Inleiding.

Om er zeker van te zijn dat ik niet uitga van een loze gevoelsindruk maar op ware feiten steun, heb ik gedurende een tweetal weken de koppen van de krant De Morgen gevolgd. Ik heb daarbij opgeschreven wat me is opgevallen.

Ik zal meteen openbaren wat opviel: dat De Morgen een soort privé-oorlog voert tegen wat zijzelf als (extreem)rechts, racisme en/of discriminatie opvat. Kennelijk – maar hiermee loop ik vooruit op mijn conclusie – zijn de hoger genoemde fenomenen echte dada’s geworden, die ieder zichzelf respecterend links mens helemaal bovenaan hoort te plaatsen op zijn eigen, persoonlijke waardenschaal.

Natuurlijk: dit gaat om De Morgen. Dat is dé zelfverklaarde, politiek correcte mediatieke vertegenwoordiging van een bepaalde linkse elite in Vlaanderen. Het zou dus interessant zijn als iemand anders eens zou uitzoeken of de waardenschaal die we bij De Morgen aantreffen ook in andere media valt terug te vinden.

Wiskundig zeker weet ik dat niet, maar ik heb zo’n bruin vermoeden dat de uitkomsten van zo’n onderzoek in dezelfde lijn zouden liggen – ook in het nuchtere Nederland. Ik hou hierna vast aan dit vermoeden.

Zeker is dat De Morgen hoort bij de media die opiniërend zijn, dit wil zeggen: mee bepalend voor de gewenste gedachtenwereld van de modale mens.

Een opsomming: de oogst van amper 14 dagen.

Mijn opsomming begint met de redactionele bewering van De Morgen op 11 juni 2019 die de tien volgens haar belangrijkste nieuwspunten op een rijtje zet:

Op één staat de melding dat zeven Vlaams Belang-parlementsleden op Facebook steun hebben betuigd aan antiholebi-groepen. Dat gebeurde naar aanleiding van een verklaring van kersvers volksvertegenwoordiger Sneppe, die vond dat het adopteren van kinderen door homofielen een brug te ver is.

Om de ernst van dit kennelijk vreselijke misdrijf nog extra in de verf te zetten, bracht de redactie van DM een opiniestuk van Carl Devos: “Elke formule met VB leidt tot miserie”. Dat laatste betrof dan de regeringsonderhandelingen en had dus strikt genomen niets van doen met het door volksvertegenwoordiger Sneppe uitgesproken standpunt. Maar het is mooi meegenomen om de sfeer rond de zaak nog even op te koteren.

Daar komt nog bij dat Sneppe het over adoptie door homo’s had. Dus niet over de homofilie zelf. Welnu: ook de psycholoog in me stelt bij dergelijke adopties vragen. Kinderen socialiseren namelijk door identificatie met vooral hun ouders. Is de identificatie met ouders van hetzelfde geslacht sociaal en maatschappelijk wenselijk? Het is dus goed mogelijk dat de betrokken volksvertegenwoordiger onwetend een belangrijk sociaal probleem heeft aangeraakt.

Op zeven van het lijstje van tien staat de mededeling dat de jongerenbeweging van het rechtse Forum voor Democratie van Thierry Baudet de heersende elite wil aanpakken, waarbij de redactie van De Morgen zich kennelijk aangesproken voelt.

Op acht staat de melding dat Mel Gibson, die door de me too-beweging verketterd werd onder meer voor zijn homofobe opvattingen, op een onwaarschijnlijke manier – bedoeld is wellicht eerder ‘onverantwoorde manier’ – terug in de openbaarheid komt.

Op negen vinden we het verslag van een allochtone studente uit Leuven, die in de lijnbus door racistische opmerkingen zou belasterd zijn geweest – maar zich moedig had verweerd tegen de onverlaat in kwestie.

Zodus: van de tien volgens De Morgen belangrijke nieuwspunten handelen er vier – 40% – over racisme of homofobie. Racisme en homofobie moeten dus wel héél grote problemen zijn.…

Op 13/6 vinden we in dezelfde De Morgen het wereldschokkende feit dat “behalve ketnet, alle Vlaamse zenders witter dan wit” zijn – even later onder de titel “Ketnet redt de meubels”. Diezelfde dag moest ook N-VA er aan geloven, doordat die partij in de EU aansluiting bleek te zoeken bij “ultra-nationalistische en uiterst-rechtse partijen”. Overigens werd die dag nog aangevuld door een opiniestuk van Maarten Boudry onder de titel: De beste manier om VB klein te krijgen.

Ook op 13/6 berichtte DM over een Brussels fresco dat – herementijd!- jawel: racistisch en homofoob zou zijn. Diezelfde dag mochten we eveneens genieten van een verhaal over een racistische professor die onder “de druk bezwijkt en opstapt”.

Op 15/6 verschijnt dan een klaaglijke mededeling dat klachten voor discriminatie vaak op niets uitlopen. Daaronder plaatst de redactie, onder weliswaar een andere kop, een foto met de Engelse titel “the only race is the human race” – hetgeen onzin is. Er is maar één menselijke soort, wat door iemand als Harari omschreven wordt als gevaarlijk voor de overlevingskansen van die menselijke soort. Ik treed hem bij. Maar er bestaan wél rassen, hoewel dàt dan weer afhangt van de definities. De Belgische historicus Henri Pirenne had het bij herhaling over “het Belgische ras”. De vraag is alleen: welke waarde-oordelen hang je vast aan dat rasbegrip? Daarover lees je in De Morgen dan weer niets.

Op 15/6, ook nog, verklaart “racisme-advocaat (volgens DM) Abderrahi Lahlali: als we het migratie-debat nu niet voeren, loopt het fataal af.” Dreigen met onheil dus.

En in dezelfde editie van 15/6: Amerika legt eindelijk verantwoording af voor racisme van de jaren 90.

De redactie van DM moet het werkelijk druk gehad hebben, die dag, wat ze zag zich verplicht het standpunt van een of andere deskundige te weer te geven: “racisme kan beter uit het strafrecht gehaald worden”. En die dag is er ook een interview met Etienne Davignon, die verklaarde: “ik zeg gewoon wat ik denk. Ik ben tegen excuses aan Congo”. Hoe durft ie!

De “plot” van die dag is een heerlijke genieter. Een foto van VB-coryfee De Winter, die tijdens een debat zo gefotografeerd werd, dat het lijkt alsof hij met de rechterhand de Romeinse groet brengt, dezelfde groet als die van de Nazi’s. Er is wel een vervelend detail: op de foto is De Winter een jaar of twintig jonger…Zou de redactie lang hebben gezocht om die foto op te diepen?

In de digitale zondageditie van 17/6 verschijnt er een kop onder de hoofding “Vlaams Belang”: ik kies er resoluut voor om de spiraal van boosheid te doorbreken – een verklaring van een of andere illustere onbekende. Het gaat om het Vlaams Belang als de ultieme boosheid. Dezelfde editie haalt een populisme-expert – dat bestaat namelijk ook al, tegenwoordig – voor de dag, die het heeft over de opgang van het rechtspopulisme. Over links populisme werd er niet gesproken. Volgens deze ‘specialist’ ploegde N-VA het veld voor het Vlaams Belang.

Maar de redactie van de krant heeft heus ook een open oog voor wat er in wereld om gaat, want in diezelfde zondageditie van 17/6 laat de redactie iemand verklaren dat hij moedeloos wordt van zoveel cynisme over de kinderen in Syrische kampen.

Er werden in die dagen indringende vragen gesteld over de wenselijkheid om kinderen van Syriëstrijders – zoals IS-militairen zo vergoelijkend worden genoemd – naar België terug te halen. Deze discussie werd ook in Nederland gevoerd. Natuurlijk is dit een ernstige zaak, maar de manier waarop de redactie van De Morgen deze kwestie met emotionele doekjes omkleedt is dat niet. In werkelijkheid verheft die redactie immers het morele vingertje, daarbij een beroep doende op primitieve emoties bij de lezer: “Deze kindjes zijn onschuldig, hoe kun je zo hard zijn en ze niet terughalen?”. Psychologen weten dat ook kinderen steenhard kunnen zijn en zelfs tot moorden in staat zijn. Dat kinderen onschuldig zijn is een wijdverbreid stereotype, dat in dit geval blijkbaar in de kaart van De Morgen speelt.

