Deze week heb ik me wat opgewonden. Vanwege mijn klimmend aantal levensjaren voel ik me steeds vaker aangesproken als het gesprek gaat over “senioren”.

En, zo vernam ik uit de mond van een jonge snaak, die senioren zijn er de oorzaak van dat dit land financieel aan de afgrond staat en wij, de jongeren dus, voor de sociale zekerheid van twee generaties zullen moeten opdraaien: die van de huidige senioren en de onze.

Dat laatste komt omdat dit land, waarvan ik slechts met veel moeite de naam kan uitspreken –laat staan: hem schrijven -, als een van de weinige nog het zogeheten repartitesysteem kent, waarbij de jongere generatie “solidair” is met de oudere. In de meeste landen stapt men steeds meer over naar een kapitalisatiesysteem: jongeren sparen voor hun eigen pensioen. Zweden zette deze stap zeer onlangs. En Zweden kan je moeilijk een asociaal land noemen.

Daar ligt het dus: jongeren verwijten hun ouders dat ze de oorzaak van hun toekomstige armlastigheid zijn.

En ik die geleerd heb dat je als kind je ouders dankbaar moet zijn! Als was het maar voor het leven zelf. En voor de opvoeding die je krijgt. En voor de scholing die je ouders  hebben mogelijk gemaakt. En nog voor een paar van dit soort meestal immateriële dingen.

Maar neen dus. De “oudjes” zijn de schuld van de toekomstige materiële ellende van de huidige jongeren. Als voorbeeld van materialisme kan dat tellen. Kennelijk was die opvoeding dan toch niet zo goed…

Maar los van deze bedenking: het is zeer onrechtvaardig vanwege jongeren om de hen voorafgaande generatie de schuld te geven van alles wat er vandaag misloopt. Of tenminste: om de schuld te leggen op de modale inmiddels ouder geworden burger.

Want niet die modale burger is verantwoordelijk voor de abominabele staatsfinanciën en de reusachtige staatsschuld. Integendeel: als goede huisvaders en dito moeders hadden diezelfde huidige senioren veel liever gezien dat ook de staat de tering naar de nering had gezet, zoals zijzelf in hun leven zo vaak hebben gedaan.

Maar hun bezorgde aanmaningen waren zoals het zaad dat op de rotsen valt. Ze werden weggehoond door de grote lichten van het toenmalige staatsbestuur. De Eyskensen, de Martensen, de Tindemansen, de Tobbacken: die wisten het allemaal beter. Iedereen moet zorgen dat hij zijn rekeningen kan betalen. Behalve de Belgische staat dus.

Vele jongeren – ook als ze “politoloog” zijn en Sinardet heten –  worden kennelijk niet gehinderd door veel historische kennis.

Weten zij dan niet dat de E3, de haven van Zeebrugge en zoveel andere grote projecten twee keer werden betaald? Eén keer om de weg of de haven in kwestie aan te leggen en dan nog eens eén keer om de “compensaties” aan het lieve Wallonië te betalen? De haven van Zeebrugge heeft, omgerekend in huidige munt, zowat 25 miljard EUR gekost. Dat is zowat 10 % van de hele staatsschuld. Als de beruchte wafelijzerpolitiek niet zou hebben gespeeld, zou de staatsschuld nu wellicht niet eens de helft van zijn huidige omvang hebben gehaald. En hoe vaak hebben flaminganten deze wafelijzerpolitiek niet aangeklaagd! Maar volgens de knappe bestuurders – altijd weer uit de traditionele partijen, meneer Sinardet en Huyse – sloegen de vragen van de flaminganten op “faux problèmes”, nietwaar Omer “baksteen” Vanaudenhove? Dààr zijn ze nu zie: die “faux problèmes”! Een onoverzienbare berg schulden. En het sterkste is dat niet de ware schuldigen, de slechte bestuurders van toendertijd en hun huidige opvolgers, de zwarte piet krijgen toegeschoven, maar zij die tegen dit slecht bestuur protesteerden: de modale, thans oud geworden goede huisvader. Il faut le faire.

Ooit legde een flamingantische partij een wetvoorstel neer om de vakbonden rechtspersoonlijkheid te geven. Wie het land overhoop wil kunnen zetten, moet bereid zijn daarvan de gevolgen te dragen, toch? De vérziende bestuurders van dat ogenblik – de Eyskensen en Co – vonden het niet eens de moeite om het voorstel in overweging te nemen.

En ja. Het is waar dat vele senioren graag met pensioen gaan nu ze nog enigszins gezond zijn. Dat is toch redelijk? Want laten we wel wezen: dàt ze met pensioen gaan, komt meer dan één jonge kerel (m/v) al te vaak best wel goed uit, want één senior minder is één carrièrekans meer voor de jongeren. Ik heb zo vaak mensen weten becommentariëren omdat ze geen plaats wilden maken voor jongeren…

Steekt het land overhoop door zoiets schijnbaar onnozels als BHV? Ja, zoiets zou niet mogen gebeuren. Maar alweer: de schuld zit niet bij de modale, thans senior geworden “goede huisvader”. Want toen Pol Pens, alias Vandenboeynants en zijn geestesgenoten – oh ja: de Eyskensen en Co – de Europese hoofdstad naar Brussel haalden, beijverde de Vlaamse Volksbeweging zich aan te tonen dat dit geen goed idee was. Want in het zog van zoiets groots zou onvermijdelijk een stroom immigranten volgen, met alle sociologische en culturele gevolgen vandien. De toenmalige VVB maakte berekeningen om aan te tonen dat eurobrussel zelfs economisch een slechte zaak zou zijn. Wie haalt het nu in zijn hoofd iets dergelijks in te planten in een cultureel en sociologisch labiel gebied? En zoiets zou geen kosten met zich brengen? Vele, vele thans senior geworden toenmalige goede huisvaders dachten er net zo over.

Maar oh neen: de knappe bestierders van destijds wisten het allemaal zoveel beter. Zoals altijd kletsten de Vlaamsgezinden over schijnproblemen.

Neen, jongelui van vandaag! Niet de senioren moeten het mikpunt zijn van jullie terechte verontwaardiging. Je moet de ware schuldigen aanpakken. Kijk eens naar het Belgisch establishment. Je zult ze snel vinden.

Jaak Peeters

17 mei 2010