Moet je weten!
Het Vlaamse separatisme is in opmars. De Vlaamse Stormtroepen staan voor de poorten van het multiculturele Brussel.
—Brussel: met zijn vuile straten.
—Brussel: met zijn vunzige wijken vol drugsoverlast.
—Brussel: waar in de protserige Daensaertstraat op klaarlichte dag mensen op straat worden doodgeschoten.
—Brussel: met zijn identiteitsloze nietsheid.
Je zou verdorie schreeuwen om die Vlaamse Sturmabteilungen… als ze zouden bestaan.
—Brussel: de verloren, verbasterde, verfranste, door Europa bezette Brabantse stad, eertijds centrum van bloeiende Nederlandse cultuur, van de Rederijkerskamers, het Brussel van Everaard T’Serclaes, Nikolaas van Heetvelde en Jan van Ruysbroek.
—Brussel: schitterende hoofdstad der Nederlanden.
—Brussel: hoofdstad van een klein rijkje, gesticht in de stinkende nawalmen van de Franse bezetting waarvan de ordewoorden luidden: “Neem alles mee wat je in handen krijgt, tracht niet te verbroederen, haal België leeg, beroof het van zijn kunstschatten…” Opdracht van Generaal Carnot aan de Franse bezettingstroepen in België, anno 1794. Carnot: commandant van de voorhoede van de Franse invasietroepen die in november 1832 Antwerpen veroverden… De Sinjoren hadden niet zo veel op met het nieuwbakken Franskiljonse staatje rond de Zenne, zo blijkt.
—Brussel: waar bij decreet van 1794 het Nederlands op het stadhuis werd verboden.
—Brussel: waar in 2007 door de verzamelde meute der francofone democratische partijen van het koninkrijk België de verdrijving van de Nederlandstaligen—thans Vlamingen genaamd—uit hun aloude Brabantse stad openlijk wordt geëist. Nil novi sub sole.
—Brussel: de mini-uitgave van de Europese Unie…
Europa dat niet protesteert.
En een wereld die zwijgt.
Maar het Vlààmse separatisme moet ten allen prijze worden gestopt!
400 Vlaamse naar eigen zeggen intellectuelen ondertekenden dezer dagen een petitie, onder het thema “Red de solidariteit”.
De solidariteit is immers in gevaar.
Daarom moet het Vlaamse separatisme ten allen prijze worden gestopt.
De solidariteit is in gevaar
Want door het Vlaamse separatisme wordt solidariteit vervangen door wedijver en egoïsme. Solidariteit is alleen maar denkbaar zolang België bestaat. Sinds het uiteenvallen van Tsjecho-Slowakije is elke solidariteit daar voorgoed van de aardbodem verdwenen. Tsjechië en Slowakije zijn gebieden waar de solidariteit uit het woordenboek werd geschrapt. Geen twijfel mogelijk. Iedereen kan dat meteen constateren.
Het Vlaamse separatisme zet Vlamingen op tegen Walen. Sinds de onafhakelijkheid van Litouwen, Letland en Estland is het daar alom kommer en kwel. Letten schieten Esten midden de straat overhoop en omgekeerd. Net Brussel, in de Daensaertstraat. Wraak en weerwraak nopen tot tussenkomst van een internationale troepenmacht onder het gezag van de Verenigde Naties.
Het Vlaamse separatisme beëindigt de solidariteit tussen armere en rijkere inwoners en regio’s. Schluss. Sinds het onafhankelijk worden van Slovenië is de kloof tussen arm en rijk daar nooit groter geweest. U kan het zelf natrekken. En de handel met het naburige Oostenrijk is stilgevallen, wegens scheve handelsbalans en bijgevolg het wegvloeien van geld. “Transfers” noemt men zulks. Europa doet er niet toe.
“We willen voor iedereen een behoorlijk loon voor hetzelfde werk, ongeacht de taal die we spreken. We willen dat alle landgenoten hetzelfde recht hebben op gezonde, veilige leef- en arbeidsomstandigheden, waar onze werkplaats of ons kantoor ook gevestigd is.”
Na een Vlaams separatisme belanden alle sociale wetten voorgoed in de prullenmand. De Wever heeft het toch bij herhaling verklaard? Oh ja, misschien is het niet precies dat wat hij heeft verteld, maar dat maakt niet zoveel uit. Het leugentje om bestwil, weet je wel?
En in een onafhankelijk Vlaanderen zullen de ouderen géén recht hebben op een behoorlijk pensioen; de kinderen zullen niet langer alle kansen krijgen en de mensen die pech hebben en hun baan verliezen, zullen niet langer op bijstand kunnen rekenen.
Dit is een karikatuur? Het is een—toegegeven: vrije—interpretatie van de tekst die onze vierhonderd Vlaamse “intellectuelen” met wellust hebben ondertekend.