Op 18/6 is Dries Van Langenhove, de naar mijn oordeel enigszins over het paard getilde ‘onafhankelijke’ verkozene van het Vlaams Belang, de pineut: “hoe onschendbaar is Kamerlid in spe Dries Van Langenhove?” De vraag is vanzelfsprekend legitiem, maar niet in de sfeer die de redactie over Van Langenhove de dagen voordien had opgehangen. De suggestie lijkt namelijk te zijn dat Van Langenhove, ondanks zijn verkiezing, niet onschendbaar zou mogen zijn, omdat hij ontoelaatbare misdaden heeft gepleegd. Raden wat die misdaden zijn? Ja hoor: onder meer racisme.

Diezelfde dag verschijnt er een cartoon over Koen Kennis, de dienstdoende burgemeester van Antwerpen, ingenieur van opleiding en Vlerickboy, met een gestrekte linkerarm. Als suggestie kan het tellen. Nu kén ik Koen Kennis: hij is een volbloed democraat, wat hij getoond heeft in al die jaren dat hij voorzitter van de partijraad van N-VA was. Ik was er bij.

Op 19/6 krijgen we dan een heerlijk toemaatje geserveerd. Volgens Het Laatste Nieuws – een liberale krant – keert slechts 6,5% van de uitgeprocedeerde asielzoekers terug naar hun land. Dat betekent dat 93,5% in België blijft, ondanks de gerechtsuitspraak. Op diezelfde dag verblijdde de redactie van De Morgen ons met volgende mededeling: “6,5% van de uitgeprocedeerden keert nooit terug.” Volgens de redactie van de rode krant keert dus 93,5% wél terug! Ik heb het drie keer nagelezen: het stond er echt zo. De redactie vond het zelf blijkbaar nogal gortig, want een uur later was de titel van het stuk veranderd in “Afgewezen asielzoekers keren bijna nooit terug”. Zonder cijfers.

Diezelfde dag: “Rechts, rechtser, extreemrechts: dit worden de Europese fractiegenoten van Bourgeois”. Daarbij vinden we een foto van Thierry Baudet. Waarom die associatie?

En nog, diezelfde dag: “Er staat ons nog iets te wachten voor we in die harmonische samenleving wonen: racisme in Vlaanderen”.

Nog steeds op 19/6, in een opiniestuk: “Waarom zijn dezelfde mensen in één week solidair en verzuurd?” Als je even nadenkt, weet je dat ’s mensen stemmingen altijd aan wisselingen onderhevig zijn. Vraag beantwoord.

Op 20/6 maakt het Parlement volgens DM zich op voor een circus-Van Langenhove en maakt N-VA nu deel uit van zij (sic) die racisten, homohaters en witte supremacisten mee faciliteren(resic).

Op 21/6 deelt een opinieschrijver in DM ons mee: “Beste media, ik krijg het gevoel dat niet 18%, maar 82% voor het Vlaams Belang stemde”. Een interessante vraag, maar leren doet De Morgen daar niet uit. Want dezelfde dag nog brengt DM een titel met de melding dat het met de Roma-gemeenschap in Gent best goed loopt. Dat bericht komt dan een paar dagen na een klacht van een Vlaamse actrice die in Gent door jonge Roma-kinderen belaagd en belasterd werd. Wil De Morgen suggeren dat die actrice wat verzonnen heeft?

En op 22/6 blijken “migratieroots op TV ook nu weer goed voor racistische commentaren”. En diezelfde dag klaagt DM over het feit dat Belgen met een dubbele Belgisch-Marokkaanse nationaliteit “om welke reden dan ook” verdacht zijn. Tja, ik kan de redactie meteen verklappen hoe dat komt: omdat er nogal wat twijfel mogelijk is over de dominante loyauteit van dergelijke mensen. Naar wie zal hun loyauteit uitgaan bij een (hopelijk hypothetisch) conflict tussen België en Marokko? En wat belet ons om de aanslagen in West-Europa tegelijk op te vatten als een reden om aan die loyauteit te twijfelen?

Een vaste rubriek…

Wat een oogst, op niet eens 14 dagen! Oh ja, het gaat om met name deze onderwerpen: racisme, discriminatie, homofobie en extreemrechts gedrag. Dat is een selectie, want je zou een selectie kunnen maken over onderwijs en cultuur, bijvoorbeeld. De onderliggende stelling is dat de vier hoger genoemde onderwerpen dé grote “dada’s” van ‘onze’ linkerzijde zijn geworden. Of tenminste van de strekkingen die het linkse gedachtengoed hebben ingepalmd. Nu al, in één oogopslag, merkt iedereen hoe in concreto de redactie van De Morgen nogal losjes omspringt met de nieuwsvoering. Moedeloos worden we daar niet van. Wel geïrriteerd.

