Een staatsgreep

Terwijl de Joëls de Ceulaer van deze wereld NV-A voorzitter Dewever ertoe dwingen zijn tijd te verprutsen met het antwoorden op domme vragen waarop iedereen met een middelmatig verstand voor de vuist weg het juiste antwoord kan geven, voltrekt zich over onze hoofden heen een heuse staatsgreep.

Ditmaal zijn het geen generaals die samenzweren of een of andere duistere groep ultra’s van welke slag ook. En neen hoor: het gaat ook niet om sympathisanten van de jaren dertig, meneer Coburg! Het gaat dit keer om technocraten, steeds meer de ware beslissers die in hun kantoren van twaalf hoog onze economie én onze politiek in de door hén gewenste richting sturen en daartoe zonder meer onze democratie de nek omdraaien.

Men zou zeggen dat dit soort dingen voorpaginanieuws is en voorwerp van ellenlange discussies en analyses. Niks daarvan. Wij doen alsof onze neus bloedt, houden ons bezig met hoofddoeken en de vraag of regenboogtruien al dan niet door een burgemeester mogen verboden worden.

Het zit zo.

Herman van Rompuy, zichzelf democraat én “president” van Europa noemend, zelf wel beter wetend maar zoals zovele politici nooit het achterste van zijn tong te kijk latend, heeft een rapport gepubliceerd, begin december 2012. Van Rompuy stelt een “ Europese begrotingsunie” voor. Er moet een bankenunie komen. Daarnaast komen er begrotingscontracten. En in 2014 moet een heuse begrotingsunie tot stand komen met eigen belastingen. Jaja: ook Europa wil belastingen kunnen heffen. Zodat het Europees leger van Verhofstadt en co er meteen kan komen. Onze jongens kunnen dan op verre slagvelden gaan sneuvelen.

De Europese commissie maakt ( sinds het nieuwe stabiliteitspact zelfs al vrij snel) een plan op dat de beleidsoriëntaties, prioriteiten en doelstellingen op budgettair en economisch terrein voor de EU als geheel aangeeft. Een federale begroting zoals Obama dat doet. Dat wordt vervolgens door de Raad van ministers besproken. De lidstaten hebben dan enkele weken om deze Europese oekazes in hun eigen begroting op te nemen (niet: er commentaar op te geven! De minister heeft beslist, en het nationale parlement heeft zich niet meer te bemoeien) en die begroting dan door de Europese commissie te laten goedkeuren. Die controle door Europa gaat over alles wat geld kost en opbrengt. Dus over alles. Tot in de details.  Exit Vlaamse autonomie. Wie zich niet aan de regels houdt, wordt zonder meer onder toezicht gesteld.

Ewald Engelen zegt hierop dat er tussen het door ons gekozen nationale parlement en de kiezer een contract bestaat: “wij stellen U aan om onze wensen ten uitvoer te leggen”.

Daar grijpt nu van buitenaf een externe instantie van technocraten op in, en dat nog geen klein beetje ook. Daardoor wordt het contract dat wij met onze parlementen hebben, zonder meer kapotgemaakt.

Engelen zegt: als van Rompuy zijn zin krijgt, dan heeft Nederland geen parlement meer, maar een Raad van Toezicht.

Ik voeg eraan toe: dan hebben we zelfs geen democratie meer. Dit is immers een heuse staatsgreep. Want het is aan de DEIMOS om te bepalen welke de doelstellingen en beleidsoriëntaties zijn die moeten worden nagestreefd. Het is best mogelijk dat de Euro zonder dergelijke staatsgreep niet overeind blijft. Maar zelfs dan komt het niet de technocraten toe om onze democratie onderuit te halen. En dat men niet kome aandraven met het Europees “parlement”. Voor zover die vergadering niet zélf in een antinationale logica zit gevangen (“steeds méér Europa en wat nationaal is, is slecht”), komt het ook die Europese vergadering niet toe om het contract tussen kiezer en zijn nationaal parlement te doorkruisen. Dat recht heeft namelijk niemand. Alleen de contractanten zelf kunnen hun wederzijds contract opzeggen.

Dat iemand als Van Rompuy met dergelijke antidemocratische voorstellen voor de dag komt is hoogst verbazend, temeer daar hij mij zelf in een mail ooit gezegd heeft goed te beseffen dat de Vlaamse bevolking rond Brussel radicaliseert vanwege de toenemende verbeulemansing van haar gemeenten. Van Rompuy heeft dus duidelijk weet van het bestaan van onvrede en maatschappelijk ongenoegen. Het moet hem bekend zijn dat in een zeer recent Frans rapport van de prestigieuze Sciences Po, een  Parijs instituut voor politieke wetenschappen, gebleken is dat het vertrouwen van de modale Fransman in Europa vrijwel nihil is.

Door desondanks toch een dergelijke technocratische staatsgreep te willen plannen wordt de complete afwezigheid van enig democratisch aanvoelen bij de leidende Europese kliek openlijk getoond. De dames en heren beseffen niet hoever ze van het volk afstaan en hoezeer het ongenoegen, de spanning, de haat zelfs zich aan het ophopen is.

Op een vergelijkbare manier is de Franse Revolutie gegroeid: uit stijgend ongenoegen en opgekropte wrok.

Eurocratië lijkt de zelfvernietiging van Europa – want iets anders kan hier niet uit voortkomen – wel doelbewust na te streven. Op een ogenblik dat het volksnationalisme zich overal sterk manifesteert niettemin toch een weg opgaan die nu net compleet tegengesteld is aan de diepste streefdoelen van dat nationalisme, kan niets anders dan tot oorlog leiden.

Staatsgrepen leiden overigens zelden tot vrede.

Helaas vallen meestal niet de ware schuldigen, maar soms miljoenen simpele sukkelaars, die het allemaal niet hebben gewild maar naar wier mening nooit werd gevraagd, laat staan: geluisterd.

Niet door politici. Niet door technocraten. En niet door journalisten.

 

 

Jaak Peeters

Feb 2013

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *