote machten. Macht moet integendeel verdeeld worden. De menselijke schouders zijn te frêle voor zoveel macht.

Daartoe zijn subsidiariteit en democratie noodzakelijk.  Zo ontstaat een voortdurend wisselend spel van macht en tegenmacht, waarbij de druk van onderen naar boven is gericht. Zo worden unitaire machtsstructuren doorbroken.

De menselijke natuur dwingt daartoe.

[1] Putten, Jan van. Politieke stromingen. Aula, 1985, blz. 199.

[2] Willemsen & de Wind. Woordenboek Filosofie, Garant, 2015, blz. 521.

[3] Sanders & Devos; Politieke ideologieën in Vlaanderen, Standaard Uitgeverij, 2008, blz. 244 -245.

[4] Willemsen& de Wind. blz. 131.

[5] Mogobe Ramoso. Ubuntu. Ten Have, 2017.

[6] Zie daarvoor: Jaak Peeters. De Valse Belofte, Polemos, 2017, blz. 31 e.v.

[7] CIA-Factbook, juni 2021.

[8] Willemsen &de Wind. o.c., blz. 471.

[9] Ik heb ooit de hersenen van een Bonobo op sterk water gezien. Ze verschillen nauwelijks van mensenhersenen. Ze zijn voornamelijk wat kleiner.

[10] Men spreekt in dit verband over de emotionele as: formatio reticularis, hypothalamus, limbisch systeem en amygdala. Zie Ben van Cranenburg. Neurowetenschappen, een overzicht. Bohn Stafleu, 2020, passim.

[11] Vingerhoets, Ad. De emotionele mens. Ambo, 2021, blz. 8.

[12]Jolij, Jacob. Wat is bewustzijn eigenlijk? Nieuw Amsterdam, 2020, blz. 64.

[13] Men moet hierbij bijvoorbeeld ook denken aan de concrete werking van het IPCC, waarop door talrijke wetenschappers zware kritiek werd geuit, omdat dit IPCC al dan niet bewust de scores heeft aangepast. Er zijn ook gevallen bekend van wetenschappelijke fraude.

[14] Tocqueville, Alexis de. Democratie: wezen en oorsprong. Inleiding Andreas Kinneging, Agora, 2004, blz. 190.

Erratum

In de vorige publicatie van Doorstroming werden de contactgegevens van het centrum voor Identiteit in Izegem foutief meegedeeld.

iD voert als webstek: www.identiteit.info en het elektronisch adres is info@indentiteit.info.

De contactpersoon is edelbert.dekeyzer@telenet.be, telefoonnummer 0468/13 09 08

Met excuses.

Jaak Peeters

Juli 2021

De communisten uit Vlaanderen willen een straffe herfederalisering, zodat de Belgische staat een hoop bevoegdheden die nu bij de deelstaten zitten, terug naar zich kan halen.

Het gaat om zowat alle bevoegdheden die er maar enigszins kunnen toe doen, tot onderwijs toe. Wees maar zeker dat ook de taalwetgeving op de schop gaat, want wat kan het de communisten vanuit hun materialisme schelen welke taal mensen voeren?

Wat er voor Vlaanderen overblijft? Ongeveer dezelfde bevoegdheden als die welke vandaag de gemeenten hebben.

We kunnen daar hel en verdoemenis over schreeuwen, maar het is beter uit te pluizen waarom ze dit willen.

In Wallonië is de communistische partij, onder leiding van de oer-Vlaamse Raoul Hedebouw, net niet de grootste partij. In Vlaanderen is de communistische partij nauwelijks van betekenis, ook al krijgt ze in de media opvallend veel aandacht.

Als ze de zwakke Vlaamse communisten kunnen koppelen aan de sterke Waalse en dat alles vastleggen in een strak belgicistisch kader, dan winnen de gezamenlijke communisten behoorlijk aan macht.

Dan kunnen ze vanuit die positie ook in Europa gaan doorwegen.

Het is een oude en simpele strategie.

Dat brengt ons bij Europa.

We moeten constateren dat de EU zich in rap tempo beweegt naar een sterk centralistische eenheidsstaat.

Voor sommige Covid-maatregelen moest de Belgische regering eerst de toestemming aan de EU vragen: we kunnen zelfs niet altijd meer de passende maatregelen nemen om onze eigen gezondheid en die van onze kinderen te beschermen, zonder de bazen van de EU eerst om toestemming te vragen. Men wrijft zich de ogen uit, maar zover is het gekomen!

Bovenop kondigen zich EU-belastingen aan. Er is sprake van een zogeheten Digitaks op internetbedrijven. Er komt een CO2-taks. De Green Deal zal nog andere nieuwe of in ieder geval hogere belastingen tot gevolg hebben en dit keer op EU-schaal.

En op wereldschaal is de EU de enige echte speler – niet langer de nationale staten.

De uiteindelijke uitkomst van dit hele verhaal is duidelijk: Vlaanderen wordt een machteloze provincie van een machteloze aan de EU ondergeschikte lidstaat. Er blijft van onze zelfbeschikking niets meer over.

Ziedaar waar onze ‘elite’ ons heeft gebracht.

In die nieuwe toestand zal het behoorlijk lastig worden om onze culturele en taalkundige eigenheid te bewaren. Wie het niet gelooft moet maar eens over de markt lopen in Vilvoorde of Dilbeek – het mag nu weer. Er zal geen enkele taalgrens meer bestaan en de kans wordt reëel dat het Nederlands wordt gemarginaliseerd, hetgeen de bazen van de EU vermoedelijk geen moer kan schelen.

Met dit alles op de achtergrond – en toegegeven: het is geen opbeurend beeld – is het goed de aandacht te vestigen op politiek neutrale instellingen waar voor onze cultuur geijverd wordt.

Eén van deze instellingen is de werkgroep Identiteit met haar informatiecentrum in Izegem. Het is een Vlaams-Nederlands vormingsinstituut. iD bevordert de maatschappelijke discussie over onderwerpen als duurzaamheid, culturele identiteit, subsidiariteit en authenticiteit. Men tracht er ook een correcte zienswijze te ontwikkelen op de verhouding tussen onze eigen nationale identiteit, de Vlaams-Nederlandse identiteit en Europa.

iD is tegelijk een belangrijk archief. Je vindt er zo’n 50 000 boeken en men mikt op 100 000 boekwerken.

Wie dus een deel van zijn bibliografisch bezit kwijt wil heeft voortaan een nuttiger bestemming dan de container.

Alles bij elkaar dus reden genoeg om even met deze mensen contact op te nemen.

De administratie is in handen van Bert Dekeyzer, Roeselaarsestraat, 138, 8870 Izegem, en iD is via de elektronische kanalen bereikbaar via dedelbert.dekeyzer@telenet.be, of telefonisch op 0468/13 09 08. De webstek is www.identiteit.info.

Als onze politieke vertegenwoordigers er niet in slagen de belangen van ons volk op een doeltreffende manier te beschermen, dan kunnen we in ieder geval van onderen op actie voeren. Dat werkt traag, maar gestaag. De geschiedenis leert dat zulks soms het beste resultaat oplevert.

Jaak Peeters

Juni 2021

Jürgen Conings: de grote onbekende. Of miskende.

Ik ken de man waar ‘onze’ kranten en dito zenders nu al weken over lamenteren niet persoonlijk en evenmin functioneel. Het enige wat ik weet is dat hij tot de zogeheten ‘special forces’ behoorde – zo heet zo’n eenheid sinds het begin van de Amerikaanse bezetting van West-Europa. Want u dacht toch niet dat de Yankees ons in 1944 kwamen bevrijden om onze mooie ogen?

Voor zover mij bekend heeft Conings nog steeds niemand van kant gemaakt – tenzij misschien in bevolen dienst. Hij heeft ook geen dubieuze politieke uitspraken gedaan, terwijl de geachte opperviroloog het zelfs vanuit zijn onderduikadres – in modern Engerlands safehouse geheten – niet na kon laten dat wél uitvoerig te doen, met instemming van een schaapachtige pers.

Maar wie ként Jürgen Conings? Ik neem immers aan dat de namen van commando’s niet in de krant verschijnen.

Daarom denk ik dat al dat mediatieke geleuter in kranten en nieuwsuitzendingen niet alleen schabouwelijke onzin is, maar een harde beoordeling verdient. Daar kom ik zo dadelijk op terug.

De enigen die Conings kennen vind je in zijn directe familie, die al duidelijk heeft gemaakt dat ze hun dierbare in de mediafiguur niet herkennen. En in bepaalde militaire instanties, die ik niet verder kan bepalen omdat ik geen barst verstand heb van de militaire organisatie.

Mijn conclusie nu is dus dat Jürgen Conings voor 99,999% van de bevolking een totaal onbekende is.