Het ziet er naar uit dat de betrokken redactie opstaat en weer slapen gaat met altijd weer dezelfde grote wereldschokkende maatschappelijke problemen. Die poblemen heten dus: racisme, homofobie, discriminatie en sympathie voor een rechts gedachtengoed.

Men is geneigd te gaan geloven dat één van de hoofdvoorwaarden om in een dergelijke redactie aan de slag te kunnen gaan het bezit is van een soort obsessief-compulsieve stoornis. Zoiets als het probleem van Greta Thunberg. Die verwerft er zelfs een nominatie voor de Nobelprijs mee. Héél symbolisch voor het tijdsgewricht waarin we even.

Vroeger noemden we dat een dwangneurose. De kern ervan is het dwangmatig vastgesjord zitten aan zoiets als de hierboven genoemde vier dada’s racisme,homofobie, discriminatie en rechts denken.

Op zich is een dergelijke neurose niet eens zo erg. En ik zou de kost niet willen geven aan de lui die in dit geval verkeren.

Maar in het geval van de media – ik trek het nu even open, omdat De Morgen, naar ik dus sterk vermoed, echt niet de enige krant is, die in dit bedje ziek is – gaat een en ander gepaard met het optillen van een moreel vingertje. Dat vingertje wijst altijd in één en dezelfde richting, die van de beschuldigde. En die beschuldigde: dat is de autochtone, blanke west-europeaan, die het bovendien nog aandurft om zich niet links op te stellen en daar nog openlijk voor uit te komen ook – nota bene zonder de dosis diepe schaamte die bij een dergelijke schabouwelijke houding hoort.

En zo is er in onze door dit links gedomineerde media een nieuwe vaste rubriek ontstaan. Naast de rubrieken zoals “Sport”, “Ongevallen”, “Binnenlands nieuws” is er voortaan ook de rubriek “Racisme, homofobie en discriminatie”. Met één biezonder kenmerk evenwel: deze rubriek bevat ook altijd een morele terechtwijzing.

Totaal onevenwicht.

Is dat onschuldig? Als deze nieuwe rubriek in de media alleen maar als effect zou hebben dat een aantal mensen zich dagelijks ergert, zouden we de schouders misschien nog ophalen en de zaak laten voor wat ze is: onbelangrijk.

Maar het gaat om fundamentele dingen.

Sta me toe voor één keer ook eens een toontje te zetten.

Een moeder die haar kindje van twee op een barbecue roostert krijgt twee jaar. En de man die agent Kitty Van Nieuwenhove doelbewust doodschiet, komt na twaalf jaar vrij. De moordenaar van Julie van Nespen liep na eerdere veroordelingen voor verkrachting gewoon vrij rond.

In mijn ogen is hier sprake van een hemeltergende wanverhouding.

Er bestaat namelijk gewoon geen redelijk evenwicht tussen een studente die de uitlating van een medereiziger in een bus interpreteert als racistisch en het lot van de peuter die door zijn moeder geroosterd wordt of een brutale moord door een verkrachter. Ik zoek geen vergoelijking, wel een verwijzing naar een onevenwicht.

In een gezonde samenleving zouden daarom niet de linkse dada’s van De Morgen en co dagelijkse schering en inslag moeten zijn, maar – onder andere! – het uitblijven van passende maatregelen om tot een rechtspraak te komen die zulke zware feiten naar verhouding bestraft.

Zo voelt de meerderheid van de bevolking het ook aan, en ik zie niet meteen een reden om die bevolking ongelijk te geven.

Als we de oogst van niet eens veertien dagen redactioneel dada-nieuws bekijken, dan moeten we bovendien goed beseffen dat dit geen eenmalig gegeven is of toeval, maar dat dit soort morele verwijten dagelijkse kost is, steeds weer, dag in dag uit, week in week uit. Elke dag weer opnieuw krijgen mensen die zich ergeren aan het gebrek aan bestraffing van echte, zware misdaden rond de oren geslagen dat ze moeten zwijgen, want dat ze zelf bij herhaling in de fout gaan of daar in ieder geval een aangeboren aanleg toe hebben, omdat ze van nature discriminatoir, racistisch, homofoob enz. zouden zijn.

