Enkele losse kritische vragen

Toen de nieuwe minister van migratie, Faber, verklaarde dat Nederland zich in een asielcrisis bevindt en dat er bijgevolg restricties of correcties moeten komen op het EU-beleid in deze materie, kreeg zij van de EU een nogal brutale nul op het rekest.

Enige tijd geleden verklaarde Ursula von der Leyen dat de EU moet “gevaccineerd” worden tegen fakenews. Ze vergat even te definiëren wat ze onder ‘fakenews’ verstaat en ze vergat eveneens – pour besoin de la cause – erbij de vertellen dat in zowat alle Europese grondwetten censuur uitdrukkelijk verboden is. Kennelijk vertoefde v.d. Leyen op dat ogenblik met haar hoofd nog in de dagen van corona, toen vanuit o.m. de EU-lokalen druk op media werd uitgeoefend en de bevolking angst werd aangejaagd. Waarop de auteurs van het Clingendaelinstituut schreven: De hoofdvraag zou moeten zijn of het ethisch verantwoord is om in een noodsituatie bij de burgerbevolking bewust in te spelen op de menselijke emotie van angst.

Waarom zet de EU zo fanatiek in op energietransitie – mede onder druk van de  groene extreme linkerzijde en met uitsluiting van kernenergie? Waarom een voor onze landbouw zeer bedenkelijk stikstofbeleid? Waarom niet meer aandacht voor het feit dat de technische voorzieningen niet klaar zijn, zodat de bevolking zich terecht bezorgd afvraagt of zij binnenkort nog regulier elektriciteit zal krijgen en of ze nog voldoende te eten zal hebben. Dat alles terwijl het evenmin duidelijk is wie dat allemaal gaat betalen.

En waarom wil de EU landbouwgrond vernietigen en tegelijk de immigratie nog bevorderen “om de vergrijzing van de EU tegen te gaan”?

En dan is er het gepraat over een centrale ID-registratie, waarbij sommige auteurs al waarschuwend vroegen of we binnenkort bij de kassa van de supermarkt te horen zullen krijgen dat ons jaarrantsoen vlees is opgebruikt. Wat is dat allemaal, die digitalisering die de EU toelaat in onze persoonlijke wereld binnen te dringen maar het omgekeerde verhindert?

Toen Hongarije zich onlangs voornam de vaste prijzen op sommige basislevensmiddelen zoals meel, eieren en melk te verlagen, verbood het Europees Hof van Justitie dit, omdat dit de vrije concurrentie zou hinderen. Iedereen begrijpt meteen wat er aan de hand is: multinationals willen vrije baan. Het lijkt er wel heel sterk op dat de EU opgetrokken is met een grote welwillendheid ten aanzien van internationale kapitalistische groepen die hun winsten willen maximaliseren.

De nieuwe Nederlandse regering wilde bezuinigen op asieluitkeringen. Het gaat om afgewezen asielzoekers, die sedert het onzalige Marrakesh-akkoord wel héél talrijk zijn geworden, omdat het asielrecht in dat pact tot in het extreme werd uitgerekt. De Nederlandse regering wilde de overheidsbijdage aan de huisvesting van mensen die het land al lang hadden moeten verlaten stopzetten. De Europese Commissie wist evenwel mee te delen dat Nederland  dergelijke maatregelen niet kan nemen zonder voorafgaande goedkeuring van de EU. Hoezo? Dit is een maatregel die een simpele gemeente zou moeten kunnen nemen…

Deze en vele andere vragen rijzen op bij iedereen die het beleid van de EU gadeslaat. Dat beleid produceert overigens zo’n 5 volle vellen nieuwe regelgeving per dag!

Met de verkeerde dingen bezig?

Het eerste wat een kritisch mens die zulks allemaal leest zich afvraagt is: waar is die EU eigenlijk mee bezig? Is het misschien de bedoeling om een totalitaire maatschappij te vestigen? Want laten we wel wezen: democratie en totalitarisme kunnen volgens Jan van Putten wel degelijk samen bestaan![1]

En zijn er echt geen andere problemen die van veel groter belang zijn?

Sinds enige tijd duiken er geruchten op dat Volkswagen, hét icoon van de Duitse auto-industrie, wel eens zou kunnen besluiten Duitsland te verlaten. Enige tijd terug klonken gelijkaardige geluiden in verband met BASF – nog een industrieel icoon.

