Soms is het wijs om de dingen pas weer op te nemen als het stof van de discussie is gaan liggen.

Bijvoorbeeld: laten we nu eens hebben over die fameuze canon, waarover formateur De Wever het in zijn formatienota had.

Zoals bekend stond de (extreme) linkerzijde op haar achterste poten toen De Wevers voornemen over die canon bekend werd.

Eén van de felste tegenstanders van de invoering van een Vlaams canon was Bruno De Wever – broer van. Of tenminste: zo werd het door de pers voorgesteld.

Zijn argument luidde dat het beeld dat men over een geschiedenisperiode heeft nooit definitief af is.

Bruno, wiens intellectuele capaciteiten ik hier niet wil onderschatten, zomin als ik wil suggereren dat hij enigszins gelardeerd is door een zekere mate van afgunst ten aanzien van zijn politiek succesvolle broer, die Bruno dus: hij vergist zich ten gronde.

Mij verbaast dat.

De universiteit moet een oord zijn van vrije, kwalitatief hoogstaande intellectuele bezigheid. Daartoe behoort de discussie, het meningsverschil, de afwijkende interpretatie. Het is dus bijvoorbeeld ten gronde verwerpelijk dat een hoogleraar door zijn universiteit wordt onslagen, zogenaamd omdat hij zijn universiteit in diskrediet had gebracht doordat hij, met feiten en cijfers in de hand nochtans, meende te mogen twijfelen aan sommige stellingen van de klimaatkerk. Voorbeelden zijn de Australische hoogleraar Peter Ridd en de Canadese onderzoekster Susan Crockford. Aan de universiteit moet alles openlijk bediscussieerbaar zijn.

Weidser opgevat moet het debat aan de universiteit altijd mogelijk zijn. Als een staatssecretaris in een aula een standpunt komt verdedigen dat sommigen niet zint, doen moeten die hem niet het zwijgen willen opleggen, doch zelf met argumenten aan komen draven om de eerste tegen te spreken. Ze moeten dan zelf maar een nieuwe bijeenkomst beleggen.

Zo hoort het te lopen aan de universiteit.

Maar in de politiek liggen de dingen wel even anders.

In de politiek moet er namelijk beslist worden. Er moet bepaald worden welke de prioriteiten zijn, zodat bepaald kan worden waar het openbare geld naartoe gaat. Die beslissing wordt genomen na raadpleging van de kiezer. Dat betekent dat een meerderheid bepaalt welke de politieke prioriteiten zullen zijn, welke beslissingen er zullen worden genomen en hoe het geld zal worden besteed.

Beslissen betekent tegelijk: de zaak afronden. Als iets is beslist, is de discussie gesloten. Precies om de eindeloosheid van een discussie te beëindigen, hanteren we het meerderheidsprincipe. Als we de politiek laten verzanden in eindeloze discussies komen we terecht in een maatschappelijke chaos. Daar worden alleen minder kosjere individuen beter van.

Derhalve vergist Bruno De Wever zich als hij zijn broer terecht wijst, omdat die volgens hem geen canon zou mogen laten bepalen.

We hebben zo’n canon namelijk nodig. In de politiek.

Een canon heeft namelijk een diepe maatschappelijke functie.

Een regering heeft immers nog een andere taak dan ten uitvoer leggen van de volkswil: ze moet de samenleving als samenleving in stand houden. Die noodzakelijke samenhorigheid is in elke samenleving een groot probleem, zoals alle socialisten heel goed weten. Je moet de rijken ertoe brengen te betalen voor de armen. Probeer het maar eens.

Hoe doe je dat?

Ten eerste doe je dat door iedereen ervan te overtuigen dat ze tot een “wij” behoren – weer zo’n woord waar sommigen van steigeren. Nationalisme kun je heel simpel – te simpel misschien – uitleggen. Ouders willen dat het hun kinderen goed gaat. De nationalist wil, bij uitbreiding, dat het de gemeenschap waartoe hij behoort goed gaat. Maar dan heb je wel dat besef nodig dat er een gemeenschap bestààt.

Ten tweede moeten we ons als burgers en als beschaafde mensen gedragen. Daarbij volgen we een hele hoop regels en normen. Kinderen moeten die normen leren. Volwassenen hébben die normen al geleerd en volgen ze (min of meer) in, al weten ze dat zelf vaak niet meer.

Hoe ga je het aan boord leggen zonder die gemeenschappelijkheid, alvast in deze tijd van multiculturele ontbinding?

Onder meer door het invoeren van een canon!

Bevat die canon de ultieme historische waarheid? Natuurlijk niet. De eerste historicus moet nog opstaan die een definitieve historische waarheid weet te definiëren. Dat geldt overigens voor élke wetenschap. Wetenschappelijke kennis is altijd voorlopig.

Maar intussen moet het land wel draaien. De economie, de financiën, de openbare orde, het onderwijs – dat zijn onderwerpen waarvoor beslissingen broodnodig zijn.

Neen: wetenschap en politiek zijn twee totaal verschillende dingen.

We hebben ze beide nodig.

Jaak Peeters

Oktober 2019

Inleiding

Dit stuk handelt niet over de brexit, waar de kranten vol van staan. Vol verdraaiingen overigens. Over een Johnson die zogeheten de democratie de nek omwringt, terwijl het het parlement is dat weigert de wil van het volk uit te voeren. In ieder geval is die brexit slechts een aanleiding om Groot-Brittannië aan de schandpaal te spijkeren, omdat het zogeheten anti-europees, eigenzinnig en niet-solidair is.

Ik stel echter voor om eens naar de overkant te kijken: die van het continent. Misschien ligt de waarheid wel meer in het midden dan wat in ‘onze’ kranten te lezen staat.

Ik besprek hierna kort enkele elementen die kritische waarnemers wel vaker opvallen. Ik maak ook gebruik van de informatie uit het boek van Gerolf Annemans, De ontvoering van Europa, (uitgeverij Egmont) en een publicatie van mezelf, De valse belofte, (uitgeverij Polemos).

Eerste element: EU-centralisme

Wie het verdrag tot vaststelling van een grondwet voor Europa leest, zal het moeilijk hebben om één materie van betekenis aan te wijzen, waarvan de EU vindt dat ze zich daar niet mee moet bemoeien. Jammer genoeg is dit relatief dikke boekwerk door vrijwel niemand gelezen – anders zou onderhavige kritiek vaker opklinken. Hoewel.

Maar zelfs zonder die tekst ziet de kritische waarnemer wat er gebeurt: de EU gedraagt zich als een heus directorium, dat als een loden deken bovenop de nationale staten ligt en dat die nationale staten herleidt tot bijhuizen van de EU. Rik van Cauwelaert zei het eens: “de EU beveelt ons de 100 meter af te leggen in 10 seconden, en wij mogen bepalen hoe we dat doen”. De EU voert een schijndemocratische vertoning op, met zogeheten parlement en al – of die nationale staten làten zich in dat schimmige spel gebruiken, want hetzelfde resultaat oplevert. Maar de bevolking voelt met de ellebogen dat de werkelijke beslissingen niet genomen worden in de gremia waarvoor zij gekozen hebben.

Het feitelijke EU-corpus wordt gevormd door een hele divisie ambtenaren, veelal hoog opgeleid en zwaar eurofiel want dat is hen uiterst voordelig. Dit is het medium waarin de politiek van de EU uitgebroed wordt. De EU-commissie speelt de rol van verbindingsofficier tussen een technocratische bureaucratie en het zogeheten parlement, hier en daar een zin veranderend als dat de positie van de betrokken “commissaris” goed uitkomt.

We hebben onvoldoende in de gaten dat regels altijd emergent zijn, dat wil zeggen: dat ze steeds weer nieuwe regels oproepen. Zo ontstaat een heuse diarree aan richtlijnen, besluiten en bepalingen, waar een kat haar jongen niet in vindt maar die onze vrijheid beknotten als een knellende dwangbuis.

Tegelijk met die uitdijing van Europese regels neemt de invloed van de kleinere lidstaten naar verhouding af. Ze worden trouwens in de rug gestoken door de “commissaris” die ze zelf hebben afgevaardigd maar zich na zijn/haar installatie vervolgens meer Europees opstelt dan dat hij of zij naar de belangen van haar of zijn vaderland kijkt.

Op die manier veroorzaakt de EU het ontstaan van twee politieke lagen. De ene, de Europese, waar de werkelijke macht huist. De andere, de nationale, die uitvoerend is en niettemin tegelijk verdacht wordt gemaakt omdat ze niet europees genoeg is en haar eigenheid hoog wil achten. Deze laag wordt ervan beschuldigd nationalistisch te zijn – alsof de EU zelf dat niet minstens evenveel is.

Het erge is dat deze superstaat het zichzelf zelfs onmogelijk heeft gemaakt om aan de wensen van de bevolking gehoor te verlenen. Daartoe zou ze een hele reeks bevoegdheden weer moeten afstaan, zodat ze ervaren wordt als een natuurlijke aanvulling van de nationale staten. Maar dat wil ze niet, want ze wil die nationale staten weg: ze wil àlle macht. Als ze toch gehoor zou willen vinden, moet ze dus in de plaats van de nationale staten treden en een unitaire structuur aannemen. Maar dat kan of durft ze niet en iedereen weet dat zulks ook haar einde zou betekenen. De afstand tot de bevolking zit dus in de EU ingebakken. Daarom moest Monnet verklaren dat Europa een superstaat moest zijn, die geleidelijk aan tot stand zou komen zonder dat de bevolking dat in de gaten heeft en die elke stap naar meer centralisme zou verantwoorden met economische noodzaak. De EU kàn gewoon geen open spel spelen.

De EU is een centralistische structuur die van nature volksvreemd is en waarin derhalve het wantrouwen ingebouwd zit, want bij een centralistische denkwijze is alles wat perifeer is per definitie verdacht.

Tweede element: EU gedraagt zich als mogendheid

De EU gedraagt zich steeds meer als een heuse mogendheid. Dat moet de ijdelheid van de dames en heren commissarissen strelen, maar men vraagt zich wanhopig af wanneer wij, de belastingbetalende burgers, de EU-troep die bevoegdheid hebben verleend.

Nog recent vond de EU het nodig zich met de kwestie Hong Kong te bemoeien. Slim is dat, want zoiets zet de Chinezen op hun paard, waarop de EU vervolgens haar karakter als wereldmogendheid kan tonen door terug te bijten. Het komt er immers op aan zich in de discussies onder wereldmachten te wringen. Dan hoor je er meteen bij. Slim, maar volkomen ongewenst.

Diezelfde EU voelde zich diep beledigd toen de ambassadeurs op het Witte Huis werden ontvangen en daarbij de EU-vertegenwoordiger achterop moest komen, bij de vertegenwoordigers van tweede rang, zoals deze van de Afrikaanse Unie.

Er is weinig twijfel over mogelijk dat de EU een flinke hand had in de regimewissel in Kiev, want de EU kijkt begerig naar Oekraine, dat ze zo graag zou inlijven. En dat doet dan weer zo verdraaid hard denken aan het landjepik dat in Europa honderden jaren lang de gewoonte is geweest. Nil novi sub sole, zeker?

Tegelijk voert de EU een achterkamerpolitiek. Hoewel men in die milieus zeker weet dat er volstrekt geen meerderheid is voor toetreding van Turkije, heeft de EU dat verhaal zeker niet afgesloten. Integendeel: in Straatsburg staat een heus Turks paleis trots te pronken als manifeste bevestiging van de blijvende aanwezigheid van Turkije in Europa.

Tegelijk bewerkt men men de openbare opinie, om die ertoe te brengen de oprichting van een Europees leger te aanvaarden. Men zou, geleerd door ervaring, altijd achterdochtig moeten zijn bij dergelijke projecten. Maar er gebeurt niets. Integendeel: een slaafs meegaande pers vindt het niet eens de moeite om hierover uitvoerig te berichten.

Je zou denken dat het EU-parlement van zich zou laten horen. Niets daarvan: dat blijkt een brave kudde gedweeë schapen te zijn. Geen wonder, want zij is het product van veelal EU-gezinde partijvoorzitters die bepalen wie kansrijk op een verkiezingslijst terecht komt…

Een EU voor de vrede?

Dat was hét grote argument waarmee men ons de EU door de strot heeft geduwd. Het argument wordt nog steeds gebruikt, ook al rafelt het met de dag verder uit.

Want geef toe: we gaan naar Spanje of Italië met vakantie en gaan op weekeinde in de Palts om de plaatselijke Riesling te consumeren. We rijden naar Oostenrijk om te skieën. We organiseren tentoonstellingen van oude tractoren, die we in Duitsland en Groot-Brittannië bij elkaar hebben geraapt. We hebben vriendschappen over de grens en onze kinderen gaan met het zangkoor uit het dorp op bezoek in Polen.

De feiten leren ons dat vrijwel niemand onder ons een oorlog wil. Toch worden we er allemaal van verdacht oorlogszuchtig te zijn, zodat het nodig is ons in te bolsteren in een carcan dat ons zogeheten moet beletten de burgers van andere naties te lijf te gaan.

Hier klopt er toch iets niet.

Als de burgers geen oorlog willen, waar komt dan het gevaar van de oorlog vandaan? Dat kan, voor de simpele geesten die we allemaal zijn, alleen voortkomen uit de kokers van de lieden die de knoppen van de oorlog kunnen bedienen. De top zelf van de EU dus, die immers alle macht naar zich trekt. Men voorkomt dus een oorlog door onze vrijheid af pakken ten voordele van de enige groep lieden die bij machte is om een oorlog te beginnen? Meer zelfs: die zich daar concreet op voorbereidt, want volgens Juncker moeten alle bruggen in de EU versterkt worden omdat de tanks daar overheen moeten kunnen rijden. Hallo?

Bovendien is het de EU zelf die buitengaats gaat als ze in Kiev de confrontatie met het zwakke Rusland opzoekt. De waarheid is dat de EU de frontlijn gewoon verplaatst naar de grenzen van wat zij als haar gebied beschouwt. Maar het blijft een front.

Er zijn studies die laten zien dat slechts één op de zeven oorlogen plaats vindt onder soevereine staten en dit aantal zakt nog wanneer we spreken over staten van het westerse type. Deze laatsten hebben immers vele mechanismen ontwikkeld om conflicten op de een andere manier te bemeesteren. Door de frontlijn te verplaatsen zoals de EU doet, wordt ze ook veel langer, waardoor containment moeilijker wordt, omdat er meteen een heel continent bij betrokken wordt.

Door het “nationalisme” te willen uitroeien (dixit Frans Timmermans) schept de EU bovendien onnodig interne spanningen die kunnen uitlopen op een separatisme, zoals het geval is in de brexit. Dat roept op zijn beurt een nog strakkere reactie van de EU op, ook al om anderen af te schrikken de Britten te volgen.

Dat kan allemaal niet goed zijn.

Veirde element: voldoende macht tegenover multinationals.

Ook dit is een mes dat langs twee kanten snijdt. Denken we even aan het geval van glyfosfaat, gekend als Roundup. Het is een heel succesvol product. Of het schadelijk is of niet, weet nog steeds niemand met zekerheid te zeggen, ook niet binnen de EU. Bayer heeft immers geld genoeg in huis om wetenschappers en juristen in te huren om de tegenstanders van antwoord te dienen. Het gevolg is dat de vraag omtrent de schadelijkheid nog steeds niet definitief beantwoord is. Dat zal zo blijven, omdat de belangen veel te groot zijn.

Deze gedachtegang steunt op de feiten in de VS, waar de Bush-regering met succes werd bewerkt om de belangen van Bayer te bewaren. Het is veel beter doenbaar om één machtscentrum te bewerken, dan vele, die alle telkens weer overtuigd moeten worden en waarbij er altijd wel enkelen bij zijn die toch dwars liggen. Multinationals haten de spreiding van macht en middelen. Bovendien gaat het allemaal om heel veel geld, zodat zulks de inspanning waard is.

Wie multinationals wil aanpakken, moet dat op wereldschaal doen. Intussen hebben we nog niet zo vaak grote successen mogen noteren van de EU tegenover multinationals.

Conclusie

Het lijkt niet meteen, zo, maar wie deze kort opmerkingen doorleest herkent een duidelijk patroon.

De brexit kwam er door voornamelijk interne Britse factoren, niet in het minst door de massieve immigratie. Daar heeft vooral de Britse Jan-met-de-pet last van.

De EU gedraagt zich een heuse staat, zowel naar binnen toe als naar buiten uit. Ze heeft lak aan de zorgen van Jan-met-de-pet en ze weet dat. Ze zou dus wel eens last kunnen krijgen met gelijkaardige interne factoren als Groot-Brittannië. Dus moet het haar onwelgevallige nieuws als nep-nieuws worden bestreden en moet de nationale staat worden onderuit gehaald, want diezelfde Jan zou zich daar wel eens mee kunnen identificeren – tégen de EU. En dus haalt ze alle middelen uit de kast om die nationale identiteiten af te breken.

Sommigen hebben een heuse verenigde staten van Europa op het oog, wellicht met culturele smeltkroes en al. Ze weten alleen niet dat die Amerikaanse smeltkroes niet echt bestaat.

Anderen zeggen niet zo ver te willen gaan, maar beogen in ieder geval de definitieve onderschikking van de nationaliteiten aan de EU-machtstructuur en de uitbouw van de EU tot een heuse monsterstaat.

Een van de belangrijkste methoden om dat doel te bereiken is het bevorderen van de immigratie, want daardoor wordt de eigenheid van de volkeren verdund. Dat verklaart waarom de EU zo weinig doet om haar zogeheten buitengrenzen af te schermen. Overigens hebben EU-middens nog niet zolang geleden verklaard dat Europa 150 miljoen immigranten nodig heeft om zijn bevolking op peil te houden. De vraag is dan: is wat overblijft de naam Europa nog waard? Of is dat niet eerder een groot machtscentrum in handen van een technocratische elite, die zich voorts geen lor aantrekt van wat er aan de basis gebeurt?

Een andere methode om haar doel te bereiken bestaat eruit alle “interne belemmeringen” weg te halen. Zo wist Frans Timmermans te vertellen dat de economische en sociale situatie in de hele EU gelijk moest worden. Hij moet geweten hebben welke gigantische consequenties dat voor de welvaart van West-Europa heeft.

Het feit zelf dat zo’n politiek zelfs maar gevoerd wordt is het zuiverste bewijs dat de EU totaal onbetrouwbaar is. De EU is een gevaar voor de volkeren van Europa.

Er is meer: de EU liegt, want precies in de schoot van die volkeren ontstonden er intiatieven zoals de Europeades, in Vlaanderen in gang gestoken door overtuigde Vlamingen. Als het aan het volk ligt, zullen er echt geen oorlogen uitbreken! Het kan niet dat men zulke dingen in EU-kringen niet weet. Dat opnieuw laat geen andere conclusie toe dan dat de EU-top haar eigen lucratieve agenda volgt, gevolgd door een schare tweederangse eurofiele meelopers, die ook een graantje hopen mee te pikken.

Het ziet er al bij al naar uit dat de tijd van de simpele argwaan voorbij is en die van het verzet is aangebroken.

De brexit is een aanleiding om over dat verzet na te denken.

Voor een ander Europa.

Jaak Peeters

September 2019

Het was niet mijn bedoeling om in juli nog een stuk in Doorstroming te schrijven, maar wat met de afgetreden parlementsvoorzitter gebeurd is, is zo ergerlijk dat ik me verplicht zie het uit te schreeuwen.

Het overvloedig consumeren van geestrijk vocht door de vorige parlementsvoorzitter was verkeerd, maar op dat punt bevindt hij zich in het gezelschap van vele Vlamingen van alle beroepsgroepen, journalisten incluis. Dat vergoelijkt niet, maar is als nieuwsfeit niet meer waard dan een simpele vermelding.

Wat daarop is gevolgd tart echter elke verbeelding. Het is een explosie van contra-humanisme, van haat en doodsdrift, van dierlijke roofzucht, van zuivere moordlust gericht tegen een pechvogel wiens diepste persoonlijke leven voor iedereen te grabbel werd gesmeten.

35% van de volwassenen gaat op de een of andere manier vreemd. Alweer klinkt hetzelfde riedeltje: die 35% handelen verkeerd. En dat geldt ook voor de betrokken parlementsvoorzitter. Maar Bart Tommelein heeft perfect verwoord hoe we in zulk geval horen te denken: we zijn allemaal mensen. Onderverstaan: hoevelen van hen die nu hard schreeuwen hebben zélf boter op hun hoofd? En wie zijn wij om onze broeder te veroordelen?

Als dit feit al waard was opgekrikt te worden tot nieuwsfeit – omdat er tijdens de vakantie niet veel nieuws te rapen valt en omdat de verkoop dient opgevijzeld – dan had dit op een discrete manier moeten gebeuren. Een droge vermelding, zonder verder commentaar. Een commentaar waarvan sommigen onder het journaille in toepassing van de statistische wetten zich uit eerlijke schaamte best zouden onthouden. Even herinneren aan de me-too-kwestie? En vast zonder toevoeging van suggestieve beelden of een voorbarige beschuldiging van fraude.

Wat we nu meegemaakt hebben veegt de vloer aan met alle wetten op de o zo heilige ‘privacy’ – een wet die de dominante persmeute pas toepast als zij dat zelf goed vindt.

Het is gewoon onbeschrijflijk welke morele schade er werd aangericht en welke diepe psychologische wonde het arrogante, lawaaierig gebekte journaille heeft geslagen bij een man die zich in een zwak moment heeft laten gaan, maar waarvan iedereen voorts moet toegeven dat hij een voorbeeldig parlementslid was. Als het genoemde journaille dan nog zo eerlijk was geweest om ook dit laatste aspect even uitvoerig in de verf te zetten!

Maar dat is om te veel evenwicht gevraagd. Tot in de details, inclusief de lieve woordjes die mensen gebruiken in hun meest vertrouwelijke leven, werd hier in het lang en het breed het meest intieme bestaan van de betrokkene uitgesmeerd, de zuiverste tormenterende technieken bij het kwellen van een machteloos slachtoffer stipt volgend. Nog dagen nadien vond dat schuim het nodig allerlei pittige details nader ‘te onderzoeken’.

Het is voorwaar heel moedig om een weerloos, platgeslagen man door de drekpoel te halen. Waarachtig van een onpeilbaar niveau. Een lichtend voorbeeld voor de halve wereld.

Jammer genoeg blijft het daar niet bij, want er zat systeem achter het hele verhaal. Het ‘nieuws’ van de ‘feiten’ werd door een stompzinnig roddelblad verspreid middenin een spreekbeurt die de geviseerde aan het geven was. Het tijdstip was dus heel precies getimed. Vervolgens kon men in zichzelf krant noemende bladen lezen “terwijl de fine-fleur van de Vlaamse politiek hun feestdag vierde”, waarmee dat journaille dus openlijk afstand neemt van de Vlaamse feestdag zelf. Het was dus duidelijk de bedoeling de instellingen zelf te treffen, en dit niet alleen bij de redactie van dat ranzige roddelblaadje. Het lijkt wel sabotage. Een dergelijke houding zou in 1946 bezwarend materiaal zijn geweest in de processen die enkele honderden mensen aan de executiepaal brachten: onvaderlands.

Een aantal journalisten heeft de kaken strak opeen gehouden. Het vermoeden is gewettigd dat ze beschaamd waren om de meedogenloze wreedaardigheid van wie zij hun collega’s moeten noemen. Jammer genoeg blijken zij niet dominant. Dominant in ‘onze’ pers is een journaille dat geen enkel principe volgt, behalve het eigen belang. Zij vinden dat in dit geval – en in alle andere gevallen waarin zij dat nog vinden – elke humane consideratie overboord mag. Zij zijn de nieuwe satrapen die ongestraft nog net niet over leven en dood beschikken van de slachtoffers die ze eigenmachtig uitkiezen en waarvoor iedereen dus moet sidderen en beven. Wat een uiting van ziekelijke machtswellust! De nieuwe olympische goden die in de zuiverste postmodernistische stijl tot waarheid verklaren wat hen goed uitkomt.

Ze aarzelen zelfs niet om de lezer bedrieglijk op een verkeerd been te zetten, door in de titel van hun stuk te schrijven dat de betrokkene “met uw belastingsgeld” een scheve schaats rijdt. Volslagen gekkenpraat, want zodra iemands loon is gestort doet hij daarmee wat hij wil en hij alleen. Maar dat maakt in hun postmodernistisch ‘denken’ allemaal niet uit. Het past in hun vernietigende beschadigingsactie en dat volstaat.

Hun gedrag is dodelijk.

Dodelijk voor elke geloof in de goede wil van mensen die trachten hun taak goed uit te voeren.

Dodelijk voor het geloof in de politieke democratie.

Dodelijk voor de stabiliteit van de instellingen.

Dodelijk voor het geloof in het serieuze argumenterende debat.

Dodelijk voor het geloof in de pers zelf.

Zij zijn het, die de antipolitiek voeden. Zij zijn het die het zo gehate populisme opwekken én opzwepen. Populisme dat ze voor de voeten werpen van politieke partijen met programma’s die hen niet aanstaan.

Wat de mensen te doen staat die dit soort schrijfsels ondanks alles nog trachten te verteren: die moeten het maar voor zich uitmaken. Niemand is evenwel verplicht een abonnement te betalen dat het loon van een stel bloedhonden ten goede komt.

Dit is in ieder geval geen journalistiek. Dit is sadistische sensatiezucht. Puur pestgedrag.

Voor schrijver dezes moet dit soort pers verdwijnen. Liever vandaag dan morgen.

Want het is echt ZUM KOTZEN.

Jaak Peeters

Juli 2019

Inleiding.

Om er zeker van te zijn dat ik niet uitga van een loze gevoelsindruk maar op ware feiten steun, heb ik gedurende een tweetal weken de koppen van de krant De Morgen gevolgd. Ik heb daarbij opgeschreven wat me is opgevallen.

Ik zal meteen openbaren wat opviel: dat De Morgen een soort privé-oorlog voert tegen wat zijzelf als (extreem)rechts, racisme en/of discriminatie opvat. Kennelijk – maar hiermee loop ik vooruit op mijn conclusie – zijn de hoger genoemde fenomenen echte dada’s geworden, die ieder zichzelf respecterend links mens helemaal bovenaan hoort te plaatsen op zijn eigen, persoonlijke waardenschaal.

Natuurlijk: dit gaat om De Morgen. Dat is dé zelfverklaarde, politiek correcte mediatieke vertegenwoordiging van een bepaalde linkse elite in Vlaanderen. Het zou dus interessant zijn als iemand anders eens zou uitzoeken of de waardenschaal die we bij De Morgen aantreffen ook in andere media valt terug te vinden.

Wiskundig zeker weet ik dat niet, maar ik heb zo’n bruin vermoeden dat de uitkomsten van zo’n onderzoek in dezelfde lijn zouden liggen – ook in het nuchtere Nederland. Ik hou hierna vast aan dit vermoeden.

Zeker is dat De Morgen hoort bij de media die opiniërend zijn, dit wil zeggen: mee bepalend voor de gewenste gedachtenwereld van de modale mens.

Een opsomming: de oogst van amper 14 dagen.

Mijn opsomming begint met de redactionele bewering van De Morgen op 11 juni 2019 die de tien volgens haar belangrijkste nieuwspunten op een rijtje zet:

Op één staat de melding dat zeven Vlaams Belang-parlementsleden op Facebook steun hebben betuigd aan antiholebi-groepen. Dat gebeurde naar aanleiding van een verklaring van kersvers volksvertegenwoordiger Sneppe, die vond dat het adopteren van kinderen door homofielen een brug te ver is.

Om de ernst van dit kennelijk vreselijke misdrijf nog extra in de verf te zetten, bracht de redactie van DM een opiniestuk van Carl Devos: “Elke formule met VB leidt tot miserie”. Dat laatste betrof dan de regeringsonderhandelingen en had dus strikt genomen niets van doen met het door volksvertegenwoordiger Sneppe uitgesproken standpunt. Maar het is mooi meegenomen om de sfeer rond de zaak nog even op te koteren.

Daar komt nog bij dat Sneppe het over adoptie door homo’s had. Dus niet over de homofilie zelf. Welnu: ook de psycholoog in me stelt bij dergelijke adopties vragen. Kinderen socialiseren namelijk door identificatie met vooral hun ouders. Is de identificatie met ouders van hetzelfde geslacht sociaal en maatschappelijk wenselijk? Het is dus goed mogelijk dat de betrokken volksvertegenwoordiger onwetend een belangrijk sociaal probleem heeft aangeraakt.

Op zeven van het lijstje van tien staat de mededeling dat de jongerenbeweging van het rechtse Forum voor Democratie van Thierry Baudet de heersende elite wil aanpakken, waarbij de redactie van De Morgen zich kennelijk aangesproken voelt.

Op acht staat de melding dat Mel Gibson, die door de me too-beweging verketterd werd onder meer voor zijn homofobe opvattingen, op een onwaarschijnlijke manier – bedoeld is wellicht eerder ‘onverantwoorde manier’ – terug in de openbaarheid komt.

Op negen vinden we het verslag van een allochtone studente uit Leuven, die in de lijnbus door racistische opmerkingen zou belasterd zijn geweest – maar zich moedig had verweerd tegen de onverlaat in kwestie.

Zodus: van de tien volgens De Morgen belangrijke nieuwspunten handelen er vier – 40% – over racisme of homofobie. Racisme en homofobie moeten dus wel héél grote problemen zijn.…

Op 13/6 vinden we in dezelfde De Morgen het wereldschokkende feit dat “behalve ketnet, alle Vlaamse zenders witter dan wit” zijn – even later onder de titel “Ketnet redt de meubels”. Diezelfde dag moest ook N-VA er aan geloven, doordat die partij in de EU aansluiting bleek te zoeken bij “ultra-nationalistische en uiterst-rechtse partijen”. Overigens werd die dag nog aangevuld door een opiniestuk van Maarten Boudry onder de titel: De beste manier om VB klein te krijgen.

Ook op 13/6 berichtte DM over een Brussels fresco dat – herementijd!- jawel: racistisch en homofoob zou zijn. Diezelfde dag mochten we eveneens genieten van een verhaal over een racistische professor die onder “de druk bezwijkt en opstapt”.

Op 15/6 verschijnt dan een klaaglijke mededeling dat klachten voor discriminatie vaak op niets uitlopen. Daaronder plaatst de redactie, onder weliswaar een andere kop, een foto met de Engelse titel “the only race is the human race” – hetgeen onzin is. Er is maar één menselijke soort, wat door iemand als Harari omschreven wordt als gevaarlijk voor de overlevingskansen van die menselijke soort. Ik treed hem bij. Maar er bestaan wél rassen, hoewel dàt dan weer afhangt van de definities. De Belgische historicus Henri Pirenne had het bij herhaling over “het Belgische ras”. De vraag is alleen: welke waarde-oordelen hang je vast aan dat rasbegrip? Daarover lees je in De Morgen dan weer niets.

Op 15/6, ook nog, verklaart “racisme-advocaat (volgens DM) Abderrahi Lahlali: als we het migratie-debat nu niet voeren, loopt het fataal af.” Dreigen met onheil dus.

En in dezelfde editie van 15/6: Amerika legt eindelijk verantwoording af voor racisme van de jaren 90.

De redactie van DM moet het werkelijk druk gehad hebben, die dag, wat ze zag zich verplicht het standpunt van een of andere deskundige te weer te geven: “racisme kan beter uit het strafrecht gehaald worden”. En die dag is er ook een interview met Etienne Davignon, die verklaarde: “ik zeg gewoon wat ik denk. Ik ben tegen excuses aan Congo”. Hoe durft ie!

De “plot” van die dag is een heerlijke genieter. Een foto van VB-coryfee De Winter, die tijdens een debat zo gefotografeerd werd, dat het lijkt alsof hij met de rechterhand de Romeinse groet brengt, dezelfde groet als die van de Nazi’s. Er is wel een vervelend detail: op de foto is De Winter een jaar of twintig jonger…Zou de redactie lang hebben gezocht om die foto op te diepen?

In de digitale zondageditie van 17/6 verschijnt er een kop onder de hoofding “Vlaams Belang”: ik kies er resoluut voor om de spiraal van boosheid te doorbreken – een verklaring van een of andere illustere onbekende. Het gaat om het Vlaams Belang als de ultieme boosheid. Dezelfde editie haalt een populisme-expert – dat bestaat namelijk ook al, tegenwoordig – voor de dag, die het heeft over de opgang van het rechtspopulisme. Over links populisme werd er niet gesproken. Volgens deze ‘specialist’ ploegde N-VA het veld voor het Vlaams Belang.

Maar de redactie van de krant heeft heus ook een open oog voor wat er in wereld om gaat, want in diezelfde zondageditie van 17/6 laat de redactie iemand verklaren dat hij moedeloos wordt van zoveel cynisme over de kinderen in Syrische kampen.

Er werden in die dagen indringende vragen gesteld over de wenselijkheid om kinderen van Syriëstrijders – zoals IS-militairen zo vergoelijkend worden genoemd – naar België terug te halen. Deze discussie werd ook in Nederland gevoerd. Natuurlijk is dit een ernstige zaak, maar de manier waarop de redactie van De Morgen deze kwestie met emotionele doekjes omkleedt is dat niet. In werkelijkheid verheft die redactie immers het morele vingertje, daarbij een beroep doende op primitieve emoties bij de lezer: “Deze kindjes zijn onschuldig, hoe kun je zo hard zijn en ze niet terughalen?”. Psychologen weten dat ook kinderen steenhard kunnen zijn en zelfs tot moorden in staat zijn. Dat kinderen onschuldig zijn is een wijdverbreid stereotype, dat in dit geval blijkbaar in de kaart van De Morgen speelt.

Op 18/6 is Dries Van Langenhove, de naar mijn oordeel enigszins over het paard getilde ‘onafhankelijke’ verkozene van het Vlaams Belang, de pineut: “hoe onschendbaar is Kamerlid in spe Dries Van Langenhove?” De vraag is vanzelfsprekend legitiem, maar niet in de sfeer die de redactie over Van Langenhove de dagen voordien had opgehangen. De suggestie lijkt namelijk te zijn dat Van Langenhove, ondanks zijn verkiezing, niet onschendbaar zou mogen zijn, omdat hij ontoelaatbare misdaden heeft gepleegd. Raden wat die misdaden zijn? Ja hoor: onder meer racisme.

Diezelfde dag verschijnt er een cartoon over Koen Kennis, de dienstdoende burgemeester van Antwerpen, ingenieur van opleiding en Vlerickboy, met een gestrekte linkerarm. Als suggestie kan het tellen. Nu kén ik Koen Kennis: hij is een volbloed democraat, wat hij getoond heeft in al die jaren dat hij voorzitter van de partijraad van N-VA was. Ik was er bij.

Op 19/6 krijgen we dan een heerlijk toemaatje geserveerd. Volgens Het Laatste Nieuws – een liberale krant – keert slechts 6,5% van de uitgeprocedeerde asielzoekers terug naar hun land. Dat betekent dat 93,5% in België blijft, ondanks de gerechtsuitspraak. Op diezelfde dag verblijdde de redactie van De Morgen ons met volgende mededeling: “6,5% van de uitgeprocedeerden keert nooit terug.” Volgens de redactie van de rode krant keert dus 93,5% wél terug! Ik heb het drie keer nagelezen: het stond er echt zo. De redactie vond het zelf blijkbaar nogal gortig, want een uur later was de titel van het stuk veranderd in “Afgewezen asielzoekers keren bijna nooit terug”. Zonder cijfers.

Diezelfde dag: “Rechts, rechtser, extreemrechts: dit worden de Europese fractiegenoten van Bourgeois”. Daarbij vinden we een foto van Thierry Baudet. Waarom die associatie?

En nog, diezelfde dag: “Er staat ons nog iets te wachten voor we in die harmonische samenleving wonen: racisme in Vlaanderen”.

Nog steeds op 19/6, in een opiniestuk: “Waarom zijn dezelfde mensen in één week solidair en verzuurd?” Als je even nadenkt, weet je dat ’s mensen stemmingen altijd aan wisselingen onderhevig zijn. Vraag beantwoord.

Op 20/6 maakt het Parlement volgens DM zich op voor een circus-Van Langenhove en maakt N-VA nu deel uit van zij (sic) die racisten, homohaters en witte supremacisten mee faciliteren(resic).

Op 21/6 deelt een opinieschrijver in DM ons mee: “Beste media, ik krijg het gevoel dat niet 18%, maar 82% voor het Vlaams Belang stemde”. Een interessante vraag, maar leren doet De Morgen daar niet uit. Want dezelfde dag nog brengt DM een titel met de melding dat het met de Roma-gemeenschap in Gent best goed loopt. Dat bericht komt dan een paar dagen na een klacht van een Vlaamse actrice die in Gent door jonge Roma-kinderen belaagd en belasterd werd. Wil De Morgen suggeren dat die actrice wat verzonnen heeft?

En op 22/6 blijken “migratieroots op TV ook nu weer goed voor racistische commentaren”. En diezelfde dag klaagt DM over het feit dat Belgen met een dubbele Belgisch-Marokkaanse nationaliteit “om welke reden dan ook” verdacht zijn. Tja, ik kan de redactie meteen verklappen hoe dat komt: omdat er nogal wat twijfel mogelijk is over de dominante loyauteit van dergelijke mensen. Naar wie zal hun loyauteit uitgaan bij een (hopelijk hypothetisch) conflict tussen België en Marokko? En wat belet ons om de aanslagen in West-Europa tegelijk op te vatten als een reden om aan die loyauteit te twijfelen?

Een vaste rubriek…

Wat een oogst, op niet eens 14 dagen! Oh ja, het gaat om met name deze onderwerpen: racisme, discriminatie, homofobie en extreemrechts gedrag. Dat is een selectie, want je zou een selectie kunnen maken over onderwijs en cultuur, bijvoorbeeld. De onderliggende stelling is dat de vier hoger genoemde onderwerpen dé grote “dada’s” van ‘onze’ linkerzijde zijn geworden. Of tenminste van de strekkingen die het linkse gedachtengoed hebben ingepalmd. Nu al, in één oogopslag, merkt iedereen hoe in concreto de redactie van De Morgen nogal losjes omspringt met de nieuwsvoering. Moedeloos worden we daar niet van. Wel geïrriteerd.

Het ziet er naar uit dat de betrokken redactie opstaat en weer slapen gaat met altijd weer dezelfde grote wereldschokkende maatschappelijke problemen. Die poblemen heten dus: racisme, homofobie, discriminatie en sympathie voor een rechts gedachtengoed.

Men is geneigd te gaan geloven dat één van de hoofdvoorwaarden om in een dergelijke redactie aan de slag te kunnen gaan het bezit is van een soort obsessief-compulsieve stoornis. Zoiets als het probleem van Greta Thunberg. Die verwerft er zelfs een nominatie voor de Nobelprijs mee. Héél symbolisch voor het tijdsgewricht waarin we even.

Vroeger noemden we dat een dwangneurose. De kern ervan is het dwangmatig vastgesjord zitten aan zoiets als de hierboven genoemde vier dada’s racisme,homofobie, discriminatie en rechts denken.

Op zich is een dergelijke neurose niet eens zo erg. En ik zou de kost niet willen geven aan de lui die in dit geval verkeren.

Maar in het geval van de media – ik trek het nu even open, omdat De Morgen, naar ik dus sterk vermoed, echt niet de enige krant is, die in dit bedje ziek is – gaat een en ander gepaard met het optillen van een moreel vingertje. Dat vingertje wijst altijd in één en dezelfde richting, die van de beschuldigde. En die beschuldigde: dat is de autochtone, blanke west-europeaan, die het bovendien nog aandurft om zich niet links op te stellen en daar nog openlijk voor uit te komen ook – nota bene zonder de dosis diepe schaamte die bij een dergelijke schabouwelijke houding hoort.

En zo is er in onze door dit links gedomineerde media een nieuwe vaste rubriek ontstaan. Naast de rubrieken zoals “Sport”, “Ongevallen”, “Binnenlands nieuws” is er voortaan ook de rubriek “Racisme, homofobie en discriminatie”. Met één biezonder kenmerk evenwel: deze rubriek bevat ook altijd een morele terechtwijzing.

Totaal onevenwicht.

Is dat onschuldig? Als deze nieuwe rubriek in de media alleen maar als effect zou hebben dat een aantal mensen zich dagelijks ergert, zouden we de schouders misschien nog ophalen en de zaak laten voor wat ze is: onbelangrijk.

Maar het gaat om fundamentele dingen.

Sta me toe voor één keer ook eens een toontje te zetten.

Een moeder die haar kindje van twee op een barbecue roostert krijgt twee jaar. En de man die agent Kitty Van Nieuwenhove doelbewust doodschiet, komt na twaalf jaar vrij. De moordenaar van Julie van Nespen liep na eerdere veroordelingen voor verkrachting gewoon vrij rond.

In mijn ogen is hier sprake van een hemeltergende wanverhouding.

Er bestaat namelijk gewoon geen redelijk evenwicht tussen een studente die de uitlating van een medereiziger in een bus interpreteert als racistisch en het lot van de peuter die door zijn moeder geroosterd wordt of een brutale moord door een verkrachter. Ik zoek geen vergoelijking, wel een verwijzing naar een onevenwicht.

In een gezonde samenleving zouden daarom niet de linkse dada’s van De Morgen en co dagelijkse schering en inslag moeten zijn, maar – onder andere! – het uitblijven van passende maatregelen om tot een rechtspraak te komen die zulke zware feiten naar verhouding bestraft.

Zo voelt de meerderheid van de bevolking het ook aan, en ik zie niet meteen een reden om die bevolking ongelijk te geven.

Als we de oogst van niet eens veertien dagen redactioneel dada-nieuws bekijken, dan moeten we bovendien goed beseffen dat dit geen eenmalig gegeven is of toeval, maar dat dit soort morele verwijten dagelijkse kost is, steeds weer, dag in dag uit, week in week uit. Elke dag weer opnieuw krijgen mensen die zich ergeren aan het gebrek aan bestraffing van echte, zware misdaden rond de oren geslagen dat ze moeten zwijgen, want dat ze zelf bij herhaling in de fout gaan of daar in ieder geval een aangeboren aanleg toe hebben, omdat ze van nature discriminatoir, racistisch, homofoob enz. zouden zijn.

Het maatschappelijk effect daarbij is, bovendien, dat over een hoop onderwerpen geen normaal debat meer mogelijk is, omdat erover praten op een andere manier dan door de moderne morele pastoors wordt gewenst al een misdaad op zich is. Intussen verhuist de aanpak van de hoger genoemde wanverhouding naar de laatste rij.

Het topje van een ijsberg

Ik vrees nu dat het journalistieke gedrag van De Morgen en co slechts het topje van een vreselijke, angstaanjagende ijsberg is. Onder de oppervlakte zit namelijk de aanvaarding van de dominantie van allochtonen en/of andersgeaarden boven de gewone autochtonie, en, in het algemeen, de afbraak van de traditioneel gegroeide maatschappelijke en genealogische structuur. De Morgen en co willen een totaal andere wereld.

Onder de allochtonen zijn de moslims de meest luidruchtige groep, of ieder geval de meest veeleisende. Denken we maar aan ‘de jongeren’ die amok komen maken omdat ze zwemmers te naakt vinden. De gevoelens van de allochtonen, vooral van de moslims onder hen, mogen echter zeker niet worden gekwetst, ook al schuift zodoende onze eigen cultuur in islamitische richting op. We moeten tolerant en inclusief zijn, anders keren we ons immers tegen de menselijkheid. Intussen moeten wij – de autochtonen – onze mond houden en als we dat niet doen krijgen we de reprimandes van De Morgen en co op ons dak.

Het sluit allemaal perfect aan op wat al enkele keren is gebeurd: als een potentaat uit het Midden-Oosten zich verwaardigt onze minderwaardige cultuur met zijn hoogverheven bezoek te vereren, worden wij verondersteld antieke naakte standbeelden te bedekken, want die zijn aanstootgevend. Ik herinner maar even aan het bezoek van de Iraanse president Rouhani aan Rome. Ik zwijg dan nog over het doodvonnis dat door “ayatolla’s” tegen de schrijver van de Duivelsverzen werd uitgesproken of de ophef die werd gemaakt toen er over de profeet cartoons verschenen. Moet ik Charlie Hebdo in herinnering brengen? We moeten dus onszelf censureren om binnenwandelaars niet voor het hoofd te stoten.

Het lijkt wel op het weg met ons.

Als we dat allemaal zien, zou men verwachten dat diegenen die beweren de democratie in verdediging te nemen heel andere onderwerpen aan de orde zouden stellen dan wat we bij De Morgen en co moeten lezen.

Mede-oorzaak van maatschappelijke spanningen

Ik schrijf de hele tijd: “De Morgen en co”. In de inleiding schreef ik al dat De Morgen wellicht een van de meest calcitrante verpersoonlijkingen is van deze strekking. Ze vormt, denk ik, maar een deel van een aanzienlijk grotere kliek. We zien namelijk hoe alle betrokken elites – er zijn er uiteraard die zich tegen de geëiste pensée unique verzetten, maar die mensen klinken veel minder luidruchtig – zich aaneen sluiten om samen een soort collectieve kansel te bestijgen van waar het gewone volk dag in dag uit de les moet worden gelezen. Aaneensluiten? Kijken we maar eens naar de VRT, Sampol, Gazet van Antwerpen, De Wereld Morgen, Apache, op verschillende plaatsen aan de uniefs… Natuurlijk schrijven ze vaak van elkaar af, maar ze doén het toch maar. Kritische geesten kunnen dit lijstje aanvullen met namen uit de politiek, het openbare leven, jazelfs: uit het secundair onderwijs. Ik noem ze hier allemaal samen voor het gemak “De Morgen en co”. In ieder geval overstemmen ze allemaal de hen onwelgevallige meningen.

Je kunt het een te grote stap in de gedachtengang vinden, maar hierbij rijst inderdaad het beeld van een (gedeelte van de) elite die zichzelf boven de massa verheven waant en zichzelf de kennis van goed en kwaad toeschrijft. De verzameling der Gutmenschen.

Mag het dan verbazen dat er in het volk wat begint te broeien? Dat er verkiezingen van het onbehagen plaatsvinden?

Dat volk bestaat namelijk niet uit ongeschoold plebs dat nodig moet opgevoed worden, maar uit vaak hooggeschoolden die best wel in de gaten hebben wat er gaande is. Zij vormen het corpus van onze gemeenschap en van onze democratie. Het gaat om hardwerkende mensen met kinderen die ze zo goed mogelijk willen voorbereiden om in de toekomstige maatschappij te functioneren. Het gaat om mensen die best wel weten wat goed is en wat slecht is.

Zij hebben dat morele vingertje niet alleen niet van doen: ze worden het ten gronde beu.

En zo zien we het ontstaan van een inderdaad wat wrokkige tegenbeweging, die uitgaat van wat sommigen de onderbuik noemen, anderen het gezond verstand en nog anderen het verlangen naar een realistisch evenwicht. Die tegenbeweging had vroeger soms al eens een expressiemogelijkheid. Ze schreef vrije opiniestukken in de kranten en soms werden die opgenomen. Maar hun plaats werd veelal ingeruild voor politiek correcte “columnisten” die het legertje morele pastoors nog kwamen aandikken. Vervolgens begonnen mensen naar blogs en de zogeheten sociale media te grijpen. De elites reageren daarop met wat gehuil over “fake news”- tot in de EU toe. Want ze verdragen geen tegenspraak.

Hiermee wordt de massa van het volk – de moderne tot bourgeoisie ontwikkelde versie van wat Marx het proletariaat noemde – onthoofd. Een belangrijk deel van de elite kijkt al te vaak de andere kant op, in plaats van zich in te laten met de zorgen van de mensen.

Ze kijkt de kant op waar zij meent haar ideale wereld aan te kunnen treffen. De hele tijd door houdt die elite zich bezig met haar eigen utopia en heeft zo doende niet in de gaten dat ze zelf mede de oorzaak is van maatschappelijk ongenoegen. Om problemen aan te pakken moet je ze namelijk eerst benoemen. Maar voor de elite is zelfs het benoemen zelf van die problemen al ongewenst! Ik herinner even aan het verdonkeremanen van het bepotelen van vrouwen door ‘vluchtelingen’ in Bielefield. Daardoor echter verrotten die problemen, ze veroorzaken wrok bij een volksmassa die zich verraden weet of zelfs: die zich gekwetst voelt door de arrogantie van een elite die zichzelf verheven heeft tot de nieuwe pastoors op hun kansel, alsof de moderne mens niet tot zelfstandig waarnemen en denken in staat is.

