Voor tegenstanders van de democratie is de gedachte dat elites zich telkens weer “als vanzelf” vormen een reden om die regeringsvorm af te wijzen. Die elites trekken namelijk de macht tot zich, precies omdat ze nu eenmaal over meer bekwaamheden beschikken. Het zijn bijgevolg deze aristocratieën die dan maar het bewind moeten voeren, voert deze strekking aan.

Onder anderen voorstanders van een directe democratie verzetten zich hiertegen. Er bestaat volgens hen namelijk geen objectief meetbaar, extern criterium om de kwaliteit van maatschappelijke besluiten af te meten.

Continue Reading…

Enige tijd geleden schreef ik op deze pagina’s een stuk waarin ik mijn ontgoocheling uitsprak over de beslissing van het Vlaamse parlement om Engels toe te laten als onderwijstaal in het Vlaamse hoger onderwijs.

Ik argumenteerde dat dit onnodig is, want dat de kwaliteit van het onderzoek noch van het onderwijs afhangt van het hanteren van een bepaalde taal, maar intrinsiek moet verwezenlijkt worden.

Ik sprak mijn ontgoocheling uit over het feit dat een parlement, dat de belichaming is van een zelfstandig wordende gemeenschap die zichzelf wil respecteren en precies dààrom aan zelfbestuur wil doen, door haar beslissing de waarde van de werken van deze gemeenschap – haar cultuur – mee onderuit haalt en daarom vanuit een democratisch standpunt een verkeerde beslissing neemt.

Ik heb daarbij, voor zover ik kan zien, geen enkele Vlaamse partij geviseerd. Dat was ook niet de bedoeling, want ik neem aan dat indien Vlaams Belang en/of N-VA numeriek aanzienlijk sterker zouden zijn geweest, de beslissing allicht anders zou hebben geluid.

Continue Reading…

Hilde Crevits, de voogdijminister van de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn, wil het openbaar vervoer stimuleren. Daarmee treedt ze in de voetsporen van al haar voorgangers. Er was er namelijk niet één die zich ooit wat anders heeft voorgenomen.

Maar wat betekent dat eigenlijk?

Continue Reading…

Omdat het doorgaans niet zo verstandig is om voort te bouwen op de woorden die tijdens een interview worden uitgesproken, beperk ik mijn commentaar op Peter de Graeves interview in ‘Brussels nieuws’ over zijn boek Staat van ontbinding tot die ene uitspraak in de hoofding van dit stukje: “Natonalisme is nationalisme”.

Daarmee bedoelt Peter de Graeve kennelijk dat het zinloos of verkeerd is om het Vlaamse nationalisme te willen bestrijden met de Belgische variant van datzelfde nationalisme. Die zijn namelijk beide onwenselijk. Nationalisme is immers nationalisme.

Als de Vlaamse nationalist en Heelnederlander die ik ben zoiets leest, fronst hij de wenkbrauwen. Want hier worden dingen gesuggereerd, die niet stroken met de diepste ervaring van de nationalist.

Continue Reading…

Nationalisten reageren terecht boos als hun de sloop van Joegoslavië voor de voeten wordt gesmeten. Ze krijgen de doden, de ontheemden en alle menselijke en materiële miserie die daarbij hoort op hun bord. Allemaal de schuld van het nationalisme.

Ik hoef ze niet op te noemen, de individuen die dit soort beschuldigingen met een arrogante regelmaat en met een stuitende wellust de wereld inslingeren. Ze vullen tegenwoordig de kolommen van kranten, die destijds het epitheton “kwaliteitskrant” eer aan deden.

Continue Reading…

Enige tijd geleden noemde mevrouw Milquet, in Vlaanderen beter bekend als  Madame non, de taalgrens « een sociologische vergissing ». Daarmee bedoelt ze dat het instellen van de taalgrens ingaat tegen de werking van sociologische wetmatigheden.

Haar stelling luidt dat het geen zin heeft taalgrenzen te trekken, aangezien “de sociologische feiten” die toch doorkruisen. In het concrete geval dringt volgens mevrouw Milquet de sociologische wetmatigheid een grote Franstalige minderheid aan de Vlamingen op.

Op die positie valt, dunkt me, toch wel een en ander af te dingen.

Continue Reading…

Het is niet de eerste keer dat nadenkende mensen de wenkbrauwen fronsen bij het woordmisbruik van ACV-baas Cortebeeck en zijn collega’s vakbondsbazen. Deze week was het dan weer eens zover: de heer Cortebeeck waarschuwde dat de solidariteit niet in gevaar mocht gebracht worden. Hij had immers gehoord dat de regeringsonderhandelaars in Brussel sommige delen van de sociale zekerheid willen regionaliseren.

Telkens als het woord “splitsen” in verband met de sociale zekerheid valt, steigeren de vakbondsmanitoes van dit land als een paard dat door een hommel gestoken werd.

Nochtans schept een klein beetje zindelijkheid in het denken meteen heel wat duidelijkheid – waardoor de schijnheiligheid van de heren Cortebeeck, De Leeuw en nog een paar andere dynasten uit die kringen meteen in het licht wordt gesteld.

Continue Reading…

Het moet maar eens voor eens en voor altijd duidelijk gezegd worden : Vlaanderens grootste politieke vijand heet Frankrijk.

Voor wie een klein beetje zicht heeft op onze geschiedenis is dat niet eens zo’n verwonderlijke uitspraak – sommigen zullen wel weer kletsen over “oorlogsretoriek”. Het is niet de eerste keer dat mensen die waarschuwingen uiten over de ontwikkelingen op lange termijn dergelijke kwalificatie in het gezicht geslingerd krijgen, als ze pleiten voor meer nationale weerbaarheid.

Maar de woordkeuze is niettemin overwogen.

Continue Reading…

Democratie – het toverwoord van de hedendaagse politiek – wordt veelal teruggevoerd naar de toepassing van allerlei technieken, waardoor de democratie zijn bestaan zogenaamd zou bewijzen.

Dat is onzin. De zogeheten volksdemocratieën uit de communistische tijd noemden zichzelf democratisch. Er waren verkiezingen en was een parlement.

Maar er was desondanks geen democratie.

Continue Reading…

Het zal de komende week weer gespreksstof zijn in onze kranten : wat betekent 11 juli (nog) ?

Door deze vraag zo te stellen rijzen meteen twee nieuwe vragen. Ten eerste: wat is de betekenis van 11 juli op zich? Wat vieren we en valt er wel iets te vieren? Ten tweede: wat betekent 11 juli vandaag, voor de mensen van vandaag? Of is 11 juli verwaterd tot een barbecue-orgie die voor niemand nog een politieke boodschap bevat?

Om met het laatste te beginnen: dat lijkt zo. De braaiers van den lande zijn vaak brave lieden, die zich voorts met politiek niet in schijnen te laten. Ze komen op de braai in kwestie omdat vader, broer, zus, oom of tante deze georganiseerd heeft.

En toch is dat niet helemaal waar.

Continue Reading…