“De neofasciste Georgia Meloni wint de verkiezingen in Italië”. “Het rechts-radicale gedachtegoed komt in versnelling na de zege van Meloni in Italië”.

En de dag voordien: “Postfascisten aan het roer. De gedachte bezorgt me koude rillingen”. “Europese leiders waarschuwen: populisme eindigt altijd in catastrofe.”

Ziedaar een greep uit de titels in de kranten. Over de berichtgeving in de audiovisuele media zwijg ik maar.

Alles wel beschouwd hebben de Italianen in een reguliere, onbetwiste verkiezing voor een nieuw beleid gekozen. Ze hebben wellicht een ander beleid gekozen dan sommige heersende groepen welgevallig is. En dat dit nieuwe beleid de voorgaande regering evenmin zint, zal ook wel juist zijn. Maar de Italiaanse kiezer heeft gedaan wat zijn fundamenteel recht is in een democratie: een regering kiezen naar zijn goedvinden.

De rode media op stelten

De normale democraat zou op dit punt de bladzijde omslaan en overgaan tot de orde van de dag. Maar zo gaat dat niet in het wereldje van de hedendaagse journalistiek. Die uitslag – in Italië dan nog, niet bepaald een ministaat – steekt en zelfs heel pijnlijk. Vooral bij de dominante linkerzijde.

En dat zullen wij, machteloze lezers en luisteraars, geweten hebben.

Hoofdvogel werd afgeschoten in De Morgen van 26 september ’22.

Daar tovert men een voorts totaal onbekende jonge tuttebel, getooid met de ronkende titel van politicoloog, voor de dag. Het kind komt ons in een interview de les spellen en legt ons haarfijn uit wat ons te doen staat. En denk maar niet dat ze haar wijsheid tot de verkiezingsuitslag in Italië beperkt. Nee hoor!

Want in heel Europa is volgens haar dezelfde angstwekkende ontwikkeling aan de gang: de mensen beginnen massaal rechts te stemmen. Het is de verdere normalisering van het rechtse gedachtengoed.

Erg vindt dit dametje het dat je in Italië tegenwoordig zelfs iets goeds kunt zeggen over Mussolini.

Al die rechtse strekkingen – Vlaams Belang, Le Pen, Akesson en Meloni -, hebben volgens haar drie dingen gemeen: nativisme, autoritarisme en een vleugje populisme. Daarmee sluiten die mensen zich aan bij de koers van Orban in Hongarije. Die pleit – heeremijntijd! – voor de traditionele familie, tegen de woke- en genderideologie, voor beperking van asielzoekers en immigranten.

En wat het ergste van al is: die extreemrechtsen omarmen zelfs het christendom!

Gelukkig heeft de Europese Commissie Orban lik op stuk gegeven….

Het linkse wereldverbeteringsprogramma

Ik weet niet of de juffrouw (en sommige journalisten) dat zelf goed in de gaten hebben, maar in die korte tekst verraadt zich het wereldvreemde en volksvijandige programma dat zich van (een deel van) de linkse strekking heeft meester gemaakt.

Ik vat het verhaal (heel) kort samen:

– Je mag onder geen voorwaarde de autochtone bevolking beschouwen als de morele bezitters van hun land. Wie dat toch doet verkettert asielzoekers en immigranten.

– Law and Order, recht en orde: dat is des doods. Het doet denken aan duistere tijden, die van de nazi’s en de fascisten.

– Je moet je ver houden van populisme, waarvan ons weliswaar geen definitie wordt gegeven.

– Pleiten voor de voorrang van het traditionele gezin gaat in tegen de genderideologie en is dus ongewenst.

– Het is de taak van de EU-commissie om “een streep in het zand te trekken”. Idem dito voor de media: “Ik zou zeggen: stel een richtlijn op, bepaal transparant voor uw lezers waar de grens ligt en trek een streep in het zand als dat nodig is.”

Het ‘linkse’ programma krititsch bekeken

Ik bekijk dit kort punt voor punt.

Je mag de autochtone bevolking niet beschouwen als de morele bezitters van hun land, want dan komen asielzoekers en immigranten in de kou.

Dat laatste is alvast volstrekte onzin. Ik stel voor dat de betrokken journalisten eens met open oren zouden luisteren naar wat de bevolking zelf zegt. Ter info: ik heb dat zelf al eens gedaan! Dan zal blijken dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen probleem heeft met mensen die voor oorlog en ontij op de loop zijn. Ze weten namelijk best dat zulks ook hen kan overkomen. En evenmin hebben ze grote problemen met het principe van de immigratie op zich. De meeste Vlamingen kennen in hun eigen directe buurt immigranten. Maar wat ze niet willen is dat de immigratie zo massief is, dat immigranten hun land overnemen. Ze willen namelijk hun land doorgeven aan hun eigen kinderen.