De kranten brengen met grote regelmaat artikelen over de verdwijning van de maakindustrie uit Europa. We worden voor de meest essentiële dingen steeds meer afhankelijk van landen als China, waarvoor we – tenminste volgens de Amerikanen – bevreesd moeten zijn, al geldt die vrees eerder voor Amerika zélf.

Het lijkt er verder op dat de EU met haar hoofd nog steeds in het tijdperk van de hyperglobalisatie[2] leeft, en maar geen oog wil hebben voor de kwalijke gevolgen daarvan.

Een van die meest kwalijke van die gevolgen is de massa-immigratie, waartegen steeds meer verzet oprijst in heel Europa: in Nederland, in Duitsland, in Polen, in Hongarije, in Italië en ook in Vlaanderen[3]. Mensen maken zich zorgen over de toekomst van onze cultuur, over de toekomstige positie van de blanke bevolking, over de veiligheid van de autochtonen. Maar die bezorgheid stuit vanuit EU-kringen steeds weer op de beschuldiging van racisme. Als we de mensen die bezorgd zijn om het behoud van de eigen cultuur nationalisten noemen en de verdedigers van totale open grenzen kosmopolieten, dan blijkt uit onderzoeken dat de nationalisten duidelijk de meerderheid van de bevolking vormen[4]. Toch krijgen die het etiket van populisme opgespeld – ook vanuit de EU.

Kortom: het lijkt er veel te veel op dat de EU de bevolking een bestaanswijze wil opdringen zonder die bevolking daarover te raadplegen, hetgeen de gedachte oproept dat het EU-parlement slechts schone schijn is.

De Nordstream-affaire

Zoals bekend draai(d)en de Europese bedrijven in belangrijke mate op goedkope Russische energie. Na het opblazen  van de Nordstream pijpleiding onder de Baltische zee is de toegang tot die goedkope energie grotendeels afgesloten. Het gevolg is een sterke vermindering van het internationale concurrentievermogen van de industrie in de EU en bijgevolg een belangrijke oorzaak van banenverlies. Nu zijn die bedrijven verplicht te werken het veel duurdere Amerikaans schaliegas, waarvan de winning dan ook nog eens zeer vervuilend is.

Die Nordstream was van bij de conceptie een doorn in de Amerikaanse geopolitieke ogen. Volgens hen moet Rusland immers geïsoleerd worden en wegzakken tot een pariastaat[5]  – de Amerikaanse droom over de wereldhegemonie gaat over veel meer dan de strijd tegen China. Iedereen in Europa die de ontwikkelingen volgt, wist dat Biden zowat gezworen had dat Nordstream er niet zou komen. Die afwijzing paste perfect in de Amerikaanse strategie van een proxy-oorlog tegen Rusland. Maar het resultaat daarvan is concreet dat Europa een pak industrie zal verliezen en tegelijk de Amerikanen geld zal toespelen waarmee zij hun oorlog tegen China kunnen helpen bekostigen, terwijl de Europeanen opgezadeld zitten met een oorlog tegen dat andere Europa – Rusland – waarvoor zij zelf in alle opzichten moeten opdraaien en totaal geen voordeel bij halen.

Sterker nog: einde september nam het EU-parlement een resolutie aan waarin het vraagt de inzet van langeafstandsraketten tegen Russische doelen goed te keuren – terwijl nota bene noch de EU, noch het EU-parlement over een leger beschikken en dat laatste bijgevolg geen resoluties over deze materie heeft aan te nemen. Het lijkt wel de uitvoering van een bevel van Blinken.

Men vraagt zich bij zulke toestanden of die lieden wel goed bij hun hoofd zijn, vermits de Russen kernraketten op EU-doelen kunnen afschieten en dat voor Amerika zullen nalaten. Het slaafs navolgen van het Amerikaanse oorlogsnarratief zou dus op een volledige vernietiging van ons continent kunnen uitdraaien. Daarmee zou ons continent voor de derde keer op een goede 100 jaar worden verwoest. Volledig ditmaal: einde Europese beschaving.

Mooi resultaat, voorwaar!