Irrelevant voor de gezondheid van onze maatschappij

Die elite is niet alleen mede-oorzaak van maatschappelijke spanning. Ze is gewoon irrelevant voor de gezondheid van onze samenleving. Ze geeft geen leiding.

Ik geloof waarachtig dat de problemen zoals die van milieu en klimaat betere partijgangers verdienen dan een stel schijnlinkse hemelbestormers of wat opgepookte grotendeels onwetende kinderen of jongelui die over de wereld nog alles moeten leren. Schijnlinks, omdat – volgens mijn primitieve gedachtengang – de zorgen van de modale, de gewone mens de centrale kopzorgen zouden moeten zijn van lui die zich socialistisch of gewoon maar sociaal willen noemen. Als een buschauffeur van de Lijn via Facebook, tegen de regels in, zijn ongenoegen uit naar aanleiding van het uitblijven van bestuurlijke maatregelen na het zoveelste geval van agressie, dan lezen we in De Morgen daar helemaal niets over. Nochtans zijn precies dat de problemen van onze mensen.

Hetzelfde kun je zeggen over de economische problemen. Die werden uitbesteed aan de technocraten van Europa, die helemaal geen voeling hebben met de zorgen van de mensen. Als De Morgen en co met evenveel ijver als ze voor hun dada’s aan de dag leggen de aandacht zouden vestigen op bijvoorbeeld de wereldwijd uiterst gevaarlijke monetaire situatie, dan zouden we anders moeten oordelen. Op dit ogenblik is de bij elkaar opgetelde schuld van alle staten groter dan het wereldproduct. In werkelijkheid is overheidspapier dus waardeloos. Nochtans steekt in dat papier het zweet van de werkende mens, waarvoor de linkse elite het beweert op te nemen.

Het verdwijnen van de menselijke dimensie in sectoren zoals de verzorgingssector of de bankwereld, de ware gevolgen van de massale migraties, de ondermijning van ons wetenschappelijk vermogen, de kwaliteit van ons onderwijs: al dat soort fundamentele problemen geniet niet bepaald diezelfde onafgebroken belangstelling van een elite die zichzelf in welvaart wentelt, levend in haar eigen afgesloten wereldje en die de roep van de minder gelukkigen wegwimpelt als “foertstemmen”. Zelfs ‘liberalen’ bezondigen zich hieraan. Want als P. Dewael de electorale schreeuw om aandacht voor de problemen van de gewone mens wegzet als extremisme, is dat ronduit onfatsoenlijk, hoogst onbeschoft en diep-ondemocratisch.

Onze maatschappij vertoont bijgevolg het beeld van een tweedeling. Misschien was de kloof tussen elite en volk zelfs nooit groter dan vandaag. Ze wordt echter enigszins verdoezeld omdat het in onze westerse staten voor de modale mens voorlopig materieel nog goed is om te leven.

Ondanks het gezwets van het de kop weer opstekende communisme, schuilt ons échte probleem in het feit dat onze samenleving uit elkaar valt. Of beter: dat leiders hun volk in de steek laten, al betreft dat laatste euvel heus niet alleen de activistische linkerzijde. Ik verwijs naar een recent ontslag van een gendercriticus door een multinational in Polen. En dat – mede als gevolg daarvan – onze samenleving verkruimelt omdat de modale mens geen andere keus meer gelaten wordt dan zich op te sluiten in zijn eigen, persoonlijke coconnetje. Dat is de enige manier om in deze harde maatschappij te overleven.

We hebben geen dominante elite meer die aan onze samenleving leiding wil geven om die in haar voortbestaan te verzekeren. Het luidst krijsende deel van de elite, alvast in de media zoals blijkt, slaat ons integendeel dagelijks om de oren met wat slogans over antiracisme en diversiteit. Zo ondermijnt ze de zo noodzakelijke homogeniteit, zonder dewelke geen enkele samenleving kan blijven bestaan. We missen een beslissend dominante leiding die een voorbeeld kan zijn omdat ze een natuurlijke voeling heeft met de bevolking.

Voor de gezondheid van onze maatschappij is de elite van het slag van De Morgen en co irrelevant.

De nieuwlichters terugdringen en de natuur gehoorzamen

Het kan fel klinken, maar het wordt de hoogste tijd dat de groep die zich in de elitepositie heeft gehesen daaruit wordt verdreven. Dat geldt zeker voor die groep die zich de communicatie in onze samenleving heeft toegeëigend en waarmee ik dit essay begon.

Die verdrijving moet alleen al om pure democratische redenen gebeuren. Met welk recht immers leggen zij een meerderheid het zwijgen op?

Maar meer fundamenteel moet het wereldbeeld dat ze aankleven en de daarmee verbonden denkbeelden worden bestreden.

De thans dominerende elite vergist zich immers ten gronde. Ze zit vast in een eigen discours, dat niet alleen onvoldoende op het respect voor de werkelijkheid berust. Dat discours is ook nog eens moralistisch. In werkelijkheid kijken De Morgen en Co door een kachelpijp naar de wereld. Intussen janken ze mee in een rancuneuze hetze tegen de heterofiele blanke autochtoon.

Laat ons even iets concreter worden.

We beperken ons tot de genoemde dada’s van De Morgen en co – racisme, homofobie, discriminatie en extreemrechts denken. Hun bekommernis heeft als kerndoel de vestiging van de multiculturele maatschappij en bijhorende diversiteit, deze laatste uitgerekt tot de biologische diversiteit. Ze noemen dat ruimdenkendheid en universalisme en verklaren zich daarmee te verzetten tegen elke vorm van enggeestige kerktorenmentaliteit.

In een wereld van globalisering wordt het etnisch principe echter steeds belangrijker. Etniciteit draait fundamenteel om de ervaring dat een collectiviteit intens samenhangt omdat alle leden ervan eenzelfde oorsprongsbeleving hebben. Dat is belangrijk, omdat de wederzijdse etnische identificatie in een samenleving het mogelijk maakt dat de rijken betalen voor de armen. Op een andere manier is het nog nooit gelukt zoiets lang vol te houden, tenzij met pressie en geweld.

Ik heb het zelf onderzocht: Vlamingen zijn niet racistisch, houden niet van discriminatie, maar zijn wel etnisch. En zo zal het voor alle westerse volkeren wel zijn. De Morgen en co hebben zich laten inpakken door een vreemd mengsel van postmodernistische dromerijen en een verzameling zelfverzonnen nieuwe waarheden. Dat is uitgelopen op de fictie van het multiculturalisme. In de nogal vreemde gedachtenwereld van het postmodernisme kun je met culturen immers doen wat je wil. Volgens de paus van het postmodernisme, Derrida, bestaat er namelijk geen vaste waarheid en bestaat er alleen maar tekst, dit is: de waarheid is wat wij denken dat waarheid is.

Ook de homofilie is veel minder een probleem dan De Morgen en co ons willen aanpraten. Mensen weten al eeuwen dat sommige mannen zich eerder vrouw voelen en omgekeerd. Zelfs bij dieren komt het voor. Zo is de natuur. Punt. Op middeleeuwse prenten kom je regelmatig het beeld van de hermafrodiet tegen. Er zijn mij geen middeleeuwse ‘progroms’ tegen homofielen bekend. Wel tegen Joden – en jammer genoeg nogal veel. Over homofilie werd eerder zedig gezwegen en men liet die mensen voorts met rust. Toch wist iedereen dat homofilie voor de voortplanting irrelevant is, want daar is heterofilie voor nodig. Als er vandaag meer homofobie wordt geconstateerd zou dat wel eens veel meer het product kunnen zijn van het werk van de schare homofiele pleiters dan van een soort natuurlijke afkeer bij de volksmassa.

We worden mens door onder de anderen te leven. Het volstaat niet te zeggen dat we elkaar nodig hebben. Het zit veel dieper. We beginnen onze moedertaal al te leren nog voor we geboren worden. Daarom heet zoiets “moedertaal”. Tot nader bericht bestaat er niets iets zoals vadertaal – tenminste niet zolang het links-groene doctor Faustusgilde de mannen niet dwingt een baarmoeder – baarvader? – te laten inplanten. Onze hersenen worden geprogrammeerd volgens de modellen die we uit onze omgeving opnemen. De mens is géén op zichzelf staand individu dat zo maar vrij over alles en nog wat kan denken en beslissen wat het wil. Tradities en ervaring zijn heel belangrijk.

Zoals zovele diersoorten behoeft ook de menselijke groep een leiding, die de hele groep op een overtuigende maar wel realistische wijze de toekomst in trekt. Anders lonkt het recht van de sterkste. Is dat een rechtse positie? Het lijkt me eerder wijze voorzichtigheid.

Dat zijn simpele dingen die we allen voor ogen zouden moeten houden. Ze zijn van fundamenteel belang, omdat ze hun oorsprong vinden in de natuurlijke gesteldheid van de menselijke soort zelve. Als we ze involgen, maken we misschien kans om de maatschappelijke en gerechtelijke evenwichten te hervinden waar we nu naar smachten.

We moeten dus af van een elite die zich de enige eigenaar waant van het correcte wereldbeeld en die gelooft dat wie andere denkbeelden koestert, dan maar van mening moet veranderen.

In hun eigen wegkijken van de dagelijkse menselijke zorgen van de hedendaagse modale Vlaming hebben ze hun eigenlijke linkse gedachtengoed overigens zélf dodelijk geamputeerd. Ze lijken daar wanhopig en gepikeerd op te reageren.

Daar schuilt de ware reden waarom de zich socialistisch noemende strekkingen electoraal steeds verder achteruit boeren, ofwel nog slechts kunnen teruggrijpen naar opgeklopte maar hopeloos achterhaalde tegenstellingen tussen bourgeoisie en proletariaat. In die omstandigheden moeten de Gutmenschen van de Morgen en co, en de hele meute die er mee samenhangt, niet opschrikken van een “verkiezing van het onbehagen”. Dat lokken ze zelf uit.

Waar we echter zeker van kunnen zijn: uiteindelijk wint de natuur altijd.

Desnoods door een beschaving van de aardbodem te vegen.

En tot slot nog een afsluitertje van Trouw-columist Sylvain Ephimenco op 27/6/’19:

“Deze kleine kliek van zelfgekroonde gidslanders wenste toen de wereld te showen hoe ze zich in Nederland van alle vaderlandse kenmerken hadden ontdaan. De Nieuwe Universele Mens moest, met behulp van gekunstelde zelfhaat, uit een gemondialisaeerde en zouteloze brij opstaan. Voor hen klonk vaderlandse liefde en traditie als bekrompen, chauvinistisch en gedateerd.”

Mooi toch?

Jaak Peeters

Juli-augustus 2019

Het gaat er vreemd aan toe in dat journalistieke wereldje van ons. De “verslaggeving” van de recente verkiezingscampagne – alea iacta est, overigens – maakt het moeilijk om over het beeld van een politiek activistisch journaille heen te kijken. Een media-coryfee zei dat dit de meest gemediatiseerde campagne is die hij al meegemaakt heeft.

Natuurlijk trachten politici de pers in hun voordeel in te zetten. Ervaren politici bespelen de journalisten, zoals deze laatste de eerste bespelen.

Zo bezien lijkt alles in evenwicht, maar dat is het niet. Dat komt omdat het tot de taak van de politiek behoort om het publiek voor haar zaak te winnen. Daartoe moet zij gebruik maken van onder meer de mogelijkheden die de media bieden. De taak van de journalistiek daarentegen draagt een heel ander karakter. De pers moet niet overtuigen of zieltjes winnen. De taak van de pers binnen een zich democratisch noemende maatschappij is het informeren van de lezer of kijker. Natuurlijk mogen journalisten hun oordeel uitspreken over de feiten. Ze hebben het recht om politieke standpunten af te wijzen of goed te keuren, net zoals ieder ander burger. Maar als ze zoiets doen, dan mag van hen verwacht worden dat ze hun journalistenpetje even aan de haak hangen en zichzelf opstellen als één van die duizenden geëngageerde burgers, die zich al dan niet terecht zorgen maken over de gang van zaken. Journalisten zouden overigens in hun handjes moeten wrijven omdat ze in een bevoorrechte positie verkeren als ze hun eigen politieke mening willen ventileren: de modale burger heeft heus niet zo makkelijk toegang tot de kolommen van de krant. En daarbij gaat de journalistiek zelf niet vrijuit.

