Enige dagen geleden viel er een briefje bij me in de bus. Ditmaal niet van een of andere dienst die geld wil of een zoveelste reclamefolder, maar wel een scherpe aanklacht tegen de belonings- en belastingspolitiek van dit nu al tot 54% belaste land.

Zoals bekend willen sommige politici nog méér taksen. Onderstaande brief zal hen duidelijk maken waarom ze van koers moeten veranderen en vooral: waarom vele zichzelf links noemende politici helemaal geen politiek voor de gewone werkende mens voeren.

Omdat ik de boodschap van deze brief belangrijk vind, wil ik hem meer verspreiding geven.

Jaak Peeters

Meer dan ooit is er nood aan een groep/partij die het consequent opmeemt voor de werknemers.

Dat is een taak die voor socialisten dé kerntaak zou moeten zijn. Zij lijken echter al ettelijke jaren deze kerntaak als bijkomstig te beschouwen en zijn meer gericht op de nieuwkomers in onze maatschappij en de niet-werkenden. Dat het ook de werknemers zijn, die via hun bijdrage (soms meer dan de helft van hun loon!) zeer veel bijdragen aan die maatschappij, lijkt men bij heel wat groeperingen minder belangrijk te vinden .

Er zijn groeperingen die het opnemen voor de ondernemers en aan de andere kant groeperingen die het opnemen voor de ‘lagere’ klasse. Maar wat met de middelste groep ertussen, wat met de ook hardwerkende werknemers ? Wie neemt het nog op voor hen?

De fiscaliteit

Het is bijna lachwekkend hoe men al jaren en zeker rond verkiezingstijden spreekt over eerlijke fiscaliteit. Wel: eerlijke fiscaliteit kan enkel als men ALLES op tafel legt. Dus ook subsidies, fiscale aftrekposten enz. In een recent artikel van De Tijd stond vermeld dat steeds minder van de economische koek naar de werknemers gaat, maar dat bedrijven via subsidies enz. een groter deel van de koek krijgen. Wordt dat geld gebruikt om terug te investeren en zo meer jobs te creëren? Ja, waarschijnlijk is dat deels waar. Maar wat ook deels waar is, is dat zeer veel ondernemers een tweede of zelfs derde verblijf al dan niet in het buitenland bezitten.

Ook op het vlak van de fiscale aftrekposten is er iets dat iedereen wel ziet in zijn directe omgeving : private kosten worden massaal als ‘kosten voor de zaak’ doorgegeven.

Waarom krijgt een zelfstandige een auto op kosten van de belastingbetaler en een werknemer niet? Ook deze werknemer heeft mogelijk de auto als enige vervoersmogelijkheid om zijn werk te gaan doen.

Op de huidige manier creëert men een enorm grote kloof tussen arm en rijk en door middel van heel wat constructies en wetten zijn voordelen voor ondernemers veel groter dan deze voor werknemers. De pensioenen gelijktrekken is dan ook zéér onrechtvaardig, zonder de fiscale aftrekposten sterk te beperken.

Geen kat die dit op tafel legt !

Andere voordelen

Voltijds werkende werknemers hebben zeer weinig recht op allerlei extra’s zoals premies en tussenkomsten of tegemoetkomingen vanwege de overheid, maar mogen wel overal de volle prijs betalen. Maar wie niet werkt of zichzelf als zelfstandige een klein loon uitkeren, krijgt bijvoorbeeld wél een studiebeurs. Anders: je verdient te veel! Je wordt gestraft om voltijds te werken in dit land!

Niet het aangegeven inkomen, maar het feitelijke vermogen telt.

Men kan dit alles enkel rechttrekken als men genoemde voorbeelden van voordelen niet koppelt aan de lonen, maar aan het volledige bezit. Iemand met een zogenaamd klein loon, maar in het bezit van twee huizen en een mooie wagen zou geen recht moeten hebben op tegemoetkomingen die bedoeld zijn voor onvermogende mensen.