Het maatschappelijk effect daarbij is, bovendien, dat over een hoop onderwerpen geen normaal debat meer mogelijk is, omdat erover praten op een andere manier dan door de moderne morele pastoors wordt gewenst al een misdaad op zich is. Intussen verhuist de aanpak van de hoger genoemde wanverhouding naar de laatste rij.

Het topje van een ijsberg

Ik vrees nu dat het journalistieke gedrag van De Morgen en co slechts het topje van een vreselijke, angstaanjagende ijsberg is. Onder de oppervlakte zit namelijk de aanvaarding van de dominantie van allochtonen en/of andersgeaarden boven de gewone autochtonie, en, in het algemeen, de afbraak van de traditioneel gegroeide maatschappelijke en genealogische structuur. De Morgen en co willen een totaal andere wereld.

Onder de allochtonen zijn de moslims de meest luidruchtige groep, of ieder geval de meest veeleisende. Denken we maar aan ‘de jongeren’ die amok komen maken omdat ze zwemmers te naakt vinden. De gevoelens van de allochtonen, vooral van de moslims onder hen, mogen echter zeker niet worden gekwetst, ook al schuift zodoende onze eigen cultuur in islamitische richting op. We moeten tolerant en inclusief zijn, anders keren we ons immers tegen de menselijkheid. Intussen moeten wij – de autochtonen – onze mond houden en als we dat niet doen krijgen we de reprimandes van De Morgen en co op ons dak.

Het sluit allemaal perfect aan op wat al enkele keren is gebeurd: als een potentaat uit het Midden-Oosten zich verwaardigt onze minderwaardige cultuur met zijn hoogverheven bezoek te vereren, worden wij verondersteld antieke naakte standbeelden te bedekken, want die zijn aanstootgevend. Ik herinner maar even aan het bezoek van de Iraanse president Rouhani aan Rome. Ik zwijg dan nog over het doodvonnis dat door “ayatolla’s” tegen de schrijver van de Duivelsverzen werd uitgesproken of de ophef die werd gemaakt toen er over de profeet cartoons verschenen. Moet ik Charlie Hebdo in herinnering brengen? We moeten dus onszelf censureren om binnenwandelaars niet voor het hoofd te stoten.

Het lijkt wel op het weg met ons.

Als we dat allemaal zien, zou men verwachten dat diegenen die beweren de democratie in verdediging te nemen heel andere onderwerpen aan de orde zouden stellen dan wat we bij De Morgen en co moeten lezen.

Mede-oorzaak van maatschappelijke spanningen

Ik schrijf de hele tijd: “De Morgen en co”. In de inleiding schreef ik al dat De Morgen wellicht een van de meest calcitrante verpersoonlijkingen is van deze strekking. Ze vormt, denk ik, maar een deel van een aanzienlijk grotere kliek. We zien namelijk hoe alle betrokken elites – er zijn er uiteraard die zich tegen de geëiste pensée unique verzetten, maar die mensen klinken veel minder luidruchtig – zich aaneen sluiten om samen een soort collectieve kansel te bestijgen van waar het gewone volk dag in dag uit de les moet worden gelezen. Aaneensluiten? Kijken we maar eens naar de VRT, Sampol, Gazet van Antwerpen, De Wereld Morgen, Apache, op verschillende plaatsen aan de uniefs… Natuurlijk schrijven ze vaak van elkaar af, maar ze doén het toch maar. Kritische geesten kunnen dit lijstje aanvullen met namen uit de politiek, het openbare leven, jazelfs: uit het secundair onderwijs. Ik noem ze hier allemaal samen voor het gemak “De Morgen en co”. In ieder geval overstemmen ze allemaal de hen onwelgevallige meningen.

Je kunt het een te grote stap in de gedachtengang vinden, maar hierbij rijst inderdaad het beeld van een (gedeelte van de) elite die zichzelf boven de massa verheven waant en zichzelf de kennis van goed en kwaad toeschrijft. De verzameling der Gutmenschen.

Mag het dan verbazen dat er in het volk wat begint te broeien? Dat er verkiezingen van het onbehagen plaatsvinden?

Dat volk bestaat namelijk niet uit ongeschoold plebs dat nodig moet opgevoed worden, maar uit vaak hooggeschoolden die best wel in de gaten hebben wat er gaande is. Zij vormen het corpus van onze gemeenschap en van onze democratie. Het gaat om hardwerkende mensen met kinderen die ze zo goed mogelijk willen voorbereiden om in de toekomstige maatschappij te functioneren. Het gaat om mensen die best wel weten wat goed is en wat slecht is.