Dat besef zou de journalist er nog meer toe moeten aanzetten scherp onderscheid te maken tussen zijn positie als bewust burger en zijn taak als informant van de burger.

Hieronder zal ik enkele voorbeelden geven om te laten zien dat dit onderscheid soms ver te zoeken is. Daarbij zwijg ik gewoon over de massieve steun voor ‘Groen’ vanuit de media.

Het is kwalijk wanneer de journalist niet alleen de activistische pet opzet, maar nog eens doelbewust zijn taak als informant verknoeit door sommige delen informatie gewoon achter te houden of sommige vragen niet te stellen, waar die elders – al dan niet terecht, dat maakt niet uit – wel gesteld worden.

Alvorens naar de hoofdmoot van mijn argumentatie te gaan, wil ik eerst een tekenend voorbeeld geven.

Waarom heeft niemand uit de journalistieke wereld aan de leider van de communistische Partij van de Arbeid, Peter Mertens, gevraagd of hij en zijn kompanen het klassieke streefdoel van alle communisten overal te wereld hebben afgezworen: de vestiging van de dictatuur van het proletariaat? Want die dictatuur vloekt direct met het principe zelf van de democratie. Het Vlaams Blok kwam zogenaamd om die reden in een cordon terecht. Ik heb geen enkele journalist de vraag weten stellen. Ik heb ze zelf eens gesteld en het antwoord luidde dat het moderne communisme niet langer met het communisme van Marx kon vergeleken worden. Dat was het. Dus ja: het communisme streeft de dictatuur van het proletariaat na. Is mijn conclusie fout? Als een eenvoudige columnist zoiets opmerkt, waarom horen we daar dan niets over vanuit de milieus van ervaren journalisten, die anders zo bedreven blijken in het uithoren – of meer – van politici, vooral als die andere standpunten aankleven dan de journalist zelf? Omdat we allemaal weten dat onze journalistieke wereld meer dan gemiddeld naar links overhelt, valt het niet vol te houden dat het hier om een onschuldige vergetelheid gaat: het is een omissie, een schuldig verzuim, een bewuste weglating. De lezer informeren is wel iets anders.

Maar laat me even een heel korte bloemlezing geven over wat alvast mij opgevallen is. Ik twijfel er niet aan dat dit lijstje makkelijk kan worden aangevuld.

Iedereen herinnert zich de ophef in verschillende kranten toen Dewever verklaarde dat bij toeneming van de gemiddelde leeftijd zich de noodzaak tot langer werken zou opdringen. De énige krant die min of meer correct de positie van Dewever weergaf was De Tijd, die het langer werken gekoppeld hield aan het ‘bij verdere stijging van de levensduur’. Alle andere kranten ontkoppelden deze twee elementen, zodat het leek alsof Dewever alleen maar opriep tot langer werken. Omdat velen liefst zo vroeg mogelijk met pensioen gaan en dus huiveren voor een langere loopbaan, weet elkeen dat zulke uitspraak Dewever stemmen kost en dat is ongetwijfeld ook gebeurd. Het is allemaal zo manifest, dat het moeilijk wordt om de bewuste bedoeling te ontkennen.

Iets gelijkaardigs ging er om toen kranten ophef maakten over de vraag van diezelfde Dewever aan Francken: “Is uw vliegtuig al vol?” Bedoeld is: vol met illegalen die gerepatrieerd worden. Natuurlijk zat vooral Almaci meteen op haar paard, want ze vond een dergelijke uitspraak uitzinnig slecht, buitennissig en hatelijk. Het leek wel dat Almaci op dat ogenblik het hele bataljon van de journalistiek aanvoerde, want die journalistiek deed alsof ze walgde van de uitspraak van Dewever. Natuurlijk ging het storm weer heel snel liggen, want de vraag van Dewever was en is zo normaal als maar zijn kan. Weer ging het niet om de inhoud van de boodschap die Dewever volgens de betrokken journalist bracht, maar om de sfeer die rondom de partij van Dewever kon worden opgehangen. Het kwam zover dat de journalist die de bewuste uitspraak in een Franstalig medium had uitgebracht, enkele dagen nadien zelf wist mee te delen dat het volgens hem allemaal nog wel meeviel. Denkelijk is hij zelf geschrokken van de overtrokken mediatieke reactie.

Liever dan een smeuïge titel waarin staat dat de ene partijvoorzitter de andere voor paljas uitscheldt, zou ik liever vernemen wat de inhoud van hun discussie was. Ik bleef echter op mijn honger. Ik noem zoiets geen fatsoenlijke journalistiek – ook al hoort gescheld niet. Tenzij ik moet geloven dat het allemaal maar spel is of emocultuur. Dat verkoopt, weet je wel. Het is redelijk dat de grootste partijen het meest ondervraagd worden. Maar laat het dan inhoudelijk zijn.

Wie even teruggrijpt stoot op nog wel meer van dergelijke journalistieke exploten.

Ook het Vlaams Belang mocht zijn dosis schuin proza in ontvangst nemen. Bijvoorbeeld doordat radicaal-rechts – voor één keer eens niet “extreemrechts”- telkens weer in verband met Rusland werd gebracht. Rusland zou op vraag van dat radicaal-rechts de verkiezingen in westerse staten beïnvloeden. Niet dat ik eraan denk om die beïnvloeding te ontkennen, maar ik twijfel er niet aan dat er ook in het Westen groepen zijn die dergelijke beïnvloeding op het oog hebben, onder meer de pers zelf.

Het viel op dat op luttele dagen tijds de FPO-affaire in Oostenrijk, de opkomst van Farage in Groot-Brittanië, de uitspraken van Verhofstadt als zou N-VA aan de foute kant van de geschiedenis staan, het wegzetten van Brexit-aanvoerder Johnson in Groot-Britannië als een showman zonder plan, de oproep van Verhofstadt om vooral niet voor het Vlaams Belang te stemmen en de associatie door De Gucht van de nationalisten met het Hitlerisme allemaal tegelijk als één grote lastig door te slikken brok aan de lezer opgevoederd werd.

Zoiets kan gewoon geen toeval zijn.

Oh ja, Jan Segers verklaarde in zijn redactioneel stuk dat de stelling van Dewever over de wettelijke pensioenleeftijd al in 2012 door Van Rompuy “de logica zelf” werd genoemd. Maar wie leest er een redactioneel commentaar? De meeste mensen lezen alleen maar de titels en bladeren vervolgens door naar de sportbladzijden. In de massa van andersgetinte berichten klinkt de uitspraak van Segers daarom als een schriel stemmetje, dat bedoeld is om onopgemerkt te blijven.

Is daar geen verzet tegen? Natuurlijk wel. In de talloze blogs en op de sociale media. Maar die werden al langer als Fake News verdacht gemaakt. Ze zijn het regime niet welgevallig.

Deze bloemlezing kan volstaan.

Het wordt aartsmoeilijk om zich van de indruk te ontdoen dat we te maken hebben met een journalistieke groep die haar eigen politieke voorkeuren niet alleen koestert, maar ze ook wil doordrukken. Ze doet dat door bewuste weglatingen, door uitspraken uit hun verband te halen waardoor een verkeerde indruk ontstaat, door het zwijgen over uitspraken die pertinent onterecht zijn en door het bewust associëren van voor haar ongewenste opvattingen met historische feiten of een externe vijand. Met dat laatste speelt ze onder één hoedje met de bobo’s van de EU, voor wie – met name – Rusland afgeschilderd moet worden als het grote gevaar, terwijl dat land niet eens over de economische mogelijkheden beschikt om een echte oorlog te beginnen. Hier wordt gewoon de klassieke truuk toegepast: om eenheid te scheppen binnen een totaal verdeeld Europa hangt men het beeld van een externe vijand op.

Het is allemaal doorzichtig.

Het is meer dan dat: het werkt afstotend. Het jaagt de kiezer, die de manipulatie best wel doorziet en het zo stilaan beu wordt, naar die vermaledijde populisten – diegenen die door het journaille tot protoype van de politieke slechtheid werden verheven. Of het maakt hem apathisch, omdat de pers nalaat om de belangrijke dingen die de kiezer echt aangaan in de verf te zetten.

In de hitte van de strijd waait de essentie nogal eens weg. Maar toch: moet de journalistiek daarin meegaan? Je vraagt je trouwens warempel af of al dat gedebatteer niet op de eerste plaats dient om de media zelf in de verf te zetten. Misschien – héél misschien – zit de journalistiek zélf gevangen in haar eigen journalistieke spelletjes. En is ze elke zin voor zelfkritiek verloren.

Het slachtoffer? De democratie, want die ‘draait’ op correcte informatie.

Toemaatje:

De Europese naties moeten opgaan in een superstaat, zonder dat de bevolking in de gaten heeft wat er aan het gebeuren is. Dit gebeurt stap bij stap, die ieder afzonderlijk als economisch noodzakelijk wordt voorgesteld, maar die samen uiteindelijk en onomkeerbaar naar een Europese federatie leiden. Deze uitspraak wordt toegeschreven aan Jean Monnet.

Het vermoeden is gewettigd dat steeds meer mensen echter best wel in de gaten hebben wat er gebeurt. En dat ze mede daarom de omissies van de pers des te scherper aanvoelen.

Jaak Peeters

Mei 2019

Wetenschap vereist een kritische ingesteldheid. Dat wil zeggen: een wetenschapper kijkt heel kritisch toe, zoekt verbanden tussen wat hij waarneemt en tracht die verbanden te verklaren of uit te leggen. Vervolgens zoekt hij uit of de verklaringen die hij vermoedt ook met de feiten in de werkelijkheid kloppen.

Essentieel voor elke wetenschappelijke houding is dus: de kritische geest. Die kritische geest brengt met zich dat elk standpunt, hoe helder ook verwoord, altijd voor voorlopig wordt gehouden.

Ik geef een voorbeeld.

In de zeventiende en zelfs het begin van de achttiende eeuw was er een algemeen bekende theorie die verklaarde waarom iets brandbaar is. Elke stof zou namelijk een zekere hoeveelheid Flogiston bevatten. Flogiston is datgene wat de brandbaarheid veroorzaakt. Het is geurloos, gewichtloos en smaakloos. Dat was een heel heldere, aannemelijke verklaring.

Alleen: ze sloeg de plank kilometers mis. Flogiston bestaat helemaal niet. Dat iets brandt betekent niets anders dan dat die stof zich met zuurstof verbindt.

Zo zie je dat een kritische geest absoluut noodzakelijk is.

Natuurlijk geldt die kritische houding niet alleen voor de wetenschap: ze is eigen aan het democratisch samenleven. Een samenleving waarin mensen geen kritiek mogen geven, noemen we dictatoriaal.

Welnu: het komt me sterk voor dat ons vanuit een dictatoriale houding een theorie ten aanzien van het klimaat wordt opgedrongen. Dat zou namelijk opwarmen en die opwarming is voor het overgrote deel op het conto van de menselijke activiteit te schrijven. Wie deze leerstelling durft te betwijfelen, wordt immoreel genoemd. Van Ypersele de Strihou meende zelfs dat mensen die het geldende verhaal over het klimaat kritisch bekijken in de gevangenis zouden moeten geworpen worden! Dictatuur in naam van een wetenschappelijk genoemde theorie dus. Stel je voor dat de lieden die destijds betwijfelden of die fameuze Flogiston wel verantwoordelijk kan worden gesteld voor de brandbaarheid van stoffen, in de gevangenis zouden zijn gestopt.

Kunnen we een dergelijke dictatoriale houding aanvaarden? Mogen we aanvaarden dat een kritische houding tegenover een opvatting in de sfeer van de moraliteit terecht komt?

Zelf heb ik altijd de democratie verdedigd en heb ik me altijd verzet tegen censuur, politiek correct denken en gelijk welke andere vorm van dictatoriaal gedrag.

