Weinig politieke acties getuigen van zo’n grote kortzichtige domheid als de ‘betoging tegen de politieke impasse’ – het uitblijven van een federale regering – op 23 januari 2011.
Er wordt immers wel degelijk geregeerd. Volgens sommigen zijn er zelfs teveel regeringen.
Dat de betoging pro- noch antibelgisch zou zijn, gelooft geen kat. Zeker niet nu bepaalde ‘toonaangevende’ bladen driekleurige slogans Shame – jawel: in het Engels, hoewel dat niet eens een officiële taal is – publiceren en dronken ‘kunstenaars’ de eenheid van België uitbrallen. Wie de teksten op de officiële webstek bekijkt, wordt overvallen door Belgische symbolen en uitspraken over ons geliefde België. Laat ons ernstig wezen! Deze betoging is misschien – en dan nog!- niet openlijk anti-Vlaams, ze is in ieder geval belgicistisch en anti-NVA, en ze wordt ook zo gepercipieerd. De enige politicus die in de officiële webstek wordt genoemd is Bart De Wever. En op de betoging zelf worden er reuzegrote Belgische vaandels meegedragen en slogans die geen enkele Vlaamse Beweger kan onderschrijven. Moet er nog zand zijn?
Natuurlijk hebben sommige media het daarop aangelegd, al dagen lang.
En inderdaad: de politieke situatie hangt ieder ernstig mens de keel uit.
Maar men ‘vergeet’ voor het gemak dat de nota van Bart De Wever de eerste was, die als basis voor een regering bedoeld was. Waar blijven de nota’s van Milquet en Di Rupo? En toch wordt op N-VA de druk gezet? Vreemd, niet?
Diegenen die de goede bedoelingen van vele betogers misbruiken voor eigen doeleinden halen dan ook hun eigen geloofwaardigheid onderuit.
Maar laten we eens even een paar recente cijfers ophalen.
In 2007 bedroeg de tewerkstellingsgraad ( het percentage werkenden op de totaliteit van de beroepsbevolking, de werklozen incluis – 15- 64 jaar) in Vlaanderen 66,1 % – wat te weinig is ( EU: 66,8%); in Brussel 54,8 % en in Wallonië 57 %. Vlaanderen zit dus 9 % hoger dan Wallonië en ruim 11% hoger dan Brussel. Zouden de betogers niet eerst dat soort cijfers voor ogen houden? Hier wordt namelijk welvaart vernietigd en nog geen klein beetje ook. Die welvaart wordt door iemand verdiend. Ook door de betogers. Hoe dom kun je zijn?
De werkloosheid (2007) bedraagt 4,3 % in Vlaanderen (EU: 7%); in Brussel 17% en in Wallonië 10,5%. Het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië is 6,2 %. Wallonië heeft een beroepsbevolking van zowat 1 miljoen; Vlaanderen zowat 2,2 miljoen. Dat betekent dat er naar verhouding tenminste 60.000 Waalse werklozen te veel zijn.
Wie betaalt dit? De PS? En wie betaalt de PS?
30 % van de Vlamingen zijn ambtenaar ( afhankelijk van de definitie), en 36% van de Walen. Wie betaalt dit verschil?
Bovendien bedraagt de Belgische staatschuld ongeveer het Bruto Binnenlands Product. Dat is één van de hoogste van de wereld.
Hoe dat komt? Omdat de bovengenoemde kosten moeten betaald worden. En omdat, bijvoorbeeld, de 95 miljoen voor het Vlaamse Myhrra-project moesten ‘gecompenseerd’ worden met evenveel miljoenen in Wallonië – nota bene: die mensen vroegen dat geld niet eens!
Als er moet betoogd worden, moet men dan niet de straat op om diegenen de les te lezen, die het al jaren, ja zelfs decennia lang, zover hebben laten komen? Men kan toch geen politici met de vinger wijzen die nog broekvent waren toen de bovengenoemde verspillingen al jaren aan de gang waren? Nochtans is dàt het idee van vele betogers.
Hoe dom kan men zijn?
Laat dit allemaal nog onder de noemer ‘kortzichtigheid’ of ‘onwetendheid’ vallen. En misschien moeten we maar wat clementie tonen voor jeugdig geweld. Hoewel sommigen onder hen, bij nader toezien, beter tegen hun eigen vaders zouden betogen. Maar men bijt niet in de hand waaruit men eten moet, dat is een teken van welbegrepen eigenbelang zeker?
Waar het in deze kwestie nog het meest van al om gaat, is dat in een grenzenloze economie, waarin keiharde concurrentie wordt gevoerd die zelfs door Europa niet afgeblokt kan worden – we constateren het gewoon –, alleen efficiëntie de garantie kan bieden dat we onze welvaart kunnen behouden.
Tienduizenden werklozen plus de via ambtenarij verdoken werkloosheid of de via te lage tewerkstelling vernietigde welvaart: dat is niet bepaald een bewijs van efficiënt beleid. Toen de Waalse mijnen gesloten werden, kwamen er plots veel mensen op de arbeidsmarkt. Dat vraagt om begrip. Maar dat is inmiddels al enkele decennia geleden. En weinig regio’s ontvingen zoveel staatssteun van Europa als Wallonië. Moet hier niet wat openheid in de rekeningen verschaft worden? Juist: daarmee begint wat men met een geleerd woord responsabilisering noemt. En wie houdt die responsabilisering tegen? Toch niet De Wever en Co?
En als men ongevraagd 95 miljoen cadeau doet, alleen maar omdat Milquet en Co ‘evenwicht’ eisen, dan is dat niet bepaald een teken van efficiënt bestuur.
Welnu: zonder dat efficiënt bestuur en dus zonder die responsabilisering zullen de rekeningen blijven oplopen. Dan komt de dag dichterbij dat IMF en dergelijke ons hun Grieks scenario zullen opleggen. Zullen de betogers van 23 januari dàn ook op straat komen, zoals de Grieken? In eindeloze maar nutteloze manifestaties, die de noodzakelijke ingrepen alleen maar vertragen?
Wie nadenkt weet best wat er te gebeuren staat. Er moet grondig in het systeem worden ingegrepen. De kwestie is dat het veel grotere cliëntelisme in Franstalig België de Franstalige politici vastspijkert: wie eraan raakt, speelt volgende keer niet meer mee, want verspeelt zijn kiescliënteel.
In plaats dus van te betogen tegen de politieke impasse, zou men beter betogen voor een doeltreffende aanpak van de inefficiëntie in dit land. Dan is er binnen de week een regering. Anders zullen ook de organisatoren van de betoging ooit zelf voor de rekening staan, die ze met hun betoging misschien net mee hebben veroorzaakt.
Wat er nu gebeurt is dus betogen tegen het eigen belang.
Dat is inderdaad behoorlijk dom.
Jaak Peeters
Jan 2011