Laten we wel wezen
Waarom zou solidariteit alleen maar te organiseren vallen op een manier, die precies samenvalt met de grenzen van de staat België? Welke godgeheime reden valt er te verzinnen om uit te leggen dat er alleen binnen België van solidariteit sprake kan zijn? Waarom zou er binnen Vlaanderen niet evengoed solidariteit mogelijk zijn? En waarom zou een Vlaamse staat niet solidair kunnen zijn met volkeren, elders op deze aardkloot, hopeloos op de sukkel? Wilden de Vlaamse nationalisten de ontwikkelingshulp niet regionaliseren? Om ze nadien op te doeken, dacht U?
En hebben niet àlle mensen recht op behoorlijke leef- en werkomstandigheden? De armsten trouwens het éérst. De Grote Manitou van onze francofone landgenoten heeft het onlangs, op de tribune van de Verenigde Naties, nog gezegd. Sarkozy werd minutenlang toegejuicht. Is er iemand in Vlaanderen die hier niet achter staat?
Grenzenloze solidariteit
Ontwaren we hier niet enig, zo komt het me althans voor, racistisch trekje? Bovendien, en vooral: solidariteit is een absoluut begrip. Solidariteit geldt altijd, onvoorwaardelijk. Ze geldt van mens tot mens, van volk tot volk, ongeacht de taal, de cultuur, de staat. Ze mag niet worden doorkruist door politieke of staatkundige grenzen. Dat zeggen de ondertekenaars trouwens zelf. Dus ook niet door… de Belgische staatsgrens.
Bijgevolg verdwijnt elk intrinsiek argument om de solidariteit op te bouwen op zo’n manier dat die precies samenvalt met de Belgische grenzen. Als ze niet mag ophouden aan een Vlaamse staatsgrens, mag ze evenmin ophouden aan een Belgische staatsgrens.
Solidariteit kan dus geen argument zijn om het voortbestaan van een Belgische staatsstructuur te verdedigen. Alle argumenten die tegen een Vlaamse solidariteit kunnen worden ingebracht, gelden immers onverminderd voor de Belgische versie ervan. Meer zelfs: het is bedenkelijk om die solidariteit onder mensen met de Belgische staatsgrenzen te laten samenvallen.
Want wat is het gevolg? De arme drommel, net over de Franse grens, die door het faillissement van zijn werkgever zonder inkomen is komen te vallen, moet voortaan rondkomen met een uitkering die maar zestig procent bedraagt van die van zijn Belgische lotgenoot, honderd meter verderop, aan de andere kant van de grens. De Belg kan wel voort met zijn “dop”.
En de Nederlander die de pech heeft ziek te worden en de ziektewet in moet, haalt op verre na niet het niveau van vervangingsinkomen van zijn Belgische collega, eveneens een boogscheut verderop, aan de overkant van de grens. Of geldt in dat geval de wet van de fortuin? Tja: consequentie is kennelijk niet van deze wereld. Zoveel is duidelijk, zelfs met enkele theoretische voorbeelden.
Maar wat is nou feitelijk het verschil tussen deze voorbeelden en een gelijkaardige situatie, die zich rond een Vlaamse grens zou voordoen?
Vanuit het standpunt van de solidariteit is er geen enkel verschil. Doch er is wél een ander verschil. Een héél subtiel verschil. Want in het ene geval wordt het woordje “solidariteit” voorafgegaan door het predikaat Belgisch. In het tweede geval gaat het predikaat Vlaams vooraf.
Het verschil tussen beide situaties heeft helemaal niets vandoen met het principe van de solidariteit, maar alles met het vooraf ingenomen uitgangspunt om die solidariteit te organiseren en te beheren: Belgisch of Vlaams. Het is een subtiel verschil. Maar wel doorzichtig.
Belgische solidariteit
De petitioneurs van “Red de solidariteit” hebben het helemààl niet over “solidariteit” op zich. Ze hebben het over het behoud van de Belgische solidariteit. Ze willen de Belgische solidariteit behouden, omdat ze de staat België willen behouden. Ze willen geen Vlamingen in een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Want ze willen niet leven in een muf Vlaanderen. Letland, Estland, Slovenië, Tsjechië, Denemarken, Ierland (…): het zijn allemaal dooie, muffe republieken.
Ik heb begrip voor het feit dat men kiest voor België en niet voor Vlaanderen. Niet veel begrip, weliswaar, maar intellectuele eerlijkheid is nu eenmaal dwingend.
Ik heb begrip voor eerlijke pogingen om voor het bestaan van zoiets als La Belgique een behoorlijk betoog op te bouwen.
Ik geloof niet in de haalbaarheid van zulk een betoog.
Maar dat is een persoonlijke mening.
Wat ik evenwel niet kan verdragen is het zwaaien met een vlag die een valse lading moet dekken.
Wat ik evenmin kan doorslikken is het houden van een slonzig – betekenis op te zoeken in Van Dale – verhaal, gebouwd op de drassige bodem van een Belgicistische vooringenomenheid.
Maar ik ben een Vlaamse nationalist.
En dus ben ik onverdraagzaam.