Voor schrijver dezes volstaat dit alles om ook inzake de klimaathysterie – want daar lijkt het steeds meer op – mee te helpen ‘tegengas’ te geven.

Dat gebeurt door overname en verdere verspreiding van Nieuwsbrief nr 98 van Pjotrs Dwarsliggers, die op 15 april 2019 verscheen.

Ik geef de tekst hierna integraal weer.

Jaak Peeters

18 April 2019

Er is dezer dagen weer veel te doen geweest over rekeningrijden. Ter herinnering: daar is in Vlaanderen al sprake over sinds 2008. In februari 2008 verklaarde Kathleen van Brempt (SPA) dat zij rekeningrijden voor personenwagens niet zag zitten. Vanaf 1 april 2016 kwam er een kilometerheffing voor vrachtwagens. Van Brempt zelf had hiervoor 2010 in gedachten.

In Nederland en elders woedt de discussie al minstens sinds 2005.

Een pak mensen noemt het rekeningrijden een verdekte vorm van belasting. Dit als het eerste of belangrijkste oogmerk van de bewindvoerders te zien, lijkt echter overdreven.

Rekeningrijden lijkt namelijk veeleer een methode om via het verhogen van de prijs het autorijden te ontmoedigen. Zoiets als het verhogen van de prijs van de dieselbrandstof om mensen ertoe aan te zetten elektrische wagens te kopen.

De beoordeling of dit een goede methode is om het fileprobleem op te lossen valt buiten de bevoegdheid van schrijver dezes, al moeten vele vragen worden gesteld. Misschien zijn we bijvoorbeeld beter af met een bevolkingsdaling door het afremmen van de massieve immigratie die we nu meemaken. Maar dat is dan weer de slechte kant van de geschiedenis. En het zint economen niet, want die kennen alleen de eeuwige groei.

In ieder geval is de vraag legitiem of er überhaupt nog voldoende maatschappelijk draagvlak kàn bestaan voor nog maar eens een belasting in een land dat er prat kan op gaan zo ongeveer de hoogste belastingscoëfficiënt ter wereld te bezitten.

Het moet worden toegejuicht dat belastingbetalende kiezers onderling af- en overwegen. Zoiets heet democratie.

Maar dan komt het punt.

Zoals bekend was Bart De Wever tot voor enige tijd voorstander van rekeningrijden. Dat is zijn zaak. Sinds enkele dagen weten we dat hij van mening is veranderd. Als U en ik van mening veranderen, kijkt niemand daarvan op. Maar als een vooraanstaand politicus dat doet, dan geeft dat kennelijk aanleiding tot schampere commentaren.

Zo vond de commentator van één van Vlaanderens meest gelezen dagbladen niet beter dan de volgende vraag als titel van zijn stuk te plaatsen: “ Waarom de kilometerheffing even verdwijnt? Bart De Wever heeft schrik van U!”

Ten eerste: nogal wiedes dat een politicus “schrik” heeft van de kiezer. Stel je voor dat dit niet zo zou zijn!

Ten tweede: “even verdwijnt”. Iedereen weet dat telkens weer wordt teruggegrepen naar de techniek van de financiële ontrading. Suggereren dat een heffing na verkiezingen toch weer ter sprake zal komen, is dus de al wagenwijd openstaande deur intrappen. Het gemene zit in de suggestie dat een politiek tegenstrever per definitie onbetrouwbaar is. Voor een redacteur die zich tegen populisme beweert te verzetten, is dat bedenkelijk. Dat “politiekers” per definitie onbetrouwbaar zijn, is gewoon cafétoogpraat. Een redacteur moet zo’n ideeën echt niet voeden.

Ten derde: zou het kunnen dat de commentator met veel genoegen gniffelt omdat mede door ‘zijn’ blad een belangrijk partijvoorzitter gedwongen werd zijn mening te herzien? Waarom anders die schamperheid? Het moet wel een heerlijke streling van ’s mans ijdelheid zijn te weten dat hij en zijn mede-schrijvelaars een welbespraakt en ervaren debater gevloerd hebben.

Uiteindelijk is de hele zaak een voorbeeld van een non-event. Het ter tafel liggende voorstel blijkt na discussie in de maatschappij niet haalbaar omdat niemand het wil. Ziedaar het resultaat van een democratisch debat. En dus trekt de politicus zijn voorstel in.

Daarmee zou de kous af moeten zijn.

Ook als de partij van hun eigen voorkeur voor het naderende electorale verdict staat, zouden redacteuren zich tegen elke vorm van cafetoogpolitiek moeten keren. Want dààr zijn ze radicaal tegen, zo vertellen ze de argeloze lezer toch. Consequent hiermee verwacht die lezer dan ook dat redacteuren baan geven aan de politicus die het volk voor zijn ideeën tracht te winnen in plaats van het achterna te lopen. Of anders verwacht hij tenminste gegronde argumenten die de discussie voeden.

Hier gebeurt in ieder geval iets heel anders. Ze klemmen een politiek tegenstander in een dilemma vast. Stel je voor dat De Wever géén “schrik” zou hebben gehad. Dat rijdt hij zich electoraal te pletter. Ofwel plooit hij voor de volkswil en dan bezondigt hij zich aan dat vermaledijde populisme, dat diezelfde redacteuren eerst opgeklopt hebben. In de beide gevallen kunnen de dames en heren zich achteraf op een gemakkelijke manier verkneukelen.

De redacteur in kwestie had zijn stuk beter een andere titel gegeven.

Dan was hem de verdenking een moddergooier te zijn bespaard gebleven.

Jaak Peeters

April 2019

Bij de provinciale statenverkiezingen van 20 maart 2019 in Nederland werd het Forum voor Democratie meteen één van de grootste partijen. De partij flirtte zelfs met de eerste plaats. Ze deelde een flinke klap uit aan onder meer de VVD, de partij van premier Rutte.

Thierry Baudet, voorzitter van Forum voor Democratie – afgekort FvD – en zelf gepromoveerd tot wetenschappelijk doctor in de rechten, had zijn campagne opgebouwd rond drie thema’s: directe democratie, beheersing van de immigratie en terugschroeven van de economisch rampzalige klimaatwet.

Al bij de exitpols klonk het in de pers over een overwinning van “de rechtspopulistische FvD”, zowel in De Telegraaf, Trouw en NRC als in Het Laatste Nieuws , Knack en zelfs in de meestal beschaafde Tijd. Alleen de Volkskrant was genuanceerder: de redacteur van die krant was zo beleefd er bij te schrijven dat de term ‘rechtspopulisme’ door de tegenstanders van Baudet in de mond worden genomen. De voorstanders noemen FvD ‘de partij van het verzet tegen de gevestigde orde’.

In Vlaanderen is FvD misschien nog niet zo goed bekend. Daar zal nu wel verandering in komen.

In het algemeen kun je enige overeenkomst vinden met de beweging van de vermoorde Pim Fortuyn, wiens dood door Chris Dusauchoit werd toegejuicht (“Nog twintig te gaan”). De genaamde Dusauchoit werd door het gerecht nooit lastig gevallen.

FvD wil de invoering van het bindende referendum. De partij wil een einde maken aan de heerschappij van de zogeheten partijprogramma’s. FvD staat kritisch tegenover een Europese superstaat, een Europees leger en het Europese immigratie- en asielbeleid. FvD verzet zich ook tegen de klimaathysterie, die Nederland op 500 tot 1000 miljard euro zou te staan komen.

Voor de gewone, modale burgers, zoals schrijver dezes, klinken al deze punten helemaal niet zo abstract of extremistisch – integendeel: ze lijken de redelijkheid zelve.

De eis naar meer betekenisvolle inspraak of invloed van de burger in het landsbeleid is een door-en-door democratische eis. Ze verwijst naar de Griekse burgers die op de Atheense agora discussieerden over oorlog en vrede. Of naar de stemmingen bij handopsteking bij de volksvergaderingen in de Zwitserse kantons.

Is daar misschien iets mis mee?

Dat Baudet en zijn medestanders een einde willen maken aan de beslissende invloed van partijsanhedrins zal niemand verbazen die de betekenis van het woord particratie kent. We gaan immers kiezen voor een partij. Die boekt dan aanzienlijke winst maar wordt vervolgens door duistere coalitietechnieken buitenspel gezet. We hoeven maar even ‘Ninove’ in herinnering te brengen. Of je krijgt een regeerprogramma waarvoor je niet gekozen hebt. Ik weet om de duivel niet waarom ik zoiets zou moeten goedkeuren.

Controle op de immigratie? In mijn Vlamingen zijn fatsoenlijke mensen heb ik onderzocht wat een staal van Vlamingen denkt over de stelling: “Vlaanderen is het land van de Vlamingen en moet voor hun kinderen behouden blijven”. Ik heb niemand gevonden die daar negatief op antwoordde. Wel maakten enkelen bedenkingen: ze wilden geen extreme houding aannemen. Wie deze materie iets beter kent, weet dat hier het principe van de etniciteit werkzaam is: ons kent ons, onze mensen zijn onze mensen en ons land is ons land. Wie daar van buitenaf in wil komen, kàn dat niet zomaar. Anders wacht ons de totale chaos. Voor die houding vallen vele argumenten aan te voeren, maar begrippen als discriminatie of racisme, waar extreemlinkse politici zoals Almaci en De Vriendt van “Groen” zo gretig mee slingeren, zijn hier volstrekt ongepast.

Over Europa – of beter de EU – is al zoveel kritiek geuit, dat ik hier kort kan zijn. Zopas werd bekend dat de EU-commisie het Marrakesjakkoord bindend vindt. Waarom hebben die kerels dat niet in december verteld, toen het moest ondertekend worden? Waarom hebben zij ons, kiezers, onwetend gehouden over hun plannen?

Kortom: als de partij van Baudet populistisch is, dan staat het woord populisme voortaan gewoon voor: “ de wil van de modale kiezer”.

De media en andere zichzelf tot elite verheffende kringen noemen het involgen van de wensen van de kiezer dus populisme. Ze smijten cafetoogpraat en het verlangen van de kiezers naar een ander, degelijk en doordacht beleid bewust op één grote hoop, alles onder de simplistische maar totaal valse noemer ‘populisme’. Eigenlijk willen ze de medezeggenschap van de kiezer niet echt. Ze willen de macht en verkiezingen zijn voor hen slechts een methode om die macht een schijn van legitimiteit te geven.

Wie dat wil doorbreken is een populist. Stemmen die niet passen in die strategie zijn een “last”(NRC).

Wat Baudet doet, is niets anders dan beleid voorstellen dat aansluit bij de wensen van de bevolking.

Volgens mij hebben we hier gewoon met die vermaledijde democratie te maken..

Quod erat demonstrandum. Voor zover dat nog hoefde.

Jaak Peeters

Maart 2018

Wat weten we met zekerheid over het klimaat en de klimatologische ontwikkeling?

Niet zo heel veel. In ieder geval veel minder dan wat je geneigd bent te geloven als je de stroom aan krantenartikelen over dit onderwerp bekijkt of toekijkt hoevelen er menen het klimaat te moeten ‘redden’ – alsof je het klimaat kunt redden zoals een drenkeling gered wordt.

Wat we zeker weten:

1. Het klimaat op aarde verandert. Het heeft dat altijd al gedaan en als de geologische of astronomische omstandigheden niet dramatisch veranderen zal het dat altijd blijven doen.
2. Wordt het warmer? Waarschijnlijk wel. Dat komt ook al omdat de Maunderperiode – de kleine IJstijd – achter de rug is en we nu dus volop naar het hoogtepunt van een interglaciaal gaan.
3. Door welke factoren wordt een klimaatverandering veroorzaakt? Op de eerste plaats door de zon. Maar eigenlijk gaat het om een hoop factoren en voor de meeste van die factoren is het precieze effect is nog onbegrepen.
4. Is de activiteit van de mens mee bepalend in de klimaatverandering? Misschien wel, maar door de feiten vernoemd in punt 3 is het onmogelijk te zeggen in welke mate en in welke zin de mens ‘oorzaak’ is van een klimaatverandering.
5. Moeten we de CO2 uitstoot verminderen? Waarschijnlijk wel, maar misschien wel om àndere redenen.

Wie deze dingen op een rijtje zet vraagt zich wanhopig af waar de klimaatopwinding van onze dagen vandaan komt.