En omdat zijn eigenste familie zo schrijnend-diepmenselijk uit de hoek kwam over de ware aard van de opgejaagde, ben ik zelfs geneigd te denken: Jürgen Conings, de grote miskende.

De bloedhonden

Het begrip bloedhond doet denken aan een nogal agressief ras van grote honden (al is dat niet echt zo). In figuurlijke zin duidt dit woord op iets dat veel erger is: mensen die sommige van hun medemensen die ze niet luchten kunnen, als razende bloedhonden willen verscheuren. De figuurlijke term zegt nog meer: de menselijke bloedhond verscheurt niet alleen zijn slachtoffer: hij doet dat met wellust. En zelfs dat volstaat niet, want de hier bedoelde bloedhonden gaan actief op zoek naar mensen die ze vervolgens met wellust kunnen verscheuren.

Ik kan niet spreken over het concrete geval Conings. Maar wat ik wél weet is dat er in onze hedendaagse maatschappij personages rondhangen op wie de figuurlijke betekenis van de bloedhond best wel toepasselijk is.

Eigenlijk zijn het geen bloedhonden in zuivere zin. Het zijn bloedhonden, opgezet als wolven in schaapsvacht. Ze zijn de predikers van de zuivere leer – en daarmee is niet zomaar simpelweg die nieuwe godsdienst bedoeld. Sommige van deze wolven doen zich namelijk voor als strijders voor de menselijkheid – cynischer kan het wel niet. De strijd die ze zeggen te voeren heeft maar één doel: de vernietiging van wat zij als extreemrechts beschouwen.

Overal zien ze adepten van extreemrechts. Volgens hen wordt onze samenleving slechts door één enkel gevaar bedreigd: extreemrechts. Niet het overspoelen van onze jeugd met drugs of een bovenmatige immigratie.  Neen: extreemrechts, dat is het enige echte gevaar.

Dat intussen het communisme verder oprukt, en niet alleen in Wallonië, en dat intussen een klimaathysterie groeit die stilaan op fundamentalisme begint te lijken, dat staatssecretarissen het spreken over hun eigen beleid in dé vrijplaats van het vrije denken, nl. de universiteit, wordt verhinderd, dat journalisten aan de deur worden gezet omdat ze te vlaamsvoelend zijn, dat systematisch lezersbrieven worden geweigerd als die ook maar enige kritiek brengen op de steeds meer op een unitaire staat lijkende EU, als lieden die zeggen dat ze voorlopig afzien van een inenting met een experimenteel vaccin tegen covid-19 uitgescholden worden voor dommeriken, als… als… ieder kritisch waarnemer kan zelf verder aanvullen…, dat alles, die hele lange rij zorgwekkende ontwikkelingen dus, schijnt in het niets te verdwijnen voor wie de oorlog der oorlogen voert: die tegen extreemrechts.

En alsof dat alles nog niet volstaat vindt de met name ex-liberaal Van Quickenborne het nodig om de grondwet te molesteren om toch maar haatspraak zwaarder te kunnen bestraffen – waarschijnlijk op last van de grote EU-bazen.

Wie zal bepalen wat haatspraak is? Na het vonnis in Mechelen tegen mensen van Voorpost is niemand daar nog gerust in. Die mensen deden tenslotte niet anders dan hun mening te kennen te geven, namelijk dat ze niet willen dat Vlaanderen geïslamiseerd wordt. Er is niets mis mee dat te zeggen, maar niettemin werden ze veroordeeld. Men vraagt zich af of het hogergenoemde figuurlijke hondenras ook hier niet aan ‘het werk’ is geweest.

Volksvermaak.

En dan is er het dagelijkse gewauwel in de media. Men wordt er misselijk van en je vraagt je af of het modale journaille nou echt niet méér verstand heeft.

Ze moeten eens denken aan de terechtstellingen in de late Middeleeuwen. Keith Thomas vertelt er uitvoerig over.

Nadat de Inquisitie – de professionele bloedhonden van weleer – alweer een vrouw tot heks had verklaard, was het de taak van de openbare macht om het vonnis uit te voeren.

Er waren vele methoden om een vonnis ten uitvoer te leggen: hangen, vierendelen, ontdarmen, onthoofden… ze waren redelijk vindingrijk in deze zaken.

De terechtstelling vond plaats in volle openbaarheid, op de grote markt, in het bijzijn van het hele volk. Wellicht ter stichtelijke lering van iedereen.

Wat er veelal niet bij wordt verteld is dat dergelijke terechtstellingen ook een vorm van verlossend volksvermaak waren.

Nadat een hoop ver in het rond gestrooide beschuldigingen het volk van de onnoemelijke slechtheid van de heks in kwestie hadden overtuigd en iedereen er goed was van doordrongen dat de zwaarste straf niet zwaar genoeg kon zijn om de gruwelijke misdaad uit te wissen, kon het feest zijn gang gaan, met als apotheose het rollen van het hoofd van het slachtoffer.

Daarmee was de collectiviteit dus alweer gezuiverd van een zondig sujet. De bok van René Girard was de woestijn ingejaagd, waar hij van honger en dorst zou omkomen. En de gemeenschap was gezuiverd van alle zonden. Het leven kon verder.

Zuivering van het rechtsextremisme

De zaak Conings doet in alle opzichten denken aan het spektakel rond de terechtstelling van luiden die de pech hadden als heks te worden veroordeeld.

Omdat ik het dossier van Conings niet ken en dat ook niet wil kennen, wil ik de vergelijking vooral doortrekken rondom de opruiende acties zoals die rond middeleeuwse terechtstellingen werden gevoerd.

In de media wordt Conings al wekenlang opgevoerd als de verpersoonlijking van het Grote Gevaar. Dat het niet het soort lieden waartoe Conings behoort is dat de Notre Dame in brand heeft gestoken kan de pret even niet bederven. In alles wat zichzelf tot de media rekent wordt het proces van de machteloze gezochte gemaakt, nota bene zonder enig voorafgaand onderzoek. Zonder kennis van zaken. Allemaal gewoon veronderstelling.

En in één adem meegenomen kan de strijd tegen extreemrechts weer worden opgevoerd. Want het lot van Conings heeft duizenden op sociale media aangesproken en, als ik het geloven moet, smult héél extreemrechts daarvan. Sommige politici die nog wél bij hun zinnen zijn, willen vooral olie op de golven gieten. Dat is dan een houding die de bloedhonden van deze maatschappij tot uiterste razernij drijft: geen cordon is immers straf genoeg om het Ultieme Kwaad te bezweren. Halfgare weekblaadjes geven twee hele bladzijden ruimte aan ene Wouter De Vriendt, deze Ruiter van de Apocalyps, wiens haat tegen rechts alleen overtroffen wordt door zijn afkeer voor het Vlaamse nationalisme. En kan heb je nog een ‘wetenschapper’ als Ico Maly, die nog nooit wat anders heeft gedaan dan haat spuien tegen N-VA, voor het gemak vergetend dat zijn eigen communisme de dictatuur van het proletariaat predikt.

Maar dat is links – dat kan toch niemand ontgaan?

En laten we wel wezen: extreemlinks bestaat niet. Links is namelijk nooit extreem. Links is van en voor Gutmenschen. Links is slechts de menselijkheid zelve.

Voorwaar een moderne Inquisitie, verpakt als de strijd tegen de afschuwelijke rechtse slechtheid. Door haar eigen narratief schept ze voor zichzelf een illusoir verhaal over extreemrechts en verschaft zodoende zichzelf de heilige taak om de maatschappij van dit vreselijke kwaad te zuiveren.

Zoals het vonnis in Mechelen heeft aangetoond: slecht is wat de machtigen slecht noemen. En het volstaat het onnadenkende deel van de persmeute op het paard te krijgen om de heisa op te jagen.

Ziedaar meteen de hedendaagse versie van het oude zuiveringsritueel. Het spektakel van de openbare terechtstelling. De oorlog tegen wie een andere mening heeft. Net zoals toen. En alles totaal gecollectiviseerd. Net zoals toen. Mét de bloedhonden in een modern jasje. En zoals in 1984 beschreven staat. Echt volgens het boekje. Maar niet bepaald origineel.

Met de zaak Jürgen Conings is het feest van de haat weer begonnen. Het moet zalig voelen.

Jaak Peeters

Juni 2021

Grootse plannen en lastige vragen

Bij de VN werd onlangs een rapport neergelegd, bestemd voor de algemene vergadering van de WHO. Een van de auteurs is de voormalige Nieuw-Zeelandse premier. De stellers van dat rapport (Covid-19. Make it the last Pandemic ever. 86 blz.) beweren dat de coronapandemie minder hard had toegeslagen als de VN (ic. de WHO) op wereldschaal meer beslissingsmacht zou hebben gehad. De boodschap is duidelijk. Nà de WHO volgt ook de rest van de UNO: een planetaire staatsgreep.