Zij hebben dat morele vingertje niet alleen niet van doen: ze worden het ten gronde beu.

En zo zien we het ontstaan van een inderdaad wat wrokkige tegenbeweging, die uitgaat van wat sommigen de onderbuik noemen, anderen het gezond verstand en nog anderen het verlangen naar een realistisch evenwicht. Die tegenbeweging had vroeger soms al eens een expressiemogelijkheid. Ze schreef vrije opiniestukken in de kranten en soms werden die opgenomen. Maar hun plaats werd veelal ingeruild voor politiek correcte “columnisten” die het legertje morele pastoors nog kwamen aandikken. Vervolgens begonnen mensen naar blogs en de zogeheten sociale media te grijpen. De elites reageren daarop met wat gehuil over “fake news”- tot in de EU toe. Want ze verdragen geen tegenspraak.

Hiermee wordt de massa van het volk – de moderne tot bourgeoisie ontwikkelde versie van wat Marx het proletariaat noemde – onthoofd. Een belangrijk deel van de elite kijkt al te vaak de andere kant op, in plaats van zich in te laten met de zorgen van de mensen.

Ze kijkt de kant op waar zij meent haar ideale wereld aan te kunnen treffen. De hele tijd door houdt die elite zich bezig met haar eigen utopia en heeft zo doende niet in de gaten dat ze zelf mede de oorzaak is van maatschappelijk ongenoegen. Om problemen aan te pakken moet je ze namelijk eerst benoemen. Maar voor de elite is zelfs het benoemen zelf van die problemen al ongewenst! Ik herinner even aan het verdonkeremanen van het bepotelen van vrouwen door ‘vluchtelingen’ in Bielefield. Daardoor echter verrotten die problemen, ze veroorzaken wrok bij een volksmassa die zich verraden weet of zelfs: die zich gekwetst voelt door de arrogantie van een elite die zichzelf verheven heeft tot de nieuwe pastoors op hun kansel, alsof de moderne mens niet tot zelfstandig waarnemen en denken in staat is.

Irrelevant voor de gezondheid van onze maatschappij

Die elite is niet alleen mede-oorzaak van maatschappelijke spanning. Ze is gewoon irrelevant voor de gezondheid van onze samenleving. Ze geeft geen leiding.

Ik geloof waarachtig dat de problemen zoals die van milieu en klimaat betere partijgangers verdienen dan een stel schijnlinkse hemelbestormers of wat opgepookte grotendeels onwetende kinderen of jongelui die over de wereld nog alles moeten leren. Schijnlinks, omdat – volgens mijn primitieve gedachtengang – de zorgen van de modale, de gewone mens de centrale kopzorgen zouden moeten zijn van lui die zich socialistisch of gewoon maar sociaal willen noemen. Als een buschauffeur van de Lijn via Facebook, tegen de regels in, zijn ongenoegen uit naar aanleiding van het uitblijven van bestuurlijke maatregelen na het zoveelste geval van agressie, dan lezen we in De Morgen daar helemaal niets over. Nochtans zijn precies dat de problemen van onze mensen.

Hetzelfde kun je zeggen over de economische problemen. Die werden uitbesteed aan de technocraten van Europa, die helemaal geen voeling hebben met de zorgen van de mensen. Als De Morgen en co met evenveel ijver als ze voor hun dada’s aan de dag leggen de aandacht zouden vestigen op bijvoorbeeld de wereldwijd uiterst gevaarlijke monetaire situatie, dan zouden we anders moeten oordelen. Op dit ogenblik is de bij elkaar opgetelde schuld van alle staten groter dan het wereldproduct. In werkelijkheid is overheidspapier dus waardeloos. Nochtans steekt in dat papier het zweet van de werkende mens, waarvoor de linkse elite het beweert op te nemen.

Het verdwijnen van de menselijke dimensie in sectoren zoals de verzorgingssector of de bankwereld, de ware gevolgen van de massale migraties, de ondermijning van ons wetenschappelijk vermogen, de kwaliteit van ons onderwijs: al dat soort fundamentele problemen geniet niet bepaald diezelfde onafgebroken belangstelling van een elite die zichzelf in welvaart wentelt, levend in haar eigen afgesloten wereldje en die de roep van de minder gelukkigen wegwimpelt als “foertstemmen”. Zelfs ‘liberalen’ bezondigen zich hieraan. Want als P. Dewael de electorale schreeuw om aandacht voor de problemen van de gewone mens wegzet als extremisme, is dat ronduit onfatsoenlijk, hoogst onbeschoft en diep-ondemocratisch.