Dat een paar tieners, aangevoerd door een exemplaar waarvan geweten is dat ze aan een psychische stoornis lijdt, deze hele opwinding kunnen veroorzaken is weinig waarschijnlijk. Dat sommige politieke partijen de amplitude van de opwinding ten eigen profijte mee opzwepen, weten we allemaal. Dat kranten hun kolommen volgeschreven moeten krijgen, ook.

Maar volstaat dat alles?

Op dit punt aangekomen zullen psychologen wijzen op twee voor de menselijke soort kenmerkende, voornamelijk emotionele gedragsfenomenen.

Ten eerste is er de angst.

Angsten zitten diep in de menselijke ziel verworteld. Eigenlijk beleeft elk levend wezen angst, zij het niet altijd even fel of op dezelfde manier als de mens. Dieren kunnen verlamd raken van angst als ze door een roofdier worden aangevallen. Ze zijn zodanig geparalyseerd dat ze zich als het ware gereed houden om afgemaakt te worden. Alle levende wezens vermijden situaties die hen angst inboezemen en slaan er voor op de vlucht.

De mens heeft een groot voorstellingsvermogen. Het gevolg daarvan is dat angsten vele vormen kunnen aannemen en het aantal situaties dat angst kan oproepen ontieglijk groot is. Daardoor is de angst in het leven van de mens een zo centrale emotie, dat zij het menselijk gedrag bij voortduring kleurt en stuurt.

Angst is een zeer primitieve emotie die alle andere overwegingen tijdelijk stil legt. De menselijke omgang met angst is erg complex. Soms wordt angst zelfs opgezocht. Omdat de angst zo fel is, is de beloning nadien des te groter als de angst overwonnen werd. We geloven dan bijvoorbeeld in de achting van anderen te stijgen. In dezelfde zin zijn mensen bereid soms vreselijke dingen te ondernemen om zich van hun angst te ontdoen. Als volksmenners erin slagen mensen het gevoel te geven dat ze onder hun leiding veilig zijn, dan zijn velen geneigd op de wekroep in te gaan. Daar bestaan voldoende historische voorbeelden van.

Menselijke angsten kunnen ook de vorm van een apocalyptisch eindtijd-denken aannemen. Hier verschijnt het tweede element: de collectiviteit.

Het tweede menselijke fenomeen is dan ook de door -en- door sociale zijnswijze van de mens. Het is bekend dat ons zelfbeeld, datgene wat we over onszelf denken en voelen, op de allereerste plaats bepaald wordt door wat we denken dat anderen over ons denken. Wat anderen doen of laten, is nog veel meer dan we geneigd zijn aan te nemen bepalend voor wat we zelf doen of laten. Als mensen in een zaal opstaan omdat de koning binnenkomt, zullen weinigen de moed hebben om te blijven zitten, hoewel ze het koningschap als instituut fel afwijzen. Ze zullen dan allerlei verklaringen verzinnen om zichzelf ervan te overtuigen dat ze in dit concrete geval hun antiroyalistische afkeer niet hoefden te volgen. Het vereist veel moed om in te gaan tegen het rondom ons geldende gedragspatroon en onze eigen weg te vervolgen. Dat is des te meer het geval omdat deze invloeden voornamelijk onbewust werkzaam zijn. Als iedereen van oordeel lijkt dat een situatie goed is, is het lastig om vol te houden dat dit niet zo is, ook al zijn er voldoende rationele argumenten. Psychologen spreken hier over cognitieve dissonantie: het zich emotioneel en grotendeels onbewust conformeren, omdat de spanning van het afwijkend denken en handelen onverdraaglijk is.

Deze beide verschijnselen, de angst en de psychologische afhankelijkheid van de socii, komen samen om massahysterische verschijnselen te duiden.

Het is dus niet de actie van grotendeels onwetende tieners die de klimaathysterie veroorzaakt. Wie naar de 5 punten kijkt waarmee deze bijdrage begon, wordt zelfs sceptisch als hij sommige klimaatwetenschappers de alarmklok hoort luiden. Als het terugdringen van de CO2-uitstoot nodig is, dan is de vraag of we ons niet beter voorbereiden op de klimaatverandering die er hoe dan ook zal komen. Misschien moeten we leren wonen, leven en werken op woonboten en aan maritieme landbouw leren doen. We doen er goed aan om ons los te maken van fossiele brandstoffen. Misschien vanwege de CO2-uitstoot, maar zeker omdat kolen en gas voor onze nakomelingen wel eens levensnoodzakelijke hulpbronnen zouden kunnen zijn. Die stoken wij nu domweg op om onze voeten te verwarmen.

De huidige klimaathysterie is mogelijk geworden omdat de moderne mens veel meer in de greep is van de angst dat hij wil toegeven. De verandering van het klimaat doet hem vrezen dat er een periode van klimatologische onrust zal aanbreken en eigelijk wil hij niets liever dan de rust en de veiligheid van een klimaat dat hij tot nog toe gekend meent te hebben. Hij deinst terug van het onbekende: het boezemt hem angst in. Daarom mag het klimaat niet veranderen.

Omdat de mens tegenwoordig ingebakken zit in informatienetwerken waaraan hij zich niet kan onttrekken, verspreidt de hoger genoemde angst zich als een lopend vuur, aangewakkerd door activistische media die er Gefundenes Fressen in vinden en door politieke agitatoren, die er de kans in zien zichzelf hoger op de politieke ladder te hijsen. Of nog door schooldirecties die denken mee te moeten doen, omdat ze anders leerlingen kunnen verliezen. Maar dat alles is maar mogelijk door de werking van een basisprincipe: we worden angstig omdat we zien dat anderen dat ook zijn. Samen strijden schept dan een gevoel van veiligheid.

Zonder de moderne communicatieve mogelijkheden zou de klimaathysterie veel moeilijker van de grond zijn gekomen. Als de angst voor het onbekende bovendien belichaamd wordt door “onschuldige en onbaatzuchtige” tieners, wordt de strijd tegen deze angsten nog geloofwaardiger.

Maar niet verstandiger.

Jaak Peeters

Maart 2019

De klimaatbetogingen lijken stilaan buiten adem te raken. Het is een teken aan de wand als men zich al verplicht ziet om kinderen van het basisonderwijs in te zetten om zijn punt te maken. Meteen komt er weer ruimte om over andere dingen te praten dan de onderwerpen waarvan extreemlinks hoopt dat ze haar electorale winst zullen opleveren.

In Vlaanderen zullen maar weinigen hem kennen: Hans Goslinga, commentaarschrijver bij het bekende dagblad Trouw. Goslinga is een gevierd columnist. In 2012 kreeg hij de Heldringprijs voor de beste columnist van het jaar.

De politieke voorkeur van Goslinga ligt niet bepaald bij de strekkingen die nogal eens als populisme worden weggezet. Hij verklaart zichzelf tot voorstander van de democratie, maar in Goslinga’s beeldvorming is er geen plaats voor figuren als Trump, Baudet of Wilders.

Die voorkeur speelde zeker op de achtergrond toen hij in november 2018 een artikel publiceerde, waarin hij wees op de ‘populistische’ gevaren van de rechtstreekse verkiezing van de burgemeester – een project waarmee het Nederlandse parlement op dat ogenblik doende was en een idee dat ten onzent ook aanhangers heeft.

Goslinga sluit zich aan bij de Deense politieke ‘wetenchapper’ Moller, die vond dat de directe democratie vooral “outsiders” aan de macht dreigt te brengen. Mensen zoals Trump dus, die Moller – en kennelijk ook Goslinga – ervaart als olifanten in een porseleinwinkel. Volgens de beide heren moet de ware democratie dan ook worden gered en dat betekent de pas afsnijden voor referenda-plegers zoals Thierry Baudet. Want kijk maar eens wat dergelijke abjecte sujetten veroorzaken: de Brexit, godbetert!, die het gevolg was van het optreden van zo’n “outsiders” die gebruik maken van geld, bedrog en misleiding – zo staat het er echt!

De conclusie van Goslinga luidt dat de directe verkiezing van de burgemeester gevaarlijk is omdat ongewenste figuren aan een macht kunnen komen, die ze beter niet in handen krijgen.

En enkele dagen geleden publiceerde diezelfde Goslinga een stuk onder de titel Het is onmogelijk om zowel Jan Salie als Hansje Brinker te vriend te houden: alleen kloek en moedig leiderschap kan ons helpen. Ook hier weer hamert Goslinga op dezelfde spijker: je moet de verwerpelijke “outsiders” niet nalopen.

Ik zou nog even kunnen doorgaan, maar ik heb zo het stille vermoeden dat de gewone democraat de haren ten berge beginnen te rijzen.

Je mag mensen niet het recht ontzeggen een politieke voorkeur te hebben, maar het fatsoen legt, dunkt me, toch grenzen op.

Natuurlijk draait het allemaal nog maar eens om het gehate populisme. In Sampol – het ‘wetenschappelijke’ politieke tijdschrift van de Vlaamse linkerzijde – van september 2011, geeft ene Teun Pauwels ons zijn wereldschokkende visie op het populisme. Pauwels, die ‘onderzoeker’ is in de politieke wetenschappen aan de ULB, is zo vriendelijk ons uit te leggen welke kenmerken aanwezig moeten zijn om over populisme te kunnen spreken.

Populisten delen, volgens Pauwels, de maatschappij in twee homogene blokken in: het volk versus de elite. Ten tweede: het volk is iets positiefs; de elite is altijd verdacht. Ten derde: volk en elite staan antagonistisch tegenover elkaar. Ten vierde: populisten eisen de beslissende macht op voor het volk, dat immers de grote massa is die alles moet betalen.

Pauwels gaat voor het wetenschappelijk karakter van zijn pleegsel te rade bij een hele reeks ‘wetenschappers’, allemaal te situeren ter linkerzijde van het politieke spectrum.

Ikzelf heb een ander idee over wat een wetenschappelijke werkwijze is. Als je te raden gaat bij de kameraden krijg je vanzelfsprekend altijd bijval.

Linkerzijde van het politieke spectrum? Aangehaald wordt, bijvoorbeeld, de genaamde Mark van de Voorde, de marxistisch georiënteerde ex-hoofdredacteur van het parochieblad. Voor deze man is ook N-VA populistisch, tesamen met Vlaams Belang en LDD.

Och: als een regeringspartij – de grootste van Vlaanderen, nota bene – populistisch is, dan is er, geloof ik, met dat populisme nog niet zo gek veel aan de hand. Al moet er worden bijverteld dat Pauwels zelf het populistisch karakter van N-VA in twijfel trekt – ziedaar het niveau van hun onderlinge ‘wetenschappelijke’ discussies. Volgens hem is De Wever niet de man die zich naar de wil van het volk schikt, maar de leider die het volk voor zijn standpunt probeert te winnen.

Ikzelf dacht dat een goed voorzitter de beide benaderingen moet bundelen omdat politiek altijd een proces van geven en nemen is, maar in het wereldbeeld van Pauwels is dat dus anders.

Hier is wel iets opmerkelijks aan de hand: een Nederlands columnist en een erg links gerichte ‘onderzoeker’ omschrijven dezelfde politici met volgens hen dezelfde ideeën als “outsiders” en die vormen een gevaar voor de ware democratie. Zelfs een regeringspartij ontsnapt niet altijd aan dit odium.

Wie vormt er dan géén gevaar? De traditionele partijen, die volgens Pauwels een “volle” ideologie vertegenwoordigen. En vanzelfsprekend de verdedigers zelf van de ware democratie, namelijk zij zelf. En hun mediatieke medestanders.

Ik ga niet argumenteren. Het is allemaal te gek om los te lopen. Volgens mij is een democratie wat het is: deimos kratein. De koppen tellen.

Alleen één simpele opmerking wil ik nog kwijt: die “volle ideologie” van de socialisten komt toch voort uit het antagonisme van het proletariaat versus de bourgeoisie, geformuleerd door de genaamde Marx, Karl?

Zou het kunnen dat de strijders tegen het populisme zichzelf ervaren als een nieuwe bourgeoisie, van wie Marx schreef dat ze plaats moest maken voor het proletariaat?

Dan wordt meteen duidelijk waarom deze nieuwe bourgeoisie zo nijdig inhakt op wat zij zelf populisten noemen.

Jaak Peeters

Februari 2019