De auteurs willen dat de directeur-generaal van de WHO op eigen gezag een pandemie kan uitroepen als er een vermoeden is dat een nieuwe ziekte mensen kan doden.

Beweerd wordt dat de coronapandemie verergerd werd door het gebrek aan een wereldautoriteit. Met name het nationalisme zou een van de oorzaken van de problemen zijn.

Laten we beginnen met het laatste: de snelheid waarmee zowat àlle regeringen overal dezelfde maatregelen namen dwingt tot het vermoeden van een wereldwijd gestuurde coördinatie. Recente publicaties versterken dit vermoeden. Dat inhakken op nationalisme is gewoon politieke agitatie met het oog op machtsverwerving. Voor de UNO is nationalisme altijd een probleem. Maar we hebben gezien dat een regionale aanpak helemaal niet zo slecht uitvalt: de pandemie was in het losse Florida minder erg dan in het California van de harde lockdown.

Ten tweede: in het rapport worden de landen geprezen die de hardste maatregelen hebben genomen. Moeten we daar dan uit afleiden dat een wereldautoriteit deze harde maatregelen over de héle wereld zou hebben afgekondigd?

Ten derde: als die directeur-generaal bij een vermoeden een pandemie kan uitroepen, kan hij dat dan doen als het hem (of de VN) politiek goed uitkomt?

Utopia en alweer lastige vragen

Altijd al hebben mensen gedroomd over een verenigde wereld. Als alle mensen deel zouden uitmaken van één wereldstaat, dan zouden een hoop wereldproblemen voorgoed zijn opgelost. Mensen geloven bijvoorbeeld dat de oorlog dan is uitgebannen. Of dat de goederen der aarde voortaan eerlijker kunnen worden verdeeld. Of nog dat het klimaatprobleem ten gronde en snel kan worden aangepakt.

Utopieën hebben mensen altijd aangesproken. Ze bedenken utopieën omdat ze in een gefantaseerde situatie de problemen kunnen doen verdwijnen. Vervolgens beginnen ze te geloven dat die fantasie werkelijkheid zou moeten worden.

Stel je voor dat ene Adolf Hitler, nieuwe versie, de wereldmacht kan grijpen. Of Pol Pot. Ieder kan er nog wat namen aan toevoegen. Dan zouden die hun ‘werk’ meteen héél grondig kunnen doen! Wie zou hen tegenhouden, vermits er geen externe macht is en alle interne macht in hun persoon is geconcentreerd?

Wat als nieuwsoortige ayatollahs de macht in hun greep krijgen?

Misschien moeten we maar eens meer luisteren naar wat schrijvers zoals Aldous Huxley (A brave new world) of George Orwell (1984) ons te vertellen hebben.

Utopiën zijn in feite dystopieën.

Is de oorlog in een wereldstaat uitgebannen? En ex-Joegoslavië dan? Het is bekend dat de burgeroorlog de meest brutale vorm van oorlog is die men zich kan inbeelden omdat extern opgelegde regels niet gevolgd worden en dikwijls ook niet kunnen worden afgedwongen.

Maar een burgeroorlog op wereldschaal, hoe moet dat? Welke internationale instanties kunnen hierbij ingrijpen om de zaak binnen de perken te houden?

Zouden de goederen der aarde eerlijker worden verdeeld? Waarom zouden superkapitalisten van de mundiale situatie geen gebruik maken om hun fortuinen nog groter te maken? Hoe denkt men het ontstaan van een minderbedeelde sociale onderklasse te verhinderen – nota bene in een onoverzichtelijke mensenmassa van 8 miljard zielen?

En wie gaat de verantwoordelijkheid nemen als blijkt dat de klimaatmaatregelen niet alleen geen effect hebben, maar mogelijks zelfs schadelijk zijn? Alweer: op wereldschaal.

Hannah Arendt pleitte voor de nationale staat, precies om de mensenrechten op mensenmaat in de praktijk mogelijk te maken. Niet dat die nationale staat een garantie is, maar uit die staat kun je nog altijd emigreren. Maar hoe emigreer je uit een wereldstaat?

Niks voor mensen!

De psycholoog in me worstelt met nog een ander punt.

De wereldstaat is niet op de maat van de mens. André Suarez schreef zoiets al eerder.

Professor Dacher Keltner van (toen) de Stanford-unief schreef met enkele collega’s in 2000 een studie waarin hij liet zien hoe machtsuitoefening verbonden is met affecten en machthebbers zich vaak gedragen als mensen met een hersenletsel.

Het menselijk psychisch systeem is strak verbonden met zijn neuronaal en endocrien systeem. Wat er psychisch in ons omgaat heeft onverbiddelijk een direct effect op wat in de hersenen gebeurt en beïnvloedt in sterke mate de uitscheiding van hormonen en transmitters zoals dopamine en endorfines (opiumachtige stofjes).

Macht geeft felle affecten. Voor macht doen mensen vaak het onmogelijke. Dat is begrijpelijk, want macht verschaft toegang tot een hoop voordelen. Dat betekent dat je aan macht verslaafd kunt raken. Machtsuitoefening produceert hoger genoemde stoffen en geeft een gevoel van bevrediging. Maar alles went en daarom moet de prikkel altijd maar versterkt worden. Wie macht heeft wil nog meer macht: zijn lichamelijk systeem vraagt erom. Het is zoals een alcohol- of nicotineverslaving. Op den duur zijn de hersenen en het lichamelijke systeem helemaal gezet op die toevoer van een hoge dosis prikkels vanuit de machtssituaties.

Mensen met veel macht lopen het risico sluwer, berekender en impulsiever te worden. Men vermoedt dat een overdosis machtsbeleving ook het spiegelneuronensysteem beschadigt: dus verliezen die mensen empathisch vermogen.

Wat moeten we dan denken over een situatie waarin een letterlijk grenzeloze macht op planetaire schaal op de schouders van een klein aantal frêle menselijke schouders komt te liggen?

Zulke machtsconcentratie: daar zijn mensen niet voor gemaakt.

Al bij al denk ik dat we maar beter luisteren naar de oude Immanuel Kant in diens “Eeuwige vrede”: het volkenrecht moet op een federatie vrije staten gebaseerd zijn. Deze wijze woorden negeren lijkt in de huidige omstandigheden schuldig verzuim.

Jaak Peeters

Mei 201

In Wetenschappelijke Tijdingen van april 2021 verscheen een artikel van M. Boone onder de titel: “Geschiedenis en geschiedschrijving als gewillige dienstmaagden van de politiek? Casus: de historische canon van Vlaanderen.”

Niet zonder de wenkbrauwen te fronsen heb ik geprobeerd dit bijna 37 bladzijden lange epistel tot het einde toe uit te lezen. Ik kan jammer genoeg niet anders dan dit stuk de kwalificatie ‘wetenschappelijk’ ontzeggen. Ik noem het een schotschrift: een pamflet dat op een smadelijke wijze de politiek van de huidige Vlaamse regering aanvalt en dit onder de vlag van wetenschappelijkheid.

Ik ben zelf slechts commentator, geïnteresseerd lezer van historisch werk en dus geen vakman. Toch dwingt mijn visie op wat in het algemeen wetenschap is en wat wetenschap voor een samenleving betekent me tot een zeer kritische positie tegenover de inhoud van het genoemde stuk. Om het kritisch te fileren zou ik de mogelijkheden van deze commentaarreeks verre overschrijden. Dus beperk ik me tot enkele punten.

Het is van belang erop te wijzen dat een Vlaamse historische canon recht moet doen aan de volledigheid van de geschiedkundige feiten. Als Boone dus wijst op het gevaar dat zo’n canon zou gebruikt kunnen worden om de huidige politieke constructie die Vlaanderen heet te legitimeren, dan heeft hij naar mijn oordeel gelijk. Alleen ben ik bang dat de inpassing van de Vlaamse geschiedenis door Boone en zijn geestesgenoten in de historische omstandigheden niet de mijne is. Bijvoorbeeld: wat is Boones houding als ik vraag naar de betekenis van de Statenbijbel (1637) in die Vlaamse canon? Zal er sprake zijn over de verhouding Zuidelijke – Noordelijke Nederlanden?

Zelf ben ik bang dat de canon die in de maak is te ‘klein-Vlaams’ zal zijn.

Een tweede punt is dat historici de opdracht hebben om zo nauwkeurig mogelijk uit te zoeken wat de feiten en omstandigheden waren die de gemeenschap die we vormen – of zouden moeten vormen – tot de huidige status hebben gebracht. Ik erken dat dit ontzettend moeilijk is, omdat de historicus de exacte feiten nooit helemaal kan achterhalen en nooit in staat is de (emotionele) waardering van het moment opzij te zetten. Bovendien is experimenteren onmogelijk.