Onze maatschappij vertoont bijgevolg het beeld van een tweedeling. Misschien was de kloof tussen elite en volk zelfs nooit groter dan vandaag. Ze wordt echter enigszins verdoezeld omdat het in onze westerse staten voor de modale mens voorlopig materieel nog goed is om te leven.

Ondanks het gezwets van het de kop weer opstekende communisme, schuilt ons échte probleem in het feit dat onze samenleving uit elkaar valt. Of beter: dat leiders hun volk in de steek laten, al betreft dat laatste euvel heus niet alleen de activistische linkerzijde. Ik verwijs naar een recent ontslag van een gendercriticus door een multinational in Polen. En dat – mede als gevolg daarvan – onze samenleving verkruimelt omdat de modale mens geen andere keus meer gelaten wordt dan zich op te sluiten in zijn eigen, persoonlijke coconnetje. Dat is de enige manier om in deze harde maatschappij te overleven.

We hebben geen dominante elite meer die aan onze samenleving leiding wil geven om die in haar voortbestaan te verzekeren. Het luidst krijsende deel van de elite, alvast in de media zoals blijkt, slaat ons integendeel dagelijks om de oren met wat slogans over antiracisme en diversiteit. Zo ondermijnt ze de zo noodzakelijke homogeniteit, zonder dewelke geen enkele samenleving kan blijven bestaan. We missen een beslissend dominante leiding die een voorbeeld kan zijn omdat ze een natuurlijke voeling heeft met de bevolking.

Voor de gezondheid van onze maatschappij is de elite van het slag van De Morgen en co irrelevant.

De nieuwlichters terugdringen en de natuur gehoorzamen

Het kan fel klinken, maar het wordt de hoogste tijd dat de groep die zich in de elitepositie heeft gehesen daaruit wordt verdreven. Dat geldt zeker voor die groep die zich de communicatie in onze samenleving heeft toegeëigend en waarmee ik dit essay begon.

Die verdrijving moet alleen al om pure democratische redenen gebeuren. Met welk recht immers leggen zij een meerderheid het zwijgen op?

Maar meer fundamenteel moet het wereldbeeld dat ze aankleven en de daarmee verbonden denkbeelden worden bestreden.

De thans dominerende elite vergist zich immers ten gronde. Ze zit vast in een eigen discours, dat niet alleen onvoldoende op het respect voor de werkelijkheid berust. Dat discours is ook nog eens moralistisch. In werkelijkheid kijken De Morgen en Co door een kachelpijp naar de wereld. Intussen janken ze mee in een rancuneuze hetze tegen de heterofiele blanke autochtoon.

Laat ons even iets concreter worden.

We beperken ons tot de genoemde dada’s van De Morgen en co – racisme, homofobie, discriminatie en extreemrechts denken. Hun bekommernis heeft als kerndoel de vestiging van de multiculturele maatschappij en bijhorende diversiteit, deze laatste uitgerekt tot de biologische diversiteit. Ze noemen dat ruimdenkendheid en universalisme en verklaren zich daarmee te verzetten tegen elke vorm van enggeestige kerktorenmentaliteit.

In een wereld van globalisering wordt het etnisch principe echter steeds belangrijker. Etniciteit draait fundamenteel om de ervaring dat een collectiviteit intens samenhangt omdat alle leden ervan eenzelfde oorsprongsbeleving hebben. Dat is belangrijk, omdat de wederzijdse etnische identificatie in een samenleving het mogelijk maakt dat de rijken betalen voor de armen. Op een andere manier is het nog nooit gelukt zoiets lang vol te houden, tenzij met pressie en geweld.

Ik heb het zelf onderzocht: Vlamingen zijn niet racistisch, houden niet van discriminatie, maar zijn wel etnisch. En zo zal het voor alle westerse volkeren wel zijn. De Morgen en co hebben zich laten inpakken door een vreemd mengsel van postmodernistische dromerijen en een verzameling zelfverzonnen nieuwe waarheden. Dat is uitgelopen op de fictie van het multiculturalisme. In de nogal vreemde gedachtenwereld van het postmodernisme kun je met culturen immers doen wat je wil. Volgens de paus van het postmodernisme, Derrida, bestaat er namelijk geen vaste waarheid en bestaat er alleen maar tekst, dit is: de waarheid is wat wij denken dat waarheid is.