De werkelijkheid is in dit land rauw. Uit eigen ervaring weet ik dat je als voltijds werknemer voor alle rechten teveel verdient :

Geen renovatiepremie, want u verdient teveel,

Geen studiebeurs, want U verdient teveel,

U kan geen auto inbrengen, want u bent geen zelfstandige…

Ik werk s‘nachts, wanneer er geen openbaar vervoer is. Maar neen! Ik heb geen recht op een wagen op kosten van de maatschappij. Een ondernemer uit de vriendenkring heeft een elektrische auto op kosten van de belastingbetaler. Hij moet niemand vervoeren. Hij heeft zijn bureau aan huis en hoeft zich voor het werk veel minder te verplaatsen, maar kan de wagenkosten volledig inbrengen voor de belastingen.

Dit alles stuit enorm tegen de borst

Staat men er dan nooit bij stil dat een gewone burger 20 dagen per maand hard moet werken, géén fiscale voordelen heeft en van dat loon vaak 54 % moet afgeven? 

Waar zitten nu de échte socialisten? Dat zijn socialisten die zich niet bezig houden met het betuttelen van immigranten of kantjeslopers, maar met de hardwerkende mensen uit eigen land.  

Ook vakbonden hebben hier een taak in, maar spijtig genoeg is hun inkomen afhankelijk van het aantal werklozen. Hoe meer werklozen, hoe voordeliger. En de werkenden dan? Haha! Voor die mensen gaan ze om de haverklap staken. Dat drijft de kosten op en verhoogt dus ook de taksen, die door de werkenden moeten betaald worden.

Resultaat is dat geen enkele partij/groep de rechten van de werknemers als kerntaak opneemt en verdedigt.

Kan men begrijpen dat vele werknemers gefrustreerd en boos zijn?

Naschrift

Bovenstaande brief (die authentiek is) komt van een verpleegkundige met zowat een kwarteeuw ervaring. Ze kent het klappen van de zweep. Wat ze schrijft, hoort bijgevolg niet lichtzinnig te worden weggelachen, ook al zal menigeen op haar brief opmerkingen willen maken.

Het zal opvallen dat ze niet klaagt over de absolute hoogte van haar loon. Ze hekelt het systeem, waarvan ze vooral het falen op fiscaal vlak aanklaagt. Haar brief is een wekroep: het systeem zelf loopt op te veel vlakken fout.

Ik heb over dit laatste hierna enkele opmerkingen gemaakt. Nodig, zeker nu regeringen in pijnlijke besparingsmodus zijn.

De Belgische regering moet dringend zo’n miljard of 6 – er is zelfs sprake van een gat van 26 miljard – besparen. Men zegt dat dit “moet van Europa” – een extreem zwak argument, omdat iedereen weet dat zonder echte ingrepen de toestanden nog erger zullen worden. Ook zonder een EU, die trouwens zelf ook zou moeten besparen.

De tekorten in zovele landen zijn schrikwekkend hoog, waarbij men zich bezorgd afvraagt hoe dat alles ooit nog in orde zal komen.

De staatsschuld van de Verenigde Staten zit ver boven het bruto jaarproduct (118,5%). In dat land vragen critici zich af wat er moet komen van de toekomst van een land met zoveel schuld – waarbij dan nog eens geldt dat de grote rivaal, China, een belangrijke bezitter van Amerikaanse schuldpapieren is.

Gelijkaardige toestanden vindt men terug in die andere, zichzelf groot noemende landen: Frankrijk (112%), Groot-Brittannië (96%) en Duitsland (62,5%) – waarbij dit laatste er nog het minst slecht aan toe is.

Deze financiële toestanden kunnen maar één ding betekenen: besparen en nog eens besparen. Maar waarop?

Waar zal het geld voor het onderwijs vandaan blijven komen? Hoe zullen de pensioenen betaald worden? Idem dito voor tal van investeringen in onderwijs, openbare werken, infrastructuur …En hoe zal de maatschappij daarop reageren?

Mensen uit het vak zeggen al dertig jaar dat elke gemeente tenminste haar eigen rusthuizen zou moeten hebben om te verhinderen dat machteloze ouderen nog eens door gehaaide ondernemers geplukt worden – en ook om sociale redenen: als ouderen onder eigen volk kunnen blijven, maakt dat hun leven draaglijker. Maar steeds meer worden rusthuizen zowat onbetaalbaar. Zal er alweer een pak mensen uit de boot vallen?