Het idee van zo’n canon werd door N-VA-politici gelanceerd. Hoewel bij mijn weten iemand als Christiaan Vandenbroeke zo’n canon niet ongenegen was en het idee dus niet echt een origineel N-VA-idee is, is de nauwelijks verholen suggestie onwetenschappelijk dat deze canon om die reden ‘nationalistische ideeën’ zou ondersteunen. Als daar bovenop nog eens uitspraken komen over een doorgeschoten nationalisme – uiteraard geassocieerd met de twee wereldoorlogen -, dan hebben we te maken met politiek geïnspireerde uitspraken of  met opiniëring. Dan bezondigt de schrijver zich aan de fouten die hij anderen verwijt.

De stelling van Boone – en van hem niet alleen – is dat geschiedenis zich nooit tot eeuwige waarheid laat canoniseren. “Een officiële versie van het verleden opleggen, als dienstmaagd voor het politieke heden, is typisch voor totalitaire regimes.”

Dat is juist – zij het onvolledig. Jammer voor Boone, maar het idee van die Vlaamse canon is vooral afgekeken van Nederland. Daar werd de canon van het kabinet Balkenende in 2006 al in 2011 aangepast aan de nieuwere inzichten. Als de Vlamingen hetzelfde doen, valt het verwijt van Boone dus weg, want er is dan sprake van ‘voortschrijdend inzicht’. Tenzij je het Nederland van Balkenende totalitair wil noemen.

Boone gaat m.i. echter écht in de fout als hij stelt dat geschiedenis geen punt voor zoiets als een parlement.

Geschiedschrijving als vak is dat inderdaad niet. Maar geschiedenis is veel meer: het is een door de gehele gemeenschap gedeelde beeldvorming, waarop die gemeenschap een stuk van haar samenhang  bouwt. Zonder die samenhang vervalt de gemeenschap in totale chaos. Hoe denken mensen als Boone de moderne zogeheten diverse samenleving leefbaar te houden als er geen gemeenschappelijk doorleefd referentiekader beschikbaar is? Hoe denkt men überhaupt gemeenschap te kunnen vormen zonder enig referentiekader? En hoe denkt men immigranten, afkomstig uit een cultuur die zichzelf superieur waant, ertoe te brengen zich met de nieuwe samenleving te identificeren, als die ten aanzien van haar eigen verleden niet enige mate van trots manifesteert? En hoe denkt men dat referentiekader met enig gezag te presenteren zonder de steun van een parlement?

Geschiedenis in deze laatste zin is dus géén exclusief voorrecht van een club van zichzelf wetenschapper noemende historici. Geschiedenis, opgevat als collectieve beeldvorming is eigendom van de hele gemeenschap, weliswaar geadviseerd door vakhistorici.

Dat is meer dan ooit het geval, zeker in een tijd waarin op vele plaatsen meer dan de helft van de bevolking een andere moedertaal voert dan de Nederlandse.

Door de geschiedenis als een exclusief domein tot zich te trekken, maakt men dezelfde fout als die vaak verweten wordt aan de opstellers van een canon: elitarisme.

Als men het daar bovenop nog eens nodig vindt om de figuur van Robert van Roosbroeck uitdrukkelijk in verband met de collaboratie te memoreren, dan gaan de bellen af. Zolang is het niet geleden dat de links georiënteerde historicus Eric Defoort op een congres van met name N-VA een vertegenwoordiger van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie op de tribune toverde.

Neen: dit is geen wetenschappelijk betoog.

Het is een schotschrift.

Onwillekeurig denk ik nu aan de kop in het allesbehalve flamingantische blad De Morgen van 19 april 2021: “Vernietigende kritiek op Super League. Ik walg ervan. Neem die clubs al hun punten en al hun geld af.”

Toch vreemd dat het verhaal van Boone spontaan deze kop oproept…

Jaak Peeters

Mei 2021

Het Nederlandse stadje Urk is ook in Vlaanderen welbekend: het voormalige eilandje in de vroegere Zuiderzee, waar een groot monument herinnert aan de talrijke vissers die in de woelige wateren van die Zuiderzee de dood vonden.

Vandaag behoort het tot de Nederlandse Bibblebelt: een streek van streng gelovige mensen voor wie God en gebed een centrale plaats in het leven innemen.

Met de visserijgeschiedenis in het achterhoofd geen toestand die verwondering wekt.

De Sionskerk in Urk hield midden in coronatijd diensten met een grotere aanwezigheid dan sommigen welgevallig was. Dat trok de aandacht van de paparazzi van PowNed, een wat duistere Nederlandse zendvereniging. Zoals het volleerde paparazzi past hadden de ‘journalisten’ geen hoge pet op van wat zij als christelijke sociale zin interpreteerden. Ze bestookten, opvallend gewapend met grote micro’s en dito camera’s, ongenood de kerkgangers met verwijtende vragen “of ze getest waren” en “of het verantwoord is met zovelen in één gebouw bij elkaar te komen”. Kennelijk wilden ze de kerkgangers deelgenoot maken van het heersende angstcomplex. Ze maakten het zo bont dat ze post hadden gevat op een gereserveerde parkeerplaats, waarvan ze verjaagd werden doordat een bestuurder kennelijk niet zinnens was zich door de opdringerige paparazzi te laten doen, zodat deze laatste moest wegspringen.

De nogal agressieve reactie op de aanwezigheid van de opdringerige nieuwsboeren stootte in sommige Urkse milieus op afkeuring: “mensen denken nu dat we geloofsgekkies” zijn.

Gert-Jan Segers, leider van de ChristenUnie, noemde de agressie van enkele kerkgangers in Krimpen en Urk “beschamend”. Daar voegt hij echter wel aan toe: “Ik kan weinig intellectueel respect opbrengen voor mensen die in misdragingen van Gods grondpersoneel bewijs zien van de juistheid van hun eigen ongeloof.”

Zelf heb ik de beelden van de gebeurtenissen gezien: https://www.nu.nl/media/6125086/automobilist-die-op-powned-verslaggever-inreed-komt-voor-de-rechter.html

Om eerlijk te zijn: het verbaast me niks dat één van die ongenode gasten een schop tegen de billen kreeg…

Met dit verhaal op de achtergrond wil ik enkele punten maken.

Ten eerste. Het optreden van sommige journalisten lijkt vaak eerder op nieuwsjagerij dan op verslaggeving. Ik ben geneigd de opdringerige, onbehoorlijke wijze waarop zij in Urk meenden te mogen optreden op die manier te kwalificeren. Journalistiek is een heel moeilijk vak. Het heeft een grote maatschappelijke implicatie. Het is  van groot belang dat de journalistiek de burger correct informeert. Daartoe moet de journalist zelf op de eerste plaats de dingen zo afstandelijk mogelijk benaderen. Wat zij in Urk hebben gedaan voldoet van geen kanten aan deze eis.

Ten tweede. Ook de journalistiek heeft het dezer dagen moeilijker dan gewoonlijk. We moeten dat erkennen. Er heerst een algehele sfeer van gespannen angst in een maatschappij waarvan eenieder weet dat de posities soms ver uit elkaar liggen. Sommigen willen de hele maatschappij platleggen. Anderen verwijzen naar buitenlandse voorbeelden en willen de greep lossen. Nog anderen wijzen, zeker niet onterecht, op de bijzonder kwalijke maatschappelijke en psychologische gevolgen van de politiek. In deze gespannen sfeer moeten journalisten de rechte koers blijven varen. We moeten erkennen dat dit geen sinecure is. Maar wat in ieder geval mogelijk moet zijn is dat elke vragensteller zijn vragen neutraal formuleert en de ondervraagde niet meteen op een beschuldigend bedje legt.

Ten derde. Als een gesloten kerkgemeente van oordeel is dat ze in gemeenschap hun aanhankelijkheid aan God moeten belijden, dan moeten ongevraagde journalisten op jacht naar sensationeel nieuws daar niet in binnendringen. Een beetje eerbied voor wat anderen geloven is niet misplaatst. Zelf zijn ze immers van mening dat hun eigen bezigheid door niets of niemand mag gehinderd worden, want ze tonen zich hoogst verontwaardigd als ze door kerkgangers weggejaagd worden. Maar kennelijk komt niet in hen op dat deze regel ook voor diepgelovige kerkgangers telt.

Ten vierde. De uitspraak van de Brusselse rechter, dat namelijk de Covid-maatregelen in principe onwettig zijn doordat een geldende pandemiewet ontbreekt, zou ons op een juridisch probleem moeten wijzen. Er bestaat bijvoorbeeld twijfel of de overheid vaccinatie tegen Covid-19 wel kan opleggen. De gezondheidswet van 1/9/1945 laat dit toe, maar de wet op de patiëntenrechten geeft patiënten dan weer het recht om medische interventie te weigeren. Ook het Europees Hof van de Rechten van de Mens bekrachtigde in 2012 dit standpunt  door te stellen dat verplichte vaccinatie een inbreuk op het respect voor de lichamelijke integriteit kan zijn. En het Belgische hof van Cassatie meende dat het recht op privé- en gezinsleven beperkt kan worden ten bate van de algemene volksgezondheid. Dat moet een journalist tot nog meer zorgzaamheid aanmanen.

