Nationalisten reageren terecht boos als hun de sloop van Joegoslavië voor de voeten wordt gesmeten. Ze krijgen de doden, de ontheemden en alle menselijke en materiële miserie die daarbij hoort op hun bord. Allemaal de schuld van het nationalisme.

Ik hoef ze niet op te noemen, de individuen die dit soort beschuldigingen met een arrogante regelmaat en met een stuitende wellust de wereld inslingeren. Ze vullen tegenwoordig de kolommen van kranten, die destijds het epitheton “kwaliteitskrant” eer aan deden.

Continue Reading…

Enige tijd geleden noemde mevrouw Milquet, in Vlaanderen beter bekend als  Madame non, de taalgrens « een sociologische vergissing ». Daarmee bedoelt ze dat het instellen van de taalgrens ingaat tegen de werking van sociologische wetmatigheden.

Haar stelling luidt dat het geen zin heeft taalgrenzen te trekken, aangezien “de sociologische feiten” die toch doorkruisen. In het concrete geval dringt volgens mevrouw Milquet de sociologische wetmatigheid een grote Franstalige minderheid aan de Vlamingen op.

Op die positie valt, dunkt me, toch wel een en ander af te dingen.

Continue Reading…

Het is niet de eerste keer dat nadenkende mensen de wenkbrauwen fronsen bij het woordmisbruik van ACV-baas Cortebeeck en zijn collega’s vakbondsbazen. Deze week was het dan weer eens zover: de heer Cortebeeck waarschuwde dat de solidariteit niet in gevaar mocht gebracht worden. Hij had immers gehoord dat de regeringsonderhandelaars in Brussel sommige delen van de sociale zekerheid willen regionaliseren.

Telkens als het woord “splitsen” in verband met de sociale zekerheid valt, steigeren de vakbondsmanitoes van dit land als een paard dat door een hommel gestoken werd.

Nochtans schept een klein beetje zindelijkheid in het denken meteen heel wat duidelijkheid – waardoor de schijnheiligheid van de heren Cortebeeck, De Leeuw en nog een paar andere dynasten uit die kringen meteen in het licht wordt gesteld.

Continue Reading…

Het moet maar eens voor eens en voor altijd duidelijk gezegd worden : Vlaanderens grootste politieke vijand heet Frankrijk.

Voor wie een klein beetje zicht heeft op onze geschiedenis is dat niet eens zo’n verwonderlijke uitspraak – sommigen zullen wel weer kletsen over “oorlogsretoriek”. Het is niet de eerste keer dat mensen die waarschuwingen uiten over de ontwikkelingen op lange termijn dergelijke kwalificatie in het gezicht geslingerd krijgen, als ze pleiten voor meer nationale weerbaarheid.

Maar de woordkeuze is niettemin overwogen.

Continue Reading…