Men denkt hierbij onwillekeurig aan Trump, wiens grootspraak soms meer aandacht verdient dan ze krijgt. Men herinnert zich dat deze man verklaarde dat zijn eerste daad als president zou zijn: het stoppen van de oorlog in Oekraïne. Of dat zou lukken, weet niemand, maar dit had bij de EU-Commissie het idee kunnen oproepen om zélf, als EU, een verregaand initiatief te nemen. De aanslag op Nordstream is zo schadelijk en zo manifest tegen elk Europees belang, dat de Commissie deze aanslag had kunnen aangrijpen om zichzelf tot in de top van de wereldpolitiek te hijsen. Jammer, want de rekening is in alle opzichten voor de werkende bevolking.

De houding van de EU ten aanzien van een mogelijke nieuwe oorlog in Europa – er wordt serieus over gesproken – is op z’n minste bedenkelijk, zeker nu op belangrijke posten  russofobe commissarissen uit het Balticum werden geplaatst: Kubilius uit Litouwen voor defensie en Kallas uit Estland voor buitenlandse zaken. Haviken dus.

Het Europa der volkeren

Hoever staat dit alles af van de oude droom over het Europa der volkeren, waarbij de slagzin op de IJzertoren in het Vlaamse Diksmuide centraal staat:  Nooit meer oorlog!

Voorlopig is die oorlog binnen de EU niet waarschijnlijk, maar men heeft de oorlogskans nu verlegd naar een oorlog met – zoals al genoemd: dat andere Europa. Niemand schijnt soms maar heel even de oude landkaarten van Europa te raadplegen. Dat zou nochtans goed zijn, want dan zou men zien dat Rusland algemeen tot Europa werd gerekend, althans tot 1917, hetgeen nieuwe vragen oproept[6]. Rusland, de EU én Oekraïne liggen, tot nader bericht, op het Euraziatische vasteland en Amerika nu eenmaal niet.

In de plaats van zo’n gedurfd maar groots plan op te zetten, gebruik makend van het  Nordstreamschandaal, blijft men zich bezig houden met het ontmantelen van de nationale staten, alsof men nog altijd staat te staren naar de puinhopen van 1945, toen men zwoer dat men alles zou ondernemen om iets dergelijks voorgoed te voorkomen. Sommigen, zoals Mark Eyskens[7], vonden dat daarvoor de nationale staten tot provincies van een haast unitaire Europese staat zouden moeten worden herleid. Maar nu haalt men langs de achterdeur een nog veel gevaarlijker conflict in huis, een waaraan voor Europa geen goede kant te bespeuren valt en waarvan de voordelen – als er al die zijn – volledig aan Europa zullen voorbijgaan. En dat terwijl er geen geld is voor de gezondheidszorg.

Het lijkt er veel te veel op dat het EU-project geheel is doorgeslagen.

De EU biedt te veel het beeld van een groep volken die in de greep is van een zelfverklaarde elite die geen oog heeft voor de concrete, dagelijkse zorgen van de gewone Europese sterveling. Of een die dienstbaar is aan het grootkapitalisme en globalisten, zich laat opjutten door klimaatbevlogenen en/of door wokenaars van allerlei slag. In plaats van ten dienste van de mensen en de volkeren te staan, biedt de EU-elite het beeld van een arrogante, hautaine club van lieden die onder elkaar met hun eigen besognes bezig zijn en vooral uit zijn op hun eigen macht. Ze scheppen een vreemdsoortige symbiose tussen een democratie en een totalitair, alles controlerend systeem  en ‘promoveren’ daarmee zichzelf tot de vijand van iedereen die ooit droomde over het Europa van de vrije volkeren.

Te veel ook wekt de EU de indruk dat ze de Europeanen in een digitale knelbuis wil opsluiten. Als het niet is in het kader van de strijd tegen de kinderporno, dan gaat het om de gezondheid, de veiligheid of om manipulatie door “buitenlandse machten”.  En over manipulatie gesproken: wat te denken over de weigering van Musk om de door de EU voorgestelde ‘deal’ over het invoeren van censuur op X in de EU in ruil voor de vrijstelling van zware belastingen?

Het is niet de eerste keer dat de EU – boot de mist in vaart. Mark Elchardus schrijft in zijn Reset dat de EU een regeling zou moeten uitwerken, waardoor volksgroepen onder bepaalde voorwaarden op een geregelde, vredevolle manier kunnen uittreden uit de staat waarin ze tot dat ogenblik zijn opgenomen. Maar in de Catalaanse crisis van 2019 heeft de EU er koppig het zwijgen toe gedaan.