Ten zesde en voortvloeiend uit het vorige punt: de sleutel voor de correcte benadering van de Covid-problemen ligt in een objectieve documentatie met wetenschappelijk onderbouwde argumenten. Nu zijn er op dit ogenblik een berg aanwijzingen dat deze documentatie in ieder geval niet eensluidend is en daarom zit de hele zaak vol dubbelzinnigheid. Voor de leek is het vrijwel onmogelijk om een min of meer gedegen beeld van de toestand te krijgen. De rol van de journalistiek rijst dan hoog op.

Ten zesde: wie toekijkt ziet hoe Big Tech bezig is de controle over de wereld over te nemen begrijpt dat een vrije pers voor de democratie van levensbelang is. Die Big Tech deinst er zelfs niet voor terug een Amerikaans president te censureren. De taak van die vrije pers is te belangrijk om haar te laten belasteren door stompzinnig opjagen van per slot van rekening onschuldige diepgelovige kerkgangers. De hinder die ze in Urk tegen hun optreden ondervinden vergaat in het niets in vergelijking met de schade die de Big Tech aanricht.

De reactie van sommige kerkgangers op de paparazzi in Urk moge dan misplaatst zijn, het optreden van de paparazzi spoort op geen enkele wijze met de opdracht van de media.

Jammer genoeg krijgen we te vaak de indruk dat dit nieuwsjagen ook in Vlaanderen te veel concrete praktijk is…

Jaak Peeters

April 2021

Als toemaatje:

Het Tahrirplein in Caïro en later het Maidan-plein in Kiev werden de arena waarin zich een melodrama afspeelde voor het oog van de televisiecamera’s in de vorm een strijd tussen goed en kwaad. Er waren nog goede verslaggevers die grote risico’s namen (…) om uit te kunnen leggen dat dit ongenuanceerde beeld niet het hele verhaal vertelde.” (uit Patrick Cockburn, De nieuwe heilige oorlog, Amsterdam University Press, 2015, blz. 135.)

Hun democratische plicht

De corona-politiek van de westerse regeringen begint, voor velen althans, eerder op een soap te gelijken. Versoepelen, verstrengen, mondkapjes, bubbels, lockdowns.. ..

Wie nader toekijkt ontsnapt niet aan het wrange gevoel dat het uit is met de burgerlijke vrijheden.

Inmiddels zijn er tenminste 4 vaccins op de markt. Er bestaat nogal wat bezorgdheid over de aard van die vaccins. Er zijn namelijk vaccins die tot de zogeheten nieuwe generatie vaccins behoren. Ze wijken af van de traditionele vaccins. Deze laatste maken gebruik van verzwakt viraal materiaal, om het lichaam te ‘foppen’. Dat lichaam begint dan vervolgens met de productie van antistoffen. Het Covid-vaccin van Johnson is hier een voorbeeld van, al werd het genoom van het betrokken fopvirus wel eerst gemanipuleerd.

De nieuwe technieken evenwel brengen alleen viraal genetisch materiaal in, in dit geval dat van SARS-Cov-2. Dat ingespoten genetisch materiaal zet onze eigen cellen aan om delen van het ongewenste virus aan te maken, waardoor de aanmaak van antistoffen uitgelokt wordt.

Sommige mensen schrikken terug voor deze techniek: tenslotte ruikt dat naar genetische manipulatie. Men huivert voor monsterlijke gevolgen. Of voor de daden van een gek – je weet maar nooit. En men hoort te vaak over schadelijke bijwerkingen. Bovendien ontbeert dit soort vaccins het noodzakelijke vervolgonderzoek.

Je zou dan veronderstellen dat mensen tenminste de keuze krijgen: een vaccin nemen van het oude soort of een nieuwsoortig. Dat is nog altijd geen anti-vaccinatiehouding.

De waarheid is dat je gewoon niet kunt of mag kiezen. Zelfs de huisarts heeft in deze zaak geen enkele inspraak. Dat spoort niet bepaald met een eerstelijnsfilosofie.

Hoewel er officieel geen verplichting tot vaccinatie bestaat, is er die in praktijk overal. Heel vaak gaat het gewoon om chantage: een vaccin weigeren is egoïsme, brengt de veiligheid van anderen in gevaar en leidt voor bepaalde politici zelfs tot sociale uitstoting. Dat gaat echter veel te ver: de keuze voor één van beide technologieën moet behouden blijven.

Nu zou een democratisch denkend mens verwachten dat de pers dit soort chantage aan de kaak zou stellen, doch het omgekeerde gebeurt. Nog onlangs bestond een columnist het om een koppel dat voorlopig een vaccin weigert toe te schreeuwen dat het zich door Fake News, complottheorieën en onzin laat “volpompen”: zo stond het er woordelijk.

Zowat elke dag verschijnt de kop van een of andere ‘expert’ in de krant, meestal om ons te waarschuwen vooral niet te snel te versoepelen. In zowat alle nieuwsmedia is het al corona wat de klok slaat, alsof ons lichaam niet altijd door heuse wolken kiemen omgeven is en onze darmen er vol van zitten. In één klap zijn alle andere doodsoorzaken naar de achtergrond verdwenen. En waar is de jaarlijkse wintergriep?

De media zijn daarmee de grote aanjagers van een massaal verspreide angsthysterie, zonder zich te realiseren dat Herr H. in het Duitsland van de jaren dertig precies op angst omhoog klom…

Vele mensen voelen aan dat de media zeer eenzijdig zijn georiënteerd. Dus gaan ze op zoek naar de volheid van de feiten. Zo zien talloze internetpublicaties met deze materie als hoofdonderwerp het levenslicht.

Nu de krantenverkoop de laatste jaren dramatisch is ingezakt en de media hun greep op het publiek moeten delen met de concurrentie van de zogeheten sociale media, raken die media in een heuse kramptoestand. Met een ijver die wantrouwen wekt trekken ze ten oorlog tegen de concurrentie, die volgens hen nepnieuws verkondigt, vol steekt van onzin of vastzit in complotdenken.

Laat ons duidelijk zijn: er staat inderdaad veel onzin in die sociale media. En er zijn complottheorieën in omloop. En er bestaat nepnieuws.

Maar in de sociale media vindt men eveneens de informatie die de officiële media niet brengen en dat besef verspreidt zich onder de bevolking, die immers niet kan verhinderd worden met elkaar te praten.

Dat laatste versterkt dan de spanning tussen officiële media en de sociale media. Die spanning stapelt zich bovenop de angsten in de samenleving op.

Met andere woorden: de media trekken nu van leer tegen een concurrentie die ze eerst zelf in het leven hebben geroepen en ze bederven zelf de maatschappelijke sfeer.

Het slachtoffer van dat alles zijn de burgerlijke vrijheden want ook in de politiek durft haast niemand tegen de stroom in te varen.

Dat is een rampzalige toestand: een samenleving onder zware psychologische spanning, waar de media door eigen schuld hun rol niet meer kunnen spelen. Zoiets moet op termijn zware gevolgen hebben.

Er bestaat een uitweg uit deze situatie: informeren. Dat is niet de taak van de politiek, want die moet zelf geïnformeerd worden. Dat is op de eerste plaats de taak van experts – ja: ook van de kritische onder hen. Dat laatste bijvoorbeeld omdat eveneens deskundige experts vrezen dat de huidige vaccinaties de virulentie van het virus nog kunnen versterken.

In plaats van krantenpagina’s te helpen vullen of studio’s te frequenteren, zouden experts de koppen bij elkaar kunnen steken om een korte, duidelijke tekst te maken, waarin alles op een rijtje wordt gezet. Dat kan verspreid worden via hetzelfde kanaal dat de belastingsdiensten gebruiken. Zo krijgt ieder burger correcte en volledige informatie, die waar nodig kan geactualiseerd worden. De zaak is toch belangrijk genoeg? Of niet?

Tegelijk zou de klassieke pers ontlast worden van een harde concurrentiedruk en zouden ook de sociale media selectiever kunnen worden.

We hebben experts nodig, van allerlei aard. Daar is geen twijfel over. Maar wie pretendeert de enige te zijn die van wanten weet, heeft tegelijk de plicht zijn medeburgers correct en volledig te informeren. Dat is niet hetzelfde als manipuleren of censureren om hen als onnozele schapen in het gareel te krijgen.

Het is het volbrengen van een democratische burgerplicht.

Jaak Peeters

Maart 2021

Vaccins hebben hun nut bewezen.

Wat echter vandaag gebeurt, keur ik af.

Voor kinderverlamming werd in België in 1958 de inenting aanbevolen en in 1967 verplicht gesteld.