Om over dat eigen volk – een term die je volgens het dominante extreemlinkse discours niet eens mag gebruiken! – nog even uit te weiden:

Terwijl de autochtone bevolking vergrijst en de vervanging door jonge generaties onvoldoende is, wordt als gevolg van een massale immigratie een vreselijke kloof tussen autochtonen en allochtonen steeds duidelijker. Niemand weet hoe dit zal uitdraaien, maar velen houden hun hart vast voor de toekomst.

In vele landen lopen de spanningen rondom dit vraagstuk op. Zo betoogden recent in Londen meer dan een miljoen Britten voor een aanpak van dit probleem. Maar de media, die mee zouden moeten helpen om oplossingen voor maatschappelijke problemen te faciliteren, vonden er niet beter op dan het aantal deelnemers tot zowat één tiende te herleiden: bedrog dus van de lezers en verdonkeremanen van een zeer ernstig probleem. Niets aan de hand??

Daar komt nog eens een steeds prangender EU-systeem boven op: een EU die de strijd wil aanbinden tegen uitingen die haar niet aanstaan via een Digital Services Act en een heuse surveillancestaat wil organiseren door Chatcontrole, waardoor voortaan iederéén verdacht is.

Terwijl onze steden zuchten onder de plaag van het geweld en de drugshandel, onze stations en straten er vuil en versleten bij liggen, de warmte uit de samenleving steeds meer verdampt – mede door een fanatieke digitalisering, die elk menselijk contact bant -, onderwijs en zorg wankelen, de financiële en maatschappelijke toekomst zwarter is dan ooit, wil een aantal figuren ten oorlog om vreemd territorium in te lijven – landjepik – zoals koningen en keizers altijd al deden.

Het sterke is dat zovelen nog in die val trappen ook. Het zijn toch niet de veroorzakers van het conflict die voorop zullen lopen om de troepen aan te voeren!

Wie niet goed weet wat hij of zij zich hierbij moet voorstellen, bezoekt even de Menenpoort in Ieper.

In plaats van externe vijanden te zoeken, zouden we beter uitzoeken hoe we onze financiën op orde kunnen brengen, hoe we de corruptie in eigen rangen onder controle krijgen en hoe we weer aan een evenwichtige pers komen, in plaats van te moeten zuchten onder een beklemmend journaille. We moeten onze maatschappij terug menselijker en warmer maken, ons afvragen hoe we in de leer kunnen gaan bij landen zoals China, in plaats van die landen te verdoemen als de uit te roeien vijanden. Wie nu nog niet in de gaten heeft dat er veel te veel vierkant draait, niemand nog tevreden is en het geklaag niet ophoudt, dat het gedoe over woke en de aandacht voor die opdringerige  genderpropaganda overdreven zijn, de verbrokkeling van de samenleving in schril contrast staat met wat Anton Coolen ooit beschreef onder de titel “de kinderen van ons volk” en de maatschappelijke verwoesters een gepast antwoord behoeven, zal binnenkort moeten ervaren dat het systeem muurvast is gelopen.

Nog één ding wil ik hieraan toevoegen, namelijk de uitspraak van Oscar Wilde: “De bureaucratie breidt uit om te voldoen aan de behoeften van de bureaucratie.”

Er waren tijden dat kerk en burchtheren heersten over machteloze, arme lijfeigenen.
Die tijden veranderden toen een bewuste groep opstond, die zoiets creëerde als een Verlichting. Daarna kwam het kapitalisme van de negentiende eeuw, toen een nieuwe klasse laten onder andere heren aanleiding gaf tot een sociale revolutie.

Deze laatste is, zo te zien, het spoor bijster en mondde uit in een bureaucratie, waarvan het model bij uitstek de EU is – een model dat uitloopt op een wereld die een combinatie is van Orwell en Huxley.

Dit alles is voor sommigen misschien een overdreven zwartgallige beschouwing, maar is het echt ondenkbaar dat we binnenkort met een onontwarbaar kluwen van bijkans onoplosbare problemen zullen geconfronteerd worden, dat maar op één manier kan eindigen: de totale instorting van ons West-Europees maatschappelijk systeem?

We zouden niet de enige beschaving zijn die dat overkomen is.

Jaak Peeters

September 2025