Ook de homofilie is veel minder een probleem dan De Morgen en co ons willen aanpraten. Mensen weten al eeuwen dat sommige mannen zich eerder vrouw voelen en omgekeerd. Zelfs bij dieren komt het voor. Zo is de natuur. Punt. Op middeleeuwse prenten kom je regelmatig het beeld van de hermafrodiet tegen. Er zijn mij geen middeleeuwse ‘progroms’ tegen homofielen bekend. Wel tegen Joden – en jammer genoeg nogal veel. Over homofilie werd eerder zedig gezwegen en men liet die mensen voorts met rust. Toch wist iedereen dat homofilie voor de voortplanting irrelevant is, want daar is heterofilie voor nodig. Als er vandaag meer homofobie wordt geconstateerd zou dat wel eens veel meer het product kunnen zijn van het werk van de schare homofiele pleiters dan van een soort natuurlijke afkeer bij de volksmassa.

We worden mens door onder de anderen te leven. Het volstaat niet te zeggen dat we elkaar nodig hebben. Het zit veel dieper. We beginnen onze moedertaal al te leren nog voor we geboren worden. Daarom heet zoiets “moedertaal”. Tot nader bericht bestaat er niets iets zoals vadertaal – tenminste niet zolang het links-groene doctor Faustusgilde de mannen niet dwingt een baarmoeder – baarvader? – te laten inplanten. Onze hersenen worden geprogrammeerd volgens de modellen die we uit onze omgeving opnemen. De mens is géén op zichzelf staand individu dat zo maar vrij over alles en nog wat kan denken en beslissen wat het wil. Tradities en ervaring zijn heel belangrijk.

Zoals zovele diersoorten behoeft ook de menselijke groep een leiding, die de hele groep op een overtuigende maar wel realistische wijze de toekomst in trekt. Anders lonkt het recht van de sterkste. Is dat een rechtse positie? Het lijkt me eerder wijze voorzichtigheid.

Dat zijn simpele dingen die we allen voor ogen zouden moeten houden. Ze zijn van fundamenteel belang, omdat ze hun oorsprong vinden in de natuurlijke gesteldheid van de menselijke soort zelve. Als we ze involgen, maken we misschien kans om de maatschappelijke en gerechtelijke evenwichten te hervinden waar we nu naar smachten.

We moeten dus af van een elite die zich de enige eigenaar waant van het correcte wereldbeeld en die gelooft dat wie andere denkbeelden koestert, dan maar van mening moet veranderen.

In hun eigen wegkijken van de dagelijkse menselijke zorgen van de hedendaagse modale Vlaming hebben ze hun eigenlijke linkse gedachtengoed overigens zélf dodelijk geamputeerd. Ze lijken daar wanhopig en gepikeerd op te reageren.

Daar schuilt de ware reden waarom de zich socialistisch noemende strekkingen electoraal steeds verder achteruit boeren, ofwel nog slechts kunnen teruggrijpen naar opgeklopte maar hopeloos achterhaalde tegenstellingen tussen bourgeoisie en proletariaat. In die omstandigheden moeten de Gutmenschen van de Morgen en co, en de hele meute die er mee samenhangt, niet opschrikken van een “verkiezing van het onbehagen”. Dat lokken ze zelf uit.

Waar we echter zeker van kunnen zijn: uiteindelijk wint de natuur altijd.

Desnoods door een beschaving van de aardbodem te vegen.

En tot slot nog een afsluitertje van Trouw-columist Sylvain Ephimenco op 27/6/’19:

“Deze kleine kliek van zelfgekroonde gidslanders wenste toen de wereld te showen hoe ze zich in Nederland van alle vaderlandse kenmerken hadden ontdaan. De Nieuwe Universele Mens moest, met behulp van gekunstelde zelfhaat, uit een gemondialisaeerde en zouteloze brij opstaan. Voor hen klonk vaderlandse liefde en traditie als bekrompen, chauvinistisch en gedateerd.”

Mooi toch?

Jaak Peeters

Juli-augustus 2019