Als de EU op de eerste plaats aan de mensen en de volkeren zou denken, zou het niet nodig zijn miljoenen uit de geven aan reclameborden om de mensen te overtuigen:  “Europa: dat bent U”. Want kennelijk zijn de mensen daar niet zo van overtuigd. Ze zou de soevereiniteit van de volkeren kunnen ondersteunen in plaats van die systematisch af te breken. Ze zou een werkbare buitengrenscontrole kunnen opzetten, hetgeen de veiligheid ten goede zou komen. Daar is toch reden toe, zou men denken. Ze zou kunnen ophouden met te zeuren over het opkomende populisme – dat ze vooral door eigen schuld heeft opgeroepen. Ze zou wat redelijker kunnen zijn in haar klimaatbezorgdheden. En men zou zich grondiger kunnen beraden over de plaats van de EU in de globale defensiepolitiek in plaats van al te kritiekloos het VS-verhaal te volgen[8].

Ze zou haar duurbetaalde en vaak heel bekwame ambtenaren dus op tal van gebieden heel nuttig kunnen inzetten en daarbij de zorgen van de volkeren helpen verlichten. Ze zou, bijvoorbeeld, sommige onwillige Belgen kunnen aansporen om de moeizaam tot stand gekomen Belgische taalwetten stipter na te leven. Of de integratie van nieuwkomers in de lidstaten bevorderen, in plaats van diezelfde lidstaten te willen uitwissen via een omvolking[9]. Enzovoorts. Enzovoorts.

En dan hebben we het niet eens over spectaculaire, grootse dingen…

Er bestaan wel degelijk mogelijkheden om de nationale staat – lees: de volkeren – meer in het vizier te brengen. Het nieuwe kabinet in Nederland toont alvast de weg, zoals de Nederlandse commentator Johannes Vervloed onlangs schreef.

Het is almeteen dus niet alleen de EU die op de strafbank moet. De nationale regeringen moeten zichzelf ook willen manifesteren in plaats van het slaafje van de EU te zijn.

En zelfs voor wie niet om de nationale staat maalt, kan een goed geleide EU zinvol zijn, nu de financiële wereld in het westen allesbehalve gezond is en op instorten lijkt te staan. De staatsschuld van de VS zit boven hun BNP en de rol als reservemunt voor de dollar wordt ernstig aangetast[10]. Als er al sprake is over afhankelijkheid van China, dan ligt de oplossing daarvoor niet bij een oorlog.

We hebben zoiets als Europa nodig. Al was het maar om ons te verweren tegen het geweld van de Bloombergsen, de Rockefellers en het bent figuren dat gelooft dat hun rijkdom hen het recht verschaft over de toekomst te beslissen in de plaats van de volkeren. De EU moet zich daarom op kerntaken richten en ophouden zich te bemoeien met de zaken van de lidstaten. Pas dan voegt het bestaan van de EU essentiële waarde toe.

Jaak Peeters

September 2024

[1] Op blz. 207 schrijft van Putten overigens: De geschiedenis van de Europese Unie levert (…) een recent voorbeeld van een doelbewust streven naar vermindering van democratie. Zie zijn “Politiek. Een realistische visie”, Aula,1994.

[2] Zie Mark Elchardus, Over grenzen, Ertsberg, 2024.

[3] Mensen als Paul Collier en Eugeen Roosens trokken al eerder de aandacht op dit probleem.

[4] Clingendaelnota, 2023.

[5] Kees van der Pijl, De tragedie van Oekraïne, De Blauwe Tijger, 2023.

[6] Bijvoorbeeld de wereldatlas van uitgeverij Wesmael-Charlier, Namen, 1912.

[7] De latere Belgische premier.

[8] Zie hierbij ook de interessante beschouwingen in een recent artikel: https://www.dwarsliggers.eu/index.php/2016-04-01-23-22-58/2016-04-01-23-24-27/navo/1045-is-de-navo-een-anachronisme

[9] Een net niet verboden woord, dat door Mark Elchardus nochtans openlijk wordt gebruikt.

[10] Eén van de redenen waarom de BRICS ontstond