Orde en wet is onwenselijk. Dan is mijn eerste vraag meteen: wil dit links dan wanorde en wetteloosheid? Natuurlijk zullen ze antwoorden: wij willen de wetten die wij goedkeuren. Dat zal wel, maar dààr gaat het de bevolking niet om. De bevolking denkt aan drugshandel, aan verkrachtingen, aan misdadigheid. En aan de levensduurte. En diezelfde bevolking gaat, jawel, voor het traditionele gezin en trekt de wenkbrauwen op bij het gender- en wokegedoe. Kennelijk mag dat niet. Ik zal dus duidelijk zijn: niet alleen dit links mag zijn wetten proberen door te duwen. De anderen mogen dat ook. Dat is toch democratie?

Populisme leidt altijd tot miserie. Dat is een moeilijk vraagstuk, omdat het zo’n ruim bereik heeft. Het begrip populisme heeft namelijk geen vaste, door iedereen aanvaarde definitie. Daardoor kan vrijwel iedereen het woord in de mond nemen om een tegengestelde mening te bestrijden. Omgekeerd houdt het hanteren van de term populisme in dat men zélf dus géén populist is en dus tot de goeden behoort. Goed tegen kwaad. Alweer zegt dit totaal niets, maar in de geesten van de gebruikers van de term is de populist diegene die belangrijke aantallen kiezers achter zich krijgt met standpunten die de antipopulisten niet welgevallig zijn. Dus is populisme slecht. Een beetje doorzichtig toch?

Vervolgens komt het slotakkoord: De EU en de media moeten hun uiterste best doen om alle strekkingen die zich verzetten tegen het programma van de zelfverklaarde progressieven uit het veld te houden. Algemene censuur dus. Weliswaar grondwettelijk verboden, maar voor dit volkje maakt dat niet uit. Het plebs moet beschermd worden. Desnoods tegen zichzelf.

Het ontglipt hen!

Deze laatste zin etaleert de zelfgenoegzame hovaardij van de figuren die onze media in beslag hebben genomen.

Op zichzelf genomen zou een mens verveeld de schouders moeten ophalen. Het is allemaal zo doorzichtig. Het is herhaling tot in den treure van het gedram van een groep die kennelijk maar door één oog naar de wereld kijkt.

Hier zien we de gevolgen van mei ‘68 – toen het IK in het centrum van de wereld kwam staan en dus elk gezag moest verworpen worden.

We zien ook de nawerking van het postmodernisme, volgens welk ‘de’ werkelijkheid niet bestaat en slechts een constructie is van de mens.

Hoezeer over dit soort onderwerpen ook gediscussieerd kan worden, en zelfs nog deugdelijk ook: wat we nu zien lijkt me veeleer een verzameling kreten van machteloosheid en wanhoop.

Het ontglipt hen! Die lieden die met een verregaande zelfgenoegzaamheid zichzelf hadden overtuigd van hun recht om iedereen en alles terecht te wijzen, ondekken nu dat ze steeds meer eenzaam staan te roepen en dat hun aanhang met de dag slinkt.

Het volk luistert gewoon niet meer. Het haalt de schouders op en zegt waar het op staat. Het volk laat zien wat democratie echt betekent.

Moed en geloof in de positieve krachten van de mens

Wat een verschil met de manier waarop iemand als Assita Kanko uit de hoek kwam! Haar reactie op de verkiezingsoverwinning van Meloni: Laten we ons, om te beginnen, niet bemoeien met de verkiezingen in een ander land. Heel correct. En dan komt het: “Meloni is een sterke, energieke vrouw, die op indrukwekkende wijze de verkiezingen won. Aan Europa om dit signaal op te pakken.”

Zo luidt het oordeel van een zwarte vrouw die uit haar land gevlucht is vanwege het misbruik van vrouwen en kinderen daar en die ons, in het rijke West-Europa, met kennis van zaken de weg wijst die we moeten gaan: deze van de moed om de feiten zelf te zien, de weg van de zelfredzaamheid en de volharding.

Als we eens begonnen met deze overwinning van een jonge vrouw op te vatten als een nieuw begin? Dat is pas een boodschap van hoop! Dat is pas positief!

We zullen er met zaniken en het eeuwig herhalen van dezelfde ‘waarheden’ echt niet komen. Wie iets wil bereiken, moet bereid zijn te geloven in zijn of haar eigen mogelijkheden.

Kanko zegt ons duidelijk: “zanik niet, geloof in de positieve krachten van de mens en neem uw verantwoordelijkheid!”

Met excuses voor de journalisten die wél het evenwicht opzoeken, maar een dominante strekking bij de linkerzijde van de media heeft zich bij de verslaggeving over de Italiaanse verkiezingen langs haar smalste kant getoond. Niets van de hierboven gevraagde positieve moed bleek uit de nieuwsberichten van de bedoelde strekking. Het bleef bij het oude gezanik over goed versus kwaad.

Een gemiste kans.

Jaak Peeters

September 2022