Dat is de juiste gang van zaken.

Een vaccin confronteert het lichaam met (delen van) het te weren virus zodat het lichaam tot een reactie geprikkeld wordt. Maar het menselijk metabolisme heeft nu eenmaal tijd nodig. Daarom moet élk medicijn en élk nieuw vaccin uitvoerig en lang genoeg uitgetest worden, zodat men kan zien welke bijwerkingen het product heeft. Ik denk maar even aan het Softenon-verhaal. Er is dus altijd een longitudinale studie nodig om te zien welke op termijn de bijwerkingen zijn.

Welnu: aan deze laatste voorwaarde is voor geen enkel van de thans tegen Covid-19 aangeboden vaccins voldaan. Dat kan ook niet: de ziekte is pas sinds eind 2019 uitgebroken en de vaccins bestaan nog maar enkele maanden. Producenten zelf geven 2022 of 2023 als ‘opleveringsdatum’ op. Geen wonder dat de Zwitsers de kat uit de boom kijken.

Is iets beter dan niets? Je gebruikt toch geen miljoenen mensen ongevraagd als proefkonijnen? Of nog: “we zien wel wat er gebeurt.” Dat zijn echt geen ernstige argumenten.

Ik wil nog aannemen dat men op dit ogenblik geen betere aanpak kan bedenken. Als dat zo is, dan verwacht ik van een overheid (die me toch mijn inkomen gedetailleerd weet mee te delen) degelijke informatie. Ik wil niet moeten terugvallen op commerciële media.

En àls het dan echt zo moet, dan moeten we bovendien aandringen op de twee hiernavolgende elementen.

Ten eerste:

Psychologen weten al lang dat de mens een fundamenteel sociaal wezen is. Onze hersenen worden al in de moederschoot geprogrammeerd, en dat gebeurt door de indrukken die op de foetus nog in de baarmoeder inwerken. Dus we worden al in een sociaal weefsel ingeweven, nog voor we ter wereld komen. Heel ons leven gaat deze sociale inbedding verder.

Kijk nu wat er door de corona-politiek gebeurt. Van de ene dag op de andere worden de bejaarden in woonzorgcentra in hun kamertje opgesloten; gezamenlijk eten in de eetzaal is verboden; bezoek mag niet meer; de verzorgster die tot dan toe elke dag kwam wassen, doet nu nog maar om de paar dagen en dan nog rap-rap; het eten wordt hen haastig toegeschoven, zoals men een kwade hond het eten met een lange stok toeschuift.

Dit is psychologische mishandeling!

Een gelijkaardig verhaal kan men vertellen voor jongeren die elkaar niet meer kunnen/mogen opzoeken – net op een leeftijd waarop ze daar zo’n grote behoefte aan hebben. Verbaast het dat ze in opstand komen?

Duivenbonden, sport- en spelverenigingen, culturele activiteiten – noem maar op – alles valt plots weg. En de mensen die zich voordien konden uitleven worden op zichzelf teruggeworpen en het enige wat blijft is ruziemaken met de huisgenoten. Verwondert het iemand dat er zoveel gezinsbreuken zijn?

Tweederde van de universiteitsstudenten kampte tijdens de eerste platlegging (lockdown) met psychische problemen.

Een goede aanpak kan ik dit alles niet noemen.

Ten tweede:

De media doen het voorkomen alsof met de komst van ‘het’ vaccin de redding nabij is en de hemel stralend zal gloren.

Het zal al duidelijk zijn dat zulks op dit ogenblik niet zo zeker is.

Maar: het is ook niet waar!

Vooreerst omdat er nà inenting nog altijd een graad van besmettelijkheid blijft.

Voorts constateren we dat de bewoners van woonzorgcentra na hun vaccinatie nog geen vrij bestaan genieten, wegens nog te gevaarlijk. Maar wanneer zal de kust ooit veilig zijn? Frau Merkel deelt ons mee dat we misschien nog jaren vaccins zullen moeten nemen want de één na de andere mutatie duikt op.

Wat het meest van al storend is, dat is de morele druk en soms brute chantage waarmee mensen gedwongen worden een onvoldragen vaccin te nemen.

Enkele voorbeelden uit de praktijk:

• “Wie zich niet laat vaccineren is een egoïst”. Dat wordt woordelijk zo gezegd.
• Een verzorgende in een woonzorgcentrum wordt dringend aangemaand zich op te geven voor vaccinatie. Men is zogenaamd niet verplicht, maar wie weigert kan op onbetaald verlof worden gezet. Zeg niet dat het niet gebeurt!
• Nog in een woonzorgcentrum worden de personeelsleden die zich op een bepaalde datum nog niet voor inenting hebben opgegeven, bij de directeur geroepen. Vermoedelijk niet om een bloemetje in ontvangst te komen nemen…
• Een verpleegsterschool deelt mee dat wie vaccinatie weigert, geen stageplaats zal krijgen.
• In een provinciestad valt een brief bij de bevolking in de bus, ondertekend door een aantal artsen, met de vraag om zich te laten vaccineren. Stel je voor dat iemand weigert: welke commentaren vallen hem ten deel?

Och: het zit allemaal niet zo ingewikkeld in elkaar. Een arts die kritiek uit op de vaccinatiepolitiek kan zijn praktijk sluiten. Een afdelingshoofd in een verzorgingsinstelling gaat er prat op dat àlle personeelsleden zich laten inenten – en dus worden de weigeraars onder druk gezet. En diensthoofden willen de beste van de klas zijn. Het zijn simpele, menselijke dingen.

Na al die ophef in de media, al een jaar lang, kunnen mensen vaak niet langer rationeel denken. En als ze dat trachten te doen, worden ze als asocialen of complotdenkers weggezet.

Wie niet in mirakeloplossingen gelooft en dwars ligt hangt het zwaard van Damocles boven het hoofd en wacht de sociale sanctie. Geen cinemabezoek meer, geen voetbalwedstrijden, geen feestjes…totale isolatie dus. Nog net niet het concentratiekamp, al lijkt het daar wel op.

Als ik zoiets merk, dan word ik giftig.

Dit is de mensen dwingen te kiezen tussen de pest en de cholera. Alleen is Covid-19 bijlange geen cholera en lijkt dit soort chantage heel erg op een sociale pest.

In Gazet Van Antwerpen stond op 4 februari ‘21 te lezen dat het verplicht stellen van vaccineren een zware inbreuk op de wet op de privacy is. De mensen zijn echter zo murw gemaakt dat die privacy hen niet eens meer kan schelen. Men denkt er zelfs niet langer over na.

Zolang het longitudinaal onderzoek niet verder staat moet het vaccineren in vrijwilligheid gebeuren. En in ieder geval moeten altijd ook psychosociale aspecten meetellen.

Jaak Peeters

Februari 2021

Volgens van Dale is nepnieuws (in het Engels Fake News) “nieuws dat niet op waarheid berust, vaak bewust verspreid om de publieke opinie te beïnvloeden”. Het essentiële in deze bepaling is dat onjuiste informatie wordt verspreid maar dan wel verpakt als “echt” nieuws of juiste informatie. Nepnieuws beoogt invloed uit te oefenen die anders kennelijk niet uitgeoefend kan of mag worden. Het is het scheppen van een parallelle (eventueel kwaadaardige) realiteit.

Daar moeten we toch even bij stilstaan.

Is al het nieuws dat nepnieuws wordt genoemd ook echt nep? Zeker niet.

Soms wordt nepnieuws verward met fout nieuws. Fout nieuws heeft niet de bedoeling te misleiden. Nepnieuws duidelijk wel.

Bovendien kan als nepnieuws geklasseerd nieuws soms wel degelijk op wetenschappelijke onderbouwing berusten. In dat geval is het zelfs geen nepnieuws.

Het is omgekeerd ook nodig kritisch te kijken naar wat niet als nepnieuws wordt gepresenteerd. Dat nieuws blijkt niet noodzakelijk correcter of beter dan wat als nepnieuws wordt aangewezen. Dit ‘juiste’ nieuws kan vervuild zijn door oneigenlijke elementen, bijvoorbeeld omdat het om een meerderheidsidee gaat of omdat het commercieel (niet) passend is.

Dat laatste is heel belangrijk. Informatie kan vanuit bedrieglijke motieven de kwalificatie nep of correct krijgen. Bijvoorbeeld omdat de informatie in kwestie politiek niet of wel opportuun is. De kwalificatie nepnieuws betekent zonder verder onderzoek op zichzelf helemaal niets.

Hiermee stoten we op de kern van de discussie over dat fameuze nepnieuws: de vraag wie bepaalt wat nepnieuws is en waarom die kwalificatie wordt toegekend. En het antwoord op die vraag heeft altijd ook te maken met de vraag naar macht.

Een voorbeeld zal een en ander verduidelijken.

