Het moet maar eens voor eens en voor altijd duidelijk gezegd worden : Vlaanderens grootste politieke vijand heet Frankrijk.

Voor wie een klein beetje zicht heeft op onze geschiedenis is dat niet eens zo’n verwonderlijke uitspraak – sommigen zullen wel weer kletsen over “oorlogsretoriek”. Het is niet de eerste keer dat mensen die waarschuwingen uiten over de ontwikkelingen op lange termijn dergelijke kwalificatie in het gezicht geslingerd krijgen, als ze pleiten voor meer nationale weerbaarheid.

Maar de woordkeuze is niettemin overwogen.

Zopas vernemen we dat het Franse Suez de Engelse energiemaatschappij heeft overgenomen. Of het over een echte overname gaat, is niet duidelijk. Zeker is dat de Fransen er de grote trom zullen roeren. De Engelsen zullen Frans moeten leren…

Zoals bekend heeft datzelfde Suez eerder al het Belgische Electrabel in zijn greep gekregen. Sindsdien hebben de “Belgen” geen barst meer te vertellen in hun eigen energiebevoorrading. Is energie nu net niet een vitale sector? Waartoe dient een staat nog, als die er niet voor zorgt dat de vitale sectoren van de samenleving in veilige handen zijn?

Oh ja: het Belgische geval is nogal hybried. De Vlamingen zouden, waarschijnlijk, wat minder gemakkelijk hun greep op hun eigen energiebevoorrading hebben gelost. Maar de Belgische Franstaligen… wat maakt het hen uit? Franstaligen zijn toch altijd gericht op La Grande Patrie en het licht komt voor een Franstalige toch altijd uit Parijs? Dus zit deze gang van zaken voor Franstaligen goed.

Men moet niet komen aandraven met het argument dat het hier over bewegingen binnen het internationale kapitalisme gaat. Natuurlijk is het dat, maar helaas niet alleen. Ware het dat, zouden alerte en goed voorbereide Vlamingen terug kunnen slaan en bijvoorbeeld de Franse vliegtuigindustrie overnemen. Maar Suez is in belangrijke mate staatsholding. En die Franse staatsholding neemt dus nu de Engelse energieproductie over, nadat hij eerst het Belgische Tractebel en wat daarbij hoort, zoals Société Générale c.s., had ingepikt.

Met het verschijnen van de Franse staat worden de hoger beschreven operaties tegelijk Franse staatsoperaties. En men kan toch wel gerust aannemen dat die Franse staat de Franse staatsbelangen behartigt. Nogal wiedes.

De Franse staat gebruikt bijgevolg de grote Europese ruimte om zijn eigen macht overal uit te breiden. Europa als speeltuin voor Frankrijk, dat zijn oude koloniale wereld nu inruilt voor de hegemonie over Europa. Geen wonder dat Merkel zenuwachtig wordt.

Deze ontwikkeling werpt een ander en bijzonder wrang licht op de ontwikkelingen binnen de staat Belgique.

Waarom zouden de Franstaligen hun expansionistische eisen opgeven? Waarom hun aanspraken op die Brabants-Nederlandse stad Brussel inslikken? Waarom zouden zij hun volksgenoten aansporen zich aan te passen, als die zich in Vlaanderen vestigen? Waarom zouden zij de greep op Vlaanderen lossen door splitsingen van belangrijke stukken van het Belgische sociale en economische weefsel toe te staan?

De handelwijze van de Franstaligen vandaag past helemaal in de eeuwenoude strategie van la Francité: het komt hén toch allemaal toe?

De Antwerpse advocaat Maurice Josson schreef ooit een boek over de eeuwenlange pogingen van Parijs om wat vandaag Vlaanderen heet bij zijn imperium in te lijven. In 1792 verklaarde Danton, één van de meest vooraanstaande leiders van de Franse Revolutie, dat de Franse rijksgrens moest verlegd worden naar de westelijke rijnoever. Over hetzelfde verlangen sprak de Franse ambassadeur in Sint Petersburg met de Russische Tsaar. Niet uit eigen beweging, maar op last van Poincaré. Officieel dus, gestuurd vanuit de hoogste gezagsregionen van de Franse staat.

In 1923 verklaarde Julien Benda dat het Frans de taal van Europa moest zijn en in 1977 kwam De Boisdreffe in Antwerpen verklaren dat het Franse imperialisme naar zijn mening tot het verleden behoorde, daarmee openlijk het bestaan ervan toegevend.

Vlamingen – en Nederlanders in het algemeen – hebben veel te weinig historische visie en staan veel te naïef in de internationale politiek. Ze geloven te veel dat deze laatste drijft op een algemeen verlangen om hooggestemde principes toe te passen.

Nochtans zouden ze beter moeten weten.

Ze weten toch ook dat de huidige Taliban in Afghanistan door de Amerikaanse CIA bewapend en opgeleid werd? Ze weten toch ook dat het Washington voornamelijk te doen is om veilige pijpleidingen naar de olie van Kirgizië, zo kort mogelijk, dus dwars door Afghanistan?

Natuurlijk is dat allemaal ver van huis.

Wat nu met de Engelse energiemaatschappij gebeurt, zou ons echter moeten doen opschrikken. Het zou ons moeten doen inzien dat de echte Franse staatspolitiek, ondanks alle Europees gepraat, helemaal niet veranderd is. Als we dat zouden inzien, zouden we de houding van de Belgische Franstaligen veel beter kunnen plaatsen en begrijpen dat er veel meer op het spel staat dan wat staatshervormingen.

Het gaat hier om een fundamentele kwestie. Het is een kwestie van to be or not to be.

De kern van onze politiek in Vlaanderen moet zijn: Frankrijk, onze eeuwenoude belager, van het lijf schudden. En zo snel als mogelijk fuseren met Nederland.

Hoogstwaarschijnlijk biedt dit laatste ons namelijk wat meer soelaas.

Jaak Peeters

Augustus 2010