11 juli is traditioneel de dag waarop flaminganten feest vieren. Het is ook de dag waarop politici van allerlei strekking – extreemlinks uitgezonderd – het nodig vinden om ook “iets te zeggen naar aanleiding van 11 juli”.

Maar is er voor 11 juli – die van 2025 – wel een reden om te feesten?

Kijken we even naar de toestanden op 11 juli 2025. Behalve de feestelijke plichtplegingen om officiële redenen voor mensen die vanwege hun maatschappelijke functie wel moeten feesten op 11 juli – of tenminste doen alsof-, heeft de waarnemer niet de indruk dat veel Vlamingen zich verplicht voelen 11 juli op te vatten als een feestdag. Rij maar eens door het land: er vallen niet bepaald veel leeuwenvlaggen te tellen.

We constateren dat de Belgische regering in belangrijke mate in handen is van mensen die men tot de vlaamsnationale familie rekent. Ongetwijfeld doen die mensen hun best om hun taak naar behoren uit te oefenen.

Maar op 11 juli moeten we daarbij een andere vraag stellen: “wat wint Vlaanderen daarbij?”

Komt er nu uitzicht op meer bevoegdheden voor Vlaanderen? Is er uitzicht op een betere positie voor de Vlamingen in Brussel? Is er reden om te hopen dat de verfransing gestopt zal worden? Komt er meer toenadering tot Nederland? Zullen de Franstaligen hun pecunaire problemen niet langer op Vlaanderen afwentelen?

Er is de EU die zich met zowat élk domein van het menselijk handelen denkt bezig te moeten houden. Het lijkt er sterk op dat men in die milieus minder Vlaanderen wil en alleen méér Europa. Dat al dat “Vlaams gedoe” voor hen slechts voorbijgestreefd oubollig rommelen in de steeds verder de geschiedenis inschuivende, duistere marge is. Vlaanderen als slechts een voorbijgaande fase naar de ontwikkeling van de Eurostaat.

Mede in het kielzog van de europeanisering neemt ook het Engels steeds meer de positie in die het Frans destijds had. Vaak vervangt het Engels zelfs gewoon het Nederlands. Zo heet zout tegenwoordig salt, schoonmaak is cleaning en logistiek heet logistics.

Wat zouden onze voorgangers, de mensen die zoveel moeite deden om Vlaanderen op de kaart te zetten, daarover denken?

Het mag in Vlaanderen ook wel een beetje meer cultuur zijn. En onder cultuur wordt hier niet – zoals gewoonlijk – kunst of literatuur verstaan, maar de levensvoering zelf van dit volk aan de Noordzee. We zouden, bijvoorbeeld, wat kunnen inzetten op het aanleren van wat onze voorgangers voor ogen stond en wat in dat verband de taak van de huidige generaties is. En wat meer aandacht schenken aan het sociale leven middenin de huidige elektronische mediastorm, bijvoorbeeld. De mens bestaat dankzij en in zijn sociaal leven en een nihilistische cultuur is geen menselijk thuis.

De vorige Vlaamse regering heeft een Vlaamse canon laten maken. Dat was zeker een begin, maar nog altijd een braaf, heel rustig document waaruit geen strijdvaardigheid blijkt.

Een relatief kleinere gemeenschap zoals de Vlaamse moet evenwel strijdvaardig zijn. Anders wordt ze vermorzeld in de internationalistische mallemolen van economie en cultuurloosheid, waarbij de massieve immigratie kennelijk het middel is om de volkseigenheid te verdunnen.

Men moet zich dan ook echt serieus afvragen of het een wijze gok is om als flamingant te proberen centrale Belgische machtsposities in handen te krijgen. Geven we zodoende niet de Vlaamse strijdposities op?

Het is uiteraard juist dat als de Belgische financiën hopeloos in de knoei zitten, ook Vlaanderen daardoor bloedt. Maar is de oplossing dan echt te trachten de Belgische financiën op orde te krijgen, tegelijk bewijzend dat België wél kan werken? Is dat niet eerder een signaal dat de huidige structuren niet langer voldoen?

Moet er niet eerder toegewerkt worden naar een toestand waarin Vlaanderen zichzelf kan redden en de Walen hun eigen ding kunnen doen? Dat in plaats van 200 jaar België – horresco referens – te vieren?

Neen: 11 juli 2025 is niet echt een reden tot fel feestgedruis.

Veeleer moet deze feestdag ons doen nadenken over wat we anders en vooral beter moeten doen.

We moeten bij dit alles maar eens denken aan de recente woorden van Jonathan Holslag: “wie zwak is, krijgt slaag.” En dan gaat het niet om vliegtuigen of ander gruwelijk oorlogstuig, maar om de wil de eigen gemeenschap op te tillen.

Ondanks alles: aan alle bewuste Vlamingen een prettige feestdag toegewenst. En laten we ons bezinnen over wat er verder moet gebeuren.

Jaak Peeters   

Juli 2025