Het Vlaamse separatisme is in opmars. De Vlaamse Stormtroepen staan voor de poorten van het multiculturele Brussel.
—Brussel: met zijn vuile straten.
—Brussel: met zijn vunzige wijken vol drugsoverlast.
—Brussel: waar in de protserige Daensaertstraat op klaarlichte dag mensen op straat worden doodgeschoten.
—Brussel: met zijn identiteitsloze nietsheid.
Je zou verdorie schreeuwen om die Vlaamse Sturmabteilungen… als ze zouden bestaan.
Deze week stootte ik op een pamflet van Joost Zwagerman. Voor wie Joost Zwagerman niet kent: het is een drukbezige schrijver uit het bevrijde deel van Nederland. Hij hield onder meer de Frans Kellendonklezing en dat is voor iemand die zichzelf schrijver wil noemen zowat de officiële erkenning van het schrijversschap, de weg naar de canonisatie.
Het pamflet waarover ik het wil hebben draagt de titel: “De schaamte voor links”.
De VVB heeft ooit een boekje uitgegeven dat een glashelder overzicht bevatte van de argumenten voor het behoud van de Belgische staat. Dat boekje was leeg… Dat is leuk, maar is dat wel de werkelijkheid? Zijn er geen argumenten om België te behouden? Anders zouden de Franstaligen toch geen reden hebben voor hun afwijzend standpunt tegenover elke federalisering?
In een column van de extreem-liberale “denktank” Liberales trekt ene Matthias De Clercq—alles netjes op z’n Belgisch met een hoofdletter, jawel—van leer tegen “het nationalisme”. Hij doet dat op zo’n onbeschofte manier, dat een antwoord hierop niet kan uitblijven. Zijn tekst bulkt van de scheldwoorden: “gebrul en zwaaiende leeuwenvlaggen”, “provincialisme”, “mediocriteit”, “slachtofferisme”, “bruut nationalisme” en dat soort lieflijkheden meer. Ik kan Matthias helpen. Er bestaat een heus webwoordenboek voor synoniemen: www.synoniemen.net. Daar vindt hij zeker zijn gading, want naar de bitterheid van de gal die hij uitspuwt te oordelen, zal hij nog héél veel scheldwoorden nodig hebben om zijn wrok uit te braken.