De elite die een federale Europese Unie nastreeft heeft er alle belang bij om alle informatie, die de beoogde federatie in een ongunstig daglicht stelt, als nep voor te stellen. Bijvoorbeeld: dergelijke (nep)informatie zou ingaan tegen de grondbedoelingen van de EU, namelijk het stichten van vrede onder de volkeren van Europa.

Nu is dat verhaal is nogal doorzichtig. Immers: die vrede onder de volkeren werd nooit verstoord door wat we tegenwoordig “de gewone mens” noemen, maar wel door de elites – dezelfden die nu de EU in elkaar knutselen. Die elites hadden de mogelijkheden om conflicten uit te lokken – u en ik kunnen dat gewoon niet – en ze hadden er ook nog belang bij, vaak zelfs persoonlijk belang. Het verhaal over de noodzaak van een federale EU om de zaak van de vrede is dus nogal betwistbaar.

Je moet eens proberen om deze gedachtengang in de krant te krijgen! Er vindt dus een selectie plaats in de nieuwsberichten. Die selectie gaat in het onderhavige voorbeeld uit van een partijdige visie en die berust niet noodzakelijk op waarheid. Maar de lezer moet wel machteloos ondergaan, zelfs als hij weet dat de informatie manifest onjuist is.

Nepnieuws – volgens de definitie van van Dale – kan dus van alle kanten komen.

Als nepnieuws van alle kanten kan komen, dan is het redelijk om te denken dat dit soort nieuws nog het makkelijkst komt uit de milieu’s waar men het nieuws beheerst. Dat kunnen sociale media zijn, maar best ook wel “officiële” media, zoals, inderdaad, de kranten zelf.

Hieruit volgen twee conclusies.

1. In werkelijkheid kun je nepnieuws overal en altijd aantreffen.
2. Censuur, in welke vorm ook, wijst altijd op de werking van machtsstructuren en doorkruist daardoor de werking van de democratische maatschappij. Daarom vereist de democratie dat ook zogenaamd ongewenst nieuws, eventueel weggezet als nepnieuws, wel degelijk aandacht verdient. We hebben het recht te weten dat iemand ons tracht te misleiden.

In een democratie bestaan er geen dissidenten wier mening moet worden weggemoffeld. Er kan alleen sprake zijn van bewezen waarheid of onwaarheid. De term nepnieuws doet denken aan knoeierij, en zoiets moet blijken uit het vrije, eerlijke onderzoek naar de waarheid.

Er bestaat ongetwijfeld wel degelijk echt kwaadaardig nepnieuws, bedoeld om te destabiliseren. Dat is een oude praktijk van grote mogendheden en machtsgroepen. Bij nader inzien bezit dat kwaadaardig nieuws echter dezelfde natuur als elk ander nepnieuws: het scheppen van een parallelle realiteit die gunstig uitpakt voor de agitatoren.

Er is dus alles bij elkaar voldoende reden om altijd bedacht te zijn op élke vorm van censuur. Censuur kan kwaadaardige bedoelingen hebben en in werkelijkheid zelfs de vestiging van een dystopie op het oog hebben. Om daarop controle te hebben moet de burger tot alle nieuws toegang hebben zodat hij kan oordelen, eventueel via zijn vertegenwoordigers, zoals in het geval van veiligheidskwesties. Er bestaat geen reden om de burger zijn beoordelingsrecht te ontzeggen, temeer omdat wie zulks doet in de meeste gevallen onaantastbaar is.

Zeg niet dat hier spoken ronddwalen. Men herinnert zich hoe de Amerikaanse bevolking onder anderen door Kissinger systematisch werd voorgelogen over de oorlog in Vietnam.

Als de evolutie zoals die thans aan de gang is, met haar censuur in de klassieke en sociale media, de uitsluiting van afwijkende meningen als “strijd tegen het nepnieuws”, als men zelfs de grondwet wil aanpassen om zogeheten nepnieuws beter te kunnen bestrijden, – als die evolutie ongestoord doorgaat, dan is deze generatie de laatste die de burgerlijke vrijheden nog heeft gekend.

In De Uil van Minerva van januari 2021 stelt Henk Vandaele de vraag of het de opdracht van de staat is om, al dan niet wetenschappelijk gelegitimeerd, in de huidige biopolitieke uitzonderingstoestand repressief (mét het gebruik van de drones die ooit werden gekocht om het terrorisme te bestrijden) de collectiviteit zijn wil op te leggen. Tot dat laatste blijkt  dus ook te behoren: het beheersen van het nieuws dat de burger màg kennen.

Dit doet elke democraat huiveren.

Jaak Peeters

Januari 2021

AANHANGSEL

Als bijlage publiceer ik hier een brief die enige tijd geleden toekwam. De verantwoordelijkheid voor de inhoud of de vorm ervan berust niet bij mij.

De brief is een voorbeeld van wat door sommige leidende groepen waarschijnlijk als nep zou worden bestempeld.

De democraat in me dwingt me om voor deze brief toch aandacht te vragen, omdat hij een signaal van kritische vraagstelling is en omdat de ideeën erin veel verder verspreid zijn dan men geneigd is aan te nemen. Zelfs als de in deze brief geuite onderstellingen onjuist zijn bestaat er geen enkele democratische reden om het uitspreken ervan te verbieden of zich openlijk af te vragen of er niet zoiets als een deep state werkzaam is.

De auteur van deze brief doet tenslotte niets anders dan wat veel literatoren doen: uitgaan van een bestaande toestand om die vervolgens tot een dystopie uit te rekken of legitieme vragen te stellen.

Dergelijke teksten dienen als waarschuwing.

Zo was ook Orwells 1984 bedoeld.

“Het zou zo een scenario voor een thriller kunnen zijn…

Het is kort voor de aanvang van de eenentwintigste eeuw. Een elite, ergens op deze planeet, vat het plan op om een supermacht op te richten. Men wil tegen de andere wereldmachten op kunnen en werkt dit plan tot in detail uit. Het idee is zo groot mogelijk te worden, dus zoveel mogelijk volkeren en landen in hun verhaal te betrekken. De groep zet een jarenlange propaganda op poten, waarbij de landen en vooral de burgers warm worden gemaakt voor dit groot en machtig imperium. Centraal staat het creëren van het gevoel dat dit noodzakelijk is op economisch en sociaal vlak en op het vlak van de  veiligheid: “samen kan men zoveel meer”.

Dat hiervoor de belangen van de landen en de volkeren ondergeschikt worden en die landen en volkeren in een later stadium zelfs moeten verdwijnen, laten ze nog even achterwege.

Men maakt het toetreden tot het imperium laagdrempelig, want hoe meer er toetreden, hoe sneller het imperium groeit.

Door de jaren heen wordt het wel duidelijker dat de macht van de deelnemende landen en hun rechten gestaag afnemen. Hun plichten, vooral de financiële, nemen toe. Landen hebben steeds minder zelf te beslissen, meer en meer wordt alles boven hun hoofden beslist. Om de hogere doelen te dienen. Een regering staat niet meer in dienst van haar volk, maar in dienst van dit machtsimperium, terwijl de bekommernissen van de burgers zelfs niet meer in hun ivoren torens geraken.

Hun propagandamolen draait op volle toeren en kritiek wordt vernietigd of doodgezwegen nog voor de inkt droog is. Het spijtige is dat zelfs de media van de deelnemende landen hier gewoon aan meewerkt. Het is namelijk uitermate moeilijk tot onmogelijk om nog een kritische kijk op dit machtsimperium te laten publiceren. Media en journalisten reduceren zichzelf hierbij tot veredelde secretaressen en voeren gewoon de propanda uit.

Kritische geesten worden vervangen door figuren die achter het idee van dit machtsimperium staan.

De machtige elite lacht binnensmonds: het loopt allemaal zoals ze wensten en uitgewerkt hadden.

Toch ontstaat hier en daar protest.

Grote groepen burgers die lange periodes op straat komen tegen de stijgende prijzen voor levensmiddelen en tegen de politieke beslissingen of mensen die via referendum aangeven onafhankelijk te willen zijn wordt het erg moeilijk gemaakt. Die laatsten worden letterlijk in een gevangenis gestoken en doodgezwegen, onder goedkeurend oog van de elite en zonder één reactie van de zogenaamde humanitaire organisaties. Een bepaalde streek die ondanks zware contrapropaganda toch uit dit machtsimperium wil stappen, wordt het op alle vlakken onmogelijk gemaakt en liefst wordt het beeld de wereld in gestuurd dat het moeilijk verloopt door de schuld van de premier van het betrokken land en niet door de elite.

In het verre Azië ontstaat ondertussen onrust over een virus. Via vleermuizen zou dit verspreid worden in een zeer dicht bevolkt land. Logisch dat de verspreiding snel gaat.

Paniek ontstaat wanneer er ook besmettingen in andere landen plaatsvinden.

