Onlangs werd aan een Vlaams hoogleraar een subsidie toegekend van, naar verluidt, 25 miljoen euro. Dat is een ongewoon hoog bedrag. Weinig Vlaamse hoogleraren zullen zich kunnen verheugen in het ontvangen van zo’n enorme som om hun onderzoek te spijzen.
De betrokken titularis had evenwel speciale adelbrieven: zijn onderzoek is gericht op energie, en dat is één van de stokpaardjes van de Vlaamse Regering.
Ik begin met betekenis nummer één. Ze werd onlangs verwoord door Stijn Vandamme in Necessariis Diversitas. Daarin lijkt Vandamme zich aan te sluiten bij een strekking binnen de N-VA, voor dewelke subsidiariteit zoiets betekent als: “bevoegdheden worden beheerd op het niveau dat daarvoor het best geschikt is.”
Ik verwerp deze betekenis. Een beroep op deze betekenis van subsidiariteit lost namelijk niets op. Belgicisten houden immers vol dat hun politieke constructie het meest geschikte niveau is. Er is een extern criterium nodig. Continue Reading…
Voor me ligt het boek van Mario Beauregard en Denyse O’ Leary, Het spirituele brein. Bewijzen voor het bestaan van de ziel. [1] O’ Learys bijdrage tot het boek lijkt me nogal aan de zwakke kant. Aan het woord is de hele tijd de Canadese wetenschapper Mario Beauregard, werkzaam aan de niet onbekende McGill University. O’ Leary, die wetenschapsjournaliste is, heeft vermoedelijk voor de leesbaarheid van het boek getekend.
’s Zondags ’s morgens lees ik onder het eten van mijn ‘pistoleetjes’ het zogeheten bakkerskrantje – ook gekend als De Zondag. Nou ja: ‘lezen’. Niet dat er zoveel in staat, althans niet dat van enig gehalte is. Veelal worden de bladzijden bedrukt met verslagen over sportevenementen. Aangezien sport sinds het verbod op EPO en dat soort verheffing brengende middelen niet langer de moeite is en ze me dan ook geen zier interesseert, is het bakkerskrantje dan ook snel gelezen. Het is maar best zo, want het totaal pretentieloze ding is bedoeld om doorbladerd te worden met slaapogen, terwijl men zijn veel te hete koffie slurpt in de hoop toch maar wakker te raken. Op een dergelijk ogenblik draaien de hersens op halve kracht en een filosofische tekst van zelfs zeer middelmatig gehalte zou waarschijnlijk niemand kunnen bekoren.
Van managementboeken en boeken van managementgoeroes houd ik doorgaans niet. Ik heb ze in mijn professionele carrière te vaak moeten lezen. Heel vaak zijn het compilaties van halve, uit hun verband gerukte waarheden en wetenswaardigheden, geweven rond een soms goede basisintuïtie. In de meeste gevallen zijn ze veel te dik, die bedrijfkundige boeken. Ze staan vol taalfouten en ze wemelen van onnodig Amerikaans Engels. Kwestie van zich modern voor te doen, neem ik aan.
Deze week stootte ik op een pamflet van Joost Zwagerman. Voor wie Joost Zwagerman niet kent: het is een drukbezige schrijver uit het bevrijde deel van Nederland. Hij hield onder meer de Frans Kellendonklezing en dat is voor iemand die zichzelf schrijver wil noemen zowat de officiële erkenning van het schrijversschap, de weg naar de canonisatie.
Het pamflet waarover ik het wil hebben draagt de titel: “De schaamte voor links”.
Het is mode, tegenwoordig, om met al dan niet luid feestgedruis het einde van de staat aan te kondigen, meer bepaald: de natiestaat.
Die natiestaat zou dan namelijk onderuit worden gehaald door de zogeheten globalisering, waarbij het geld binnen de seconde van de ene kant van de aardbol naar de andere kant flitst en de hoofdkwartieren van grote internationale concerns zich onttrekken aan de regelgeving van staten door deze, onder meer, tegen elkaar uit te spelen bij het kiezen van investeringsplaatsen. Het heet dat natiestaten niets meer te vertellen hebben over hun eigen economie, maar dat wat zich economisch voordoet, beslist wordt in de hoofdkwartieren van de zogeheten multinationale ondernemingen.