Hilde Crevits, de voogdijminister van de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn, wil het openbaar vervoer stimuleren. Daarmee treedt ze in de voetsporen van al haar voorgangers. Er was er namelijk niet één die zich ooit wat anders heeft voorgenomen.
Maar wat betekent dat eigenlijk?
Omdat het doorgaans niet zo verstandig is om voort te bouwen op de woorden die tijdens een interview worden uitgesproken, beperk ik mijn commentaar op Peter de Graeves interview in ‘Brussels nieuws’ over zijn boek Staat van ontbinding tot die ene uitspraak in de hoofding van dit stukje: “Natonalisme is nationalisme”.
Daarmee bedoelt Peter de Graeve kennelijk dat het zinloos of verkeerd is om het Vlaamse nationalisme te willen bestrijden met de Belgische variant van datzelfde nationalisme. Die zijn namelijk beide onwenselijk. Nationalisme is immers nationalisme.
Als de Vlaamse nationalist en Heelnederlander die ik ben zoiets leest, fronst hij de wenkbrauwen. Want hier worden dingen gesuggereerd, die niet stroken met de diepste ervaring van de nationalist.
Nationalisten reageren terecht boos als hun de sloop van Joegoslavië voor de voeten wordt gesmeten. Ze krijgen de doden, de ontheemden en alle menselijke en materiële miserie die daarbij hoort op hun bord. Allemaal de schuld van het nationalisme.
Ik hoef ze niet op te noemen, de individuen die dit soort beschuldigingen met een arrogante regelmaat en met een stuitende wellust de wereld inslingeren. Ze vullen tegenwoordig de kolommen van kranten, die destijds het epitheton “kwaliteitskrant” eer aan deden.
Enige tijd geleden noemde mevrouw Milquet, in Vlaanderen beter bekend als Madame non, de taalgrens « een sociologische vergissing ». Daarmee bedoelt ze dat het instellen van de taalgrens ingaat tegen de werking van sociologische wetmatigheden.
Haar stelling luidt dat het geen zin heeft taalgrenzen te trekken, aangezien “de sociologische feiten” die toch doorkruisen. In het concrete geval dringt volgens mevrouw Milquet de sociologische wetmatigheid een grote Franstalige minderheid aan de Vlamingen op.
Op die positie valt, dunkt me, toch wel een en ander af te dingen.
Het is niet de eerste keer dat nadenkende mensen de wenkbrauwen fronsen bij het woordmisbruik van ACV-baas Cortebeeck en zijn collega’s vakbondsbazen. Deze week was het dan weer eens zover: de heer Cortebeeck waarschuwde dat de solidariteit niet in gevaar mocht gebracht worden. Hij had immers gehoord dat de regeringsonderhandelaars in Brussel sommige delen van de sociale zekerheid willen regionaliseren.
Telkens als het woord “splitsen” in verband met de sociale zekerheid valt, steigeren de vakbondsmanitoes van dit land als een paard dat door een hommel gestoken werd.
Nochtans schept een klein beetje zindelijkheid in het denken meteen heel wat duidelijkheid – waardoor de schijnheiligheid van de heren Cortebeeck, De Leeuw en nog een paar andere dynasten uit die kringen meteen in het licht wordt gesteld.
Het moet maar eens voor eens en voor altijd duidelijk gezegd worden : Vlaanderens grootste politieke vijand heet Frankrijk.
Voor wie een klein beetje zicht heeft op onze geschiedenis is dat niet eens zo’n verwonderlijke uitspraak – sommigen zullen wel weer kletsen over “oorlogsretoriek”. Het is niet de eerste keer dat mensen die waarschuwingen uiten over de ontwikkelingen op lange termijn dergelijke kwalificatie in het gezicht geslingerd krijgen, als ze pleiten voor meer nationale weerbaarheid.
Maar de woordkeuze is niettemin overwogen.
Democratie – het toverwoord van de hedendaagse politiek – wordt veelal teruggevoerd naar de toepassing van allerlei technieken, waardoor de democratie zijn bestaan zogenaamd zou bewijzen.
Dat is onzin. De zogeheten volksdemocratieën uit de communistische tijd noemden zichzelf democratisch. Er waren verkiezingen en was een parlement.
Maar er was desondanks geen democratie.
Het zal de komende week weer gespreksstof zijn in onze kranten : wat betekent 11 juli (nog) ?
Door deze vraag zo te stellen rijzen meteen twee nieuwe vragen. Ten eerste: wat is de betekenis van 11 juli op zich? Wat vieren we en valt er wel iets te vieren? Ten tweede: wat betekent 11 juli vandaag, voor de mensen van vandaag? Of is 11 juli verwaterd tot een barbecue-orgie die voor niemand nog een politieke boodschap bevat?
Om met het laatste te beginnen: dat lijkt zo. De braaiers van den lande zijn vaak brave lieden, die zich voorts met politiek niet in schijnen te laten. Ze komen op de braai in kwestie omdat vader, broer, zus, oom of tante deze georganiseerd heeft.
En toch is dat niet helemaal waar.
Met groot spektakel, een betere zaak waardig, viel een heuse force de frappe eind juni 2010 de kantoren van het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen binnen en beroofde zij de daar in vergadering verzamelde kerkvorsten een hele dag van hun vrijheid. Zelfs de kardinaal werd gedwongen de deur van zijn woning te openen. In de kathedraal werden graven opengebroken. Computers werden in beslag genomen en karrevrachten dossiers opgeladen, inclusief de dossiers die in behandeling waren door de commissie onder leiding van Peter Adriaenssens. Continue Reading…
Het is « in » Europeesgezind te zijn. Wie kritiek heeft op Europa, wordt niet ernstig genomen. Hij wordt met enige meewarigheid bejegend. Hij of zij wordt dan geacht niet mee te zijn geëvolueerd, achter te zijn gebleven in een hopeloos door de tijd ingehaalde era.
Op die kritiekloze Eurogezinde houding is een antwoord meer dan nodig. Continue Reading…