Het nieuws loopt in ijlempo over heel de wereld. De paniek volgt. In eerste instantie zijn de cijfers echter niet dramatischer dan die in een zwaar griepjaar. Toch wordt overgegaan naar invasieve maatregelen, waarvan we de gevolgen nog tientallen jaren zullen voelen.

De berichtgeving vanuit de expertenggroep wisselt doorheen de pandemie continu. Eensgezindheid is zoek. Maar experts die cijfers of maatregelen in vraag stellen worden uit de media geweerd en liefst bestempeld als non-believers of als gekken. Natuurlijk zijn er mensen die zeer ernstig ziek worden en eraan sterven. Maar aan griep sterven elke jaar eveneens zeer veel mensen. En ook griep kan zeer ernstige complicaties veroorzaken. Bovendien is er enorme overbevolking van de menselijke soort en is het een vast gegeven in de biologie dat er bij een te sterk aantal van een soort pandemiën optreden.

Dat men zelf continu wisselt in de uitgestuurde boodschappen  – dan is de jeugd de grote verspreider, dan weer niet, dan weer de werkende bevolking – wordt even genegeerd. Heel even wordt er in een artikel gemeld dat er ook veel vals positieven bij het aantal besmettingen worden geteld. Met andere woorden: de dagelijkse weergave van het aantal besmettingen klopt niet. Mensen die terminaal waren en sterven, sterven nu plots allemaal aan het virus. Nu weet iedereen dat als iemand op sterven ligt, men geen weerstand meer heeft tegen gelijk welke virusje of bacterie.

Voor de eerder genoemde elite komt dit virus niet slecht uit.

De hesjesprotesten van tienduizenden burgers moeten omwille van gezondheidsredenen verboden worden.

En nu kan men het ook hard spelen tegenover het land dat uit het machtsimperium wil stappen.Het moet immers vooral een afschrikking worden voor andere deelnemende landen. Stel je voor dat andere landen ook hun zelfbeschikking terug willen en zouden uittreden. Dan is het waarschijnlijk afgelopen met het machtsimperium.

Aangezien de paniek er bij de bevolking goed in zit, is het een fluitje van een cent om het beeld in de wereld te strooien dat in dat land een zeer gevaarlijke variant van het virus opdook. Dat diezelfde variant ook in andere landen aanwezig is, laat men bewust even achterwege.

De grenzen volledig dicht en een financiële ramp voor dat land: “ze zullen nu wel op de knieën gaan”.

Intussen moet het volk duidelijk worden gemaakt welke goede daden dat imperium voor hen verricht.  In sneltempo wordt een “vaccin” geproduceerd. Volgens de WHO is het niet effectief en er zijn geen testen op middellange termijn. Maar kijk: het vaccin is er.

Eerst toe te dienen bij het voetvolk.

Uiteraard… Wat had je gedacht?”

(Einde van de brief)

10 december 2020: een grote kop in HLN – jammer genoeg de meest gelezen krant in Vlaanderen – Elke 14 minuten één coronadode.  In koeien van letters en het getal 14 in het rood.

De krant als een dramaqueen. Effectzoekerij.

Ik heb het omgerekend: dat komt op 30 000 doden per jaar. 30 % van het aantal doden per jaar in Belgique. Vraag: door of mét corona?? Àls het cijfer klopt.

Intussen dragen mensen bij het wandelen in een lege straat een mondkapje, ze schuiven angstvallig naar de andere hoek als er nog iemand in de winkel binnenkomt en ze blijven liever in de regen staan om een verkoudheid op te lopen dan elkaar zo dicht te naderen dat ze met elkaar aan de praat kunnen.

Smetvrees als het nieuwe normaal.

2020 is het jaar zonder griep – voor het eerst. Het jaar waarin duivenbonden, pitjesbakverenigingen en dorpstoneel in feite verboden werden. Vernietiging van het sociale weefsel.

2020 is het jaar waarin ‘illegale coronafeestjes’ door een politie met Gestapo-methoden worden opgedoekt, als waren het cocaïnefeesten. Geen krant die zich afvraagt of de sociale aard van de mens misschien door de Covid-maatregelen worden gefrustreerd. Een journalistiek die niet verder komt dan ‘egoïsme’. Mét een afkeurende terechtwijzing.

Intussen moet de staat Belgique 43 miljard lenen en nog meer afhankelijk worden van internationale financiers. Dezelfden trouwens die met het Vaticaan – naar verluidt – een akkoord hebben gemaakt over “inclusief kapitalisme”, met deelname van onder anderen Johnson & Johnson, een ontwikkelaar van een coronavaccin.

Elke dag klinkt het gejubel luider. Het verlossende vaccin is in aantocht! Weldra kunnen we vrij ademen. Alleen: we zullen het voelen aan onze alweer stijgende belastingen, terwijl intussen weggemoffelde bronnen fluisteren dat de ‘crisis’ nog tot maart 2025 zal duren. Je moet je inkomsten toch voldoende veilig stellen, nietwaar? Jammer genoeg heeft de Amerikaanse FDA een ellenlange lijst met ernstige bijwerkingen bij het Pfizer-vaccin gepubliceerd.

Vreemd: maar van dat alles is er niets te vinden op de hoofdpagina’s van de kranten, noch is het een hoofdpunt bij de audiovisuele journaals. Ook niet dat rapport van de FDA.

Meer zelfs: openlijk wordt er gesproken over de Grote Reset. De ‘pandemie’ kan immers gebruikt worden om een nieuwe wereldorde te scheppen. Met een wereldregering à la Soros, een EU mét NAVO – die anders geen taak meer heeft – als Europees leger.

Slechts hier en daar murmelt een twijfelende geest over de teloorgang van burgerlijke vrijheden, als openlijk gezegd wordt dat de politie zomaar een willekeurig huis mag binnengaan. Of grommelt iemand tussen te tanden omdat in Duitsland 2000 ton aardappelen liggen te vergaan, omdat de afzetmarkt door de Covid-maatregelen in elkaar is gestort.

Niets van dat alles in de media – tenzij in een hoekje, weggestopt voor wie niet aandachtig genoeg is. En de media dazen maar door, als een dolgedraaide mefistofeles, en vullen hun kolommen met boze uithalen naar nepnieuws, zich daarbij door het komende EU-Ministerie van Waarheid gesterkt voelend.

Ja hoor: ze boeken succes.

Ze hebben hun doodsvijand verslagen: Trump werd niet herkozen.

En Belqique heeft weer een anti-Vlaamse, belgicistische regering. Bloedrood, met een berg aan toekomstige belastingen en met een aan zekerheid aanschurkende waarschijnlijkheid dat de inhoud van onze diepvrieskasten zal rotten, bij gebrek aan stroom na het sluiten van de kerncentrales.

En de mensen zijn bang. Bang voor elkaar. Bang voor de toekomst.

Bange mensen zijn mak. Bange mensen verliezen hun kritische geest.

En terwijl dit alles loopt, gaat de ontwikkeling van de techniek haar gang. In zowat alles zitten microchips verwerkt en steeds luider klinkt de roep om chips en nano-deeltjes bij de mens in te planten: dan kun je geliefkoosde muziek beter horen, beter zien, langer onthouden en helderder denken. De vraag is of dit bionische creatuur nog de naam ‘mens’ mag dragen. Voor sommigen is dat de uitkomst van de evolutie.

Men vraagt zich af waarom die ‘14’ in de kop van de krant niet door dit soort vragen wordt vervangen. Het hoeft zelfs niet eens in koeien van letters.

Is de vraag wat er met onze democratie gebeurt en waar het met de maatschappij en met de mens zelf naartoe gaat dan niet belangrijk genoeg voor lui die zichzelf nochtans voorhouden dat de pers ‘de vierde macht’ is? Zien die mensen zelf niet dat het ophokken van de burgerij niet kàn kloppen?

Waarom verkiest de pers de sensatiejournalistiek? Voorzeker niet uit bezorgdheid. Het antwoord is, vrees ik, buitengewoon simpel: angst verkoopt en dat is het enige wat de mediabazen interesseert. Als de belastingbetalende burger daarvoor moet bejegend worden als een stout kind dat bang gemaakt wordt voor de zak van Zwarte Piet, dan moet dat maar.

Waartoe dit alles moet leiden, weet ik niet.

Maar burgers zijn geen stoute kinderen. Burgers moeten niet braaf zijn. Het zijn bewuste, soevereine menselijke wezens, niet meer dan het journaille, maar zeker niet minder.

De geschiedenis leert dat de elites, waartoe de media zich rekenen, soms finaal van de kaart worden geveegd.

Omdat ik voor de democratie kies en omdat ik die democratie zie als de grote historische kans van de werkende mens zit in dat kleine vierletterwoordje soms mijn nieuwjaarswens voor alle lezers van Doorstroming opgesloten.

Mijn wens en mijn hoop.

Jaak Peeters

December 2020