Ik ben een vroege vogel. Dat heeft tot gevolg dat ik bij activiteiten die vroeg op de dag aanvangen altijd de bij de eersten ben. Bij verkiezingen, bijvoorbeeld.
En dan hoor je de vreemdste dingen.
Mensen staan aan te schuiven, de identiteitskaart en hun stembrief in de hand. De gesprekken komen dan los. Niet over op wie men zal stemmen: niemand laat in zijn kaarten kijken. Neen: het gaat het in meer algemene termen aan toe. Continue Reading…
Deze week heb ik me wat opgewonden. Vanwege mijn klimmend aantal levensjaren voel ik me steeds vaker aangesproken als het gesprek gaat over “senioren”.
En, zo vernam ik uit de mond van een jonge snaak, die senioren zijn er de oorzaak van dat dit land financieel aan de afgrond staat en wij, de jongeren dus, voor de sociale zekerheid van twee generaties zullen moeten opdraaien: die van de huidige senioren en de onze. Continue Reading…
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, vergadert het partijbestuur van Open VLD over de vraag of zij de gammele regering Leterme II nog verder zal depanneren. Wat de echte beweegredenen voor deze fikse liberale houding is, is stof voor overwegingen van politieke commentatoren. Wel is dit een gelegenheid om te speuren naar de diepere oorzaken van de zoveelste politieke crisis in dit overbodige en zelfs schadelijke land.
Het is ronduit verbazend dat lui zoals Wilfried Martens nu openlijk verklaren dat een regeringsval dramatisch zou zijn, net nu “ons” land “voorzitter” is van de Europese unie. Want voor zover men kan zien zijn zij het, die aan de basis liggen van de problemen van vandaag. Continue Reading…
Conservatisme schijnt weer in de mode. Een van de bekendste aanhangers van deze opvatting is N-VA voorzitter Bart Dewever, die als historicus een te goed inzicht heeft in de geschiedenis en daardoor zijn afkeer voor revoluties kan staven. Dewever leest in de geschiedenis dat revoluties al te vaak een, naar het woord van De Maistre, satanisch karakter krijgen en hun eigen kinderen neigen op te vreten. Klassiek voorbeeld hiervan is de Franse Revolutie. Continue Reading…
De kranten berichtten deze week dat de Europese commissie het bekijken van kinderporno op internet wil verbieden. Het gremium wil dat de lidstaten de betrokken internetsites blokkeren.
Op het eerste gezicht lijkt dit optreden op ieders steun te moeten kunnen rekenen. Maar bij nader toezien pleegt men met valse voorwendsels een aanslag op onze vrijheid.
De Standaard probeert een debat op gang te krijgen over ‘nationale identiteit’. De Belgischgezinde krant neemt daarvoor het beruchte/bekende stuk van Verhofstadt als uitgangspunt: Er rot iets in Frankijk. Daarop volgden een aantal opiniestukken. Sommige benedenmaats, andere behoorlijk zinvol. Continue Reading…
Heel terecht merkt Nadia Fadil[2] samen met vele anderen op dat de confrontatie met het vreemde, bijvoorbeeld in het kader van de globalisering, mensen doet nadenken over hun eigen identiteit en over de eigen fundamenten. Wie op iets vreemds botst, wordt tegelijk met zichzelf geconfronteerd. Het eigene verschijnt het duidelijkst als het verschil met het andere wordt beklemtoond. Het vraagstuk is bijgevolg erg actueel. Continue Reading…
Wat is hier in hemelsnaam gaande! Een kreet die mij op het puntje van de tong ligt bij ‘t gadeslaan van de reacties op mgr. Léonards benoeming…
De hele heisa is echter geen verrassing, want past in het patroon beschreven in “De maat van God“. Mensen zijn niet meer in staat de goddelijke dimensie van het geloof onder ogen te zien, focussen op de rol van het gezag en vergeten de rol van het geweten en van de genade. Tenslotte gooien ze het hele boeltje te grabbel van populisme.
Doorstroming is een webstek van en voor kritische, Nederlandsbewuste intellectuele dwarsliggers. Geen politiek correct denken kan ons bekoren. Het is onze overtuiging dat de democratie – de grote verovering van de Westerse werkende mens!- geen censuur van welke aard ook verdraagt. Daarom stromen we door, altijd maar verder voortgaande op onze eigen weg: die van het respect voor mens, volk en natie.
Er is geen twijfel over mogelijk : de moord op Shana en haar vriend Kevin is zo afschuwelijk, dat ze met geen woorden te beschrijven valt. Men kan dus best meevoelen met de afschuw die de collega-leraren van de waarschijnlijke dader voelen. Plaatsvervangende schaamte, de schaamte om nog collega genoemd te worden van iemand die iets dergelijks op